Μια ζωή σε 1,5 ώρα

 Τα σημαντικά πράγματα τα μαθαίνεις από τους απλούς ανθρώπους, τους ανεπητίδευτους,
εκείνους που κάποιος τίτλος όπως σοφός και φιλόσοφος δεν αντικαθιστά το όνομά τους. Πρόκειται για άτομα που δεν σπαταλούν τη ζωή τους παρατηρώντας
τον ευατό ή τους γύρω τους απλά ακολουθούν αυτό το ένστικτό τους.

Χτες λοιπόν πήγα να κάνω πρώτη φορά μόνος μου ένα τοπογραφικό. Βρεθήκαμε με τον Δ. ...στη δουλειά του, σε μια από αυτές τις βαρετές
και επαναλαμβανόμενου τύπου δουλείες-όπως ο αλκοολικός ήρωας του Τσάρλς Μπουκόφσκι στο ''Ταχυδρομείο''. Μετά την τυπική χαιρετούρα προσπάθησα
να ξεπεράσω την τυπική σχέση ελ. επαγγελματία-πελάτη. Είχαμε και ταξίδι μισής ώρας μπροστά. Αρχίσαμε να μιλάμε χαλαρά, για οικονομία, οικογένεια
ταξίδια.


Κάποια στιγμή η κουβέντα πήγε στο πως είχε αποκτήσει το χωράφι που θα ''μετρούσαμε'', στο πως είχε χάσει τη μάνα του πριν λίγο καιρό και στο ατύχημα που είχε πάθει.

¨Δούλευα χρόνια στην οικοδομή, σακάτεψα τη μέση μου και έμεινα ένα χρόνο στο κρεβάτι .Με πονάει ακόμα αλλά έχω συνυφαστεί με την ιδέα για να μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου ¨

¨600€ το μήνα, 500€-ας είναι, δε θα με λυγίσουν, εγώ θα τους πάω κόντρα και θα βάλω μπρος για δεύτερο παιδί. Η μοίρα μου έχει φερθεί καλά, δε φοβάμαι.¨

Μόλις είχε ξεφύγει από το βασικότερο συναίσθημα το οποίο βίαια μας έχουν δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια, το φόβο για το αύριο.

Μου είπε ότι έχασε τη μάνα του από αυτοκτονία. Δίστασα λίγο αλλά ρώτησα:
-γιατί αυτοκτόνησε?

Μου απάντησε ότι ''κουβάλαγε πάνω της'' πράγματα. Με τον ίδιο τρόπο είχε
''φύγει'' και η γιαγιά του πριν χρόνια.
Πρίν από 11 μήνες, χωρίς προειδοποίηση ή κάποιο σημείωμα, ανέβηκε στο τοιχείο πίσω από το άγαλμα του Βενιζέλου στο κέντρο του Ηράκλειο και βούτηξε στο κενό..

Μιλούσε χωρίς παράπονο, χωρίς να θέλει να εντυπωσιάσει, ή να κερδίσει τον οίκτο. Του είχε πια γίνει βίωμα. Το μόνο κατάλοιπο φαίνεται να ήταν μια μεγάλη γκρι ρίγα στα μαλλιά του. Μίλησε αρκετές φορές στο τηλέφωνο με τη γυναίκα και το μικρό παιδί του, το αποκούμπι του. Δεν μου έκανε εντύπωση η ιστορία του. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που ζει κάτι τέτοιο. Έδειχνε όμως ήρεμος, συνειδητοποιημένος και δυνατός..

Στο χέρι μας είναι να μην γκρινιάζ(ω)ουμε..

Δύσκολος καιρός για πρίγκηπες..

Μετά το σκάνδαλο με τις τιμές των εισιτηρίων της Ryanair (http://www.stuff.co.nz/travel/travel-troubles/8455992/Ryanair-fined-over-hidden-ticket-costs) το BBC έρχεαι να βγάλει το..άχτι του στην Ιρλανδική εταιρεία.Μπορεί όντως μια φτηνή αεροπορική εταιρεία να αποκτήσει την αίγλη αντίστοιχη της πάλαι ποτέ δυνατής British Airways?
Ryanair: Is it really Europe's most punctual airline? http://www.bbc.co.uk/news/magazine-22659822

Γιατί όταν έχεις τέτοια κεφάλαια μπορείς να κάνεις τα αντίστοιχα ανοίγματα..

Κάποια στιγμή ο Brad Stone αναφέρθηκε σε ασύρματα hotspots-κρεμασμένα από μπαλόνια-που θα δίνουν Ίντερνετ σε περιοχές του κόσμου όπου αυτό μέχρι σήμερα είναι αδύνατο. Περισσότερα για αυτό http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231250104 και http://online.wsj.com/article/SB10001424127887323975004578503350402434918.html

Διεθνής διαγωνισμός για την κατασκευή Πρωτοποριακού Βιοκλιματικού Σχολικού Συγκροτήματος στην Κρήτη

 Οι School Buildings Organisation και οι International Union of Architects ανέδειξαν-μεταξύ 134 συμμετοχών- νικητή την πρόταση της EuZen Architecture Team (Theodora Kyriafini and Fotini Lymperiadou). Η πρόταση της ομάδας έδινε βάρος στη χρήση κοινόχρηστων χώρων/αυλών καθώς σε συστήματα φυσικού δροσισμού και σκιασμού. Η επιλογή των υλικών κατασκευής έγιναν με προσοχή ώστε το τελικό αποτέλεσμα να δένει με το φυσικό τοπίο της Κρήτης.

 Το Archdaily δημοσίευσε την πρόταση ενός γραφείου (Kamvari Architects) με έδρα στην Αγγλία

Αρκετά εντυπωσιακό αλλά εσωστρεφές το αποτέλεσμα σε σχέση με την πρόταση που επικράτησε.

Θαυματουργό νανο-υλικό παράγει ενέργεια, υδρογόνο και καθαρό νερό

Ένα θαυματουργό νανο-υλικό που παράγει υδρογόνο, καθαρό νερό και ενέργεια ανέπτυξαν ερευνητές τουΤεχνολογικού Πανεπιστημίου Nanyang στη Σιγκαπούρη.

Μοιάζει με σενάριο από ταινία επιστημονικής φαντασίας όμως οι ιδιότητες του θαυματουργού υλικού δεν σταματούν εδώ.

Μπορεί να αφαλατώσει το νερό, να χρησιμοποιηθεί ως σύστημα διύλισης νερού, να παράγει ενέργεια από τα απόβλητα άλμης στις μονάδες αφαλάτωσης, να μετατραπεί σε εύκαμπτες ηλιακές κυψέλες και να διπλασιάσει τη διάρκεια ζωής των μπαταριών ιόντων λιθίου.

Παράλληλα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη αντιβακτηριδιακών επιδέσμων, χάρη στη μοναδική του ιδιότητα να σκοτώνει τα βακτήρια.

Το υλικό, που ονομάστηκε Διοξείδιο Τιτανίου Πολλαπλών Χρήσεων (TiO2), δημιουργείται από τη μετατροπή κρυστάλλων διοξειδίου του τιτανίου σε νανοΐνες.

Οι νανοΐνες στη συνέχεια υφίστανται επεξεργασία και μετατρέπονται σε μεμβράνες διύλισης, που αποτελούνται από έναν συνδυασμό στοιχείων (άνθρακα, χαλκό, ψευδάργυρο, κασσίτερο), ανάλογα με το τελικό προϊόν που θέλουμε να δημιουργήσουμε.

Το διοξείδιο του τιτανίου είναι ένα φθηνό, άφθονο, υλικό, που λειτουργεί ως φωτοκαταλύτης επιταχύνοντας τις χημικές αντιδράσεις.

Σύμφωνα με τους ερευνητές που το ανέπτυξαν, επειδή είναι υδροφιλικό, το θαυματουργό υλικό μπορεί να εξυπηρετήσει ως μεμβράνη «ευθείας όσμωσης», αφαλατώνοντας το νερό. Εκτός αυτού, όταν εκτεθεί στο φως παράγει υδρογόνο.

«Αν και δεν έχουμε καταφέρει να αντιμετωπίσουμε τα δυο μεγαλύτερα προβλήματα του κόσμου: φθηνή ανανεώσιμη ενέργεια και καθαρό νερό, η μεμβράνη πολλαπλών χρήσεων, με τα νανοσωματίδια διοξειδίου του τιτανίου, θεωρείται καταλυτικής σημασίας για την εξεύρεση λύσεων στα προβλήματα αυτά», τόνισε σε δηλώσεις του ο επικεφαλής της μελέτης, Δρ. Darren Sun

Πηγή:www.econews.gr

Στην τελική ευθεία για την αγορά το πρώτο διάφανο smartphone

Μέχρι τα τέλη του 2013 θα έχει βγει στην αγορά το διάφανο smartphone, σύμφωνα με την εταιρεία Polytron Technologies, που εδρεύει στην Ταϊβάν.

Το κινητό αφής χρησιμοποιεί τεχνολογία μορίων υγρών κρυστάλλων για να προβάλλει τις εικόνες στην οθόνη του. Οταν είναι ανοιχτό, τα μόρια παρατάσσονται σε διάφορους σχηματισμούς ώστε να προβάλλουν κείμενο, φωτογραφίες και εικονίδια. Το ηλεκτρικό ρεύμα μεταδίδεται μέσω διάφανων καλωδίων.

«Το τηλέφωνο θα βγει στην αγορά προς τα τέλη του 2013», λέει στην εφημερίδα «Ντέιλι Μέιλ» ο Σαμ Γιου, γενικός διευθυντής της Polytron.

Τα μόνα στοιχεία του τηλεφώνου που δεν είναι διάφανα είναι η κάρτα SIM και η κάρτα SD, καθώς και το μικρόφωνο, η κάμερα και οι μπαταρίες. Αυτά όμως θα κρυφτούν πίσω από ένα σκούρο τζάμι, όταν ετοιμαστεί το τελικό μοντέλο.

Η εταιρεία θα κατασκευάσει τη δική της μπαταρία λιθίου, που θα είναι μικρότερη σε μέγεθος και σχεδόν διάφανη.

Το τηλέφωνο θα έχει δύο οθόνες αφής, στο μπροστινό και στο πίσω μέρος. Προς το παρόν, οι κατασκευαστές του δεν έχουν αποφασίσει ποιο λογισμικό και ποιο λειτουργικό θα χρησιμοποιεί.

Η εταιρεία δεν γνωρίζει κατά πόσον υπάρχει ζήτηση για τέτοια συσκευή στην αγορά, καθώς θα είναι η πρώτη αυτού του μεγέθους. Η Samsung και η LG πωλούν διάφανες συσκευές, αλλά πολύ μεγαλύτερες.

Το βασικότερο πρόβλημα είναι η ποιότητα της οθόνης. Οπως εξηγούν οι ειδικοί, αν η οθόνη δεν είναι τουλάχιστον εφάμιλλη όσων ήδη κυκλοφορούν στα smartphones, οι καταναλωτές δεν θα αγοράσουν το τηλέφωνο. Αλλά ο Σαμ Γιου είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα και μάλιστα σχεδιάζει να ανακοινώσει και την κυκλοφορία μιας διάφανης ταμπλέτας.

Πηγή:www.tanea.gr

Ρίχνουν φως στα μονοπάτια του ανθρώπινου εγκεφάλου

Τα πρώτα αποτελέσματα της λεπτομερούς χαρτογράφησης του ανθρώπινου εγκεφάλου αναμένονται να δώσουν στη δημοσιότητα αμερικανοί επιστήμονες, που φωτογραφίζουν τον εγκέφαλο με τη χρήση ενός υπερσύγχρονου λειτουργικού μαγνητικού τομογράφου τον οποίο σχεδίασαν ειδικά γι' αυτό τον σκοπό.

Οι ερευνητές έδειξαν για πρώτη φορά εικόνες στη συνάντηση της αμερικανικής ένωσης για την προώθηση της επιστήμης που έγινε στη Βοστώνη. Το εγχείρημα έχει έδρα το Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, όπου οι ειδικοί χρησιμοποιούν έναν από τους πιο ισχυρούς τομογράφους στον κόσμο. Οι μαγνήτες του χρειάζονται ισχύ 22 μεγαβάτ για να λειτουργήσουν, η οποία αρκεί για να κινήσει πυρηνικό υποβρύχιο.

Οι εθελοντές που συμμετείχαν στην έρευνα μπήκαν στον τομογράφο, για να φωτογραφίσει τον εγκέφαλό τους. Τα πανίσχυρα μαγνητικά πεδία έψαχναν να βρουν μικροσκοπικά σωματίδια νερού που ταξίδευαν μέσα στις νευρικές ίνες. Ακολουθώντας τα σταγονίδια, οι επιστήμονες καταγράφουν τις βασικές διασυνδέσεις μέσα στον εγκέφαλο.

Η πλήρης χαρτογράφηση του εγκεφάλου απαιτεί περίπου 45 λεπτά μέσα στον τομογράφο και η βασική χαρτογράφηση 10 λεπτά. Μόνο 50 άτομα έχουν χαρτογραφήσει πλήρως τον εγκέφαλό τους μέχρι σήμερα. Ενας από αυτούς είναι και ο δημοσιογράφος του BBC Πάλαμπ Γκος.

Ο επιστήμονας Βαν Γουέντιν «ξεναγεί» τον Γκος στο εσωτερικό του εγκεφάλου του. «Μου έδειξε τη διασύνδεση που με βοηθά να βλέπω και μία άλλη που με βοηθά να καταλαβαίνω τον λόγο. Δύο μονοπάτια σε σχήμα τόξου επεξεργάζονται τα συναισθήματά μου και μία δεσμίδα ινών συνδέει την αριστερή με τη δεξιά πλευρά του εγκεφάλου μου», γράφει ο Γκος. Οι ερευνητές θέλουν να μάθουν πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος νους και τι συμβαίνει όταν κάτι πάει στραβά. «Εχουμε όλα αυτά τα ψυχολογικά προβλήματα που σχετίζονται με τον εγκέφαλο και προσπαθούμε να τα κατανοήσουμε αλλά δεν έχουμε βρει τις κατάλληλες απεικονιστικές τεχνικές, όπως έχουμε, για παράδειγμα, για την καρδιά», λέει ο Γουέντιν.

Η τεχνολογία που ανέπτυξαν οι επιστήμονες είναι μέρος του αμερικανικού προγράμματος για την χαρτογράφηση του εγκεφάλου, που έχει ήδη ξεκινήσει. Θα διαρκέσει πέντε χρόνια και τα αποτελέσματα θα είναι άμεσα διαθέσιμα στους επιστήμονες όταν ανακοινώνονται, όπως είχε γίνει και με το Πρόγραμμα Ανθρώπινου Γονιδιώματος.

Τα πρώτα αποτελέσματα αναμένονται τις επόμενες εβδομάδες. Συνολικά, θα εξετάσουν τον εγκέφαλο 1.200 ατόμων, τα οποία θα απαντήσουν επίσης σε ερωτηματολόγια, ενώ θα συλλεχθεί και γενετικό υλικό σε μια προσπάθεια να χτίσουν ολοκληρωμένο προφίλ για τον καθέναν.

Το ηλεκτρονικό κύκλωμα του εγκεφάλου δεν είναι σταθερό, αλλά αλλάζει συνέχεια ύστερα από κάθε εμπειρία και γι' αυτό ο χάρτης του διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Πρόκειται για ένα αρχείο που μεταβάλλεται διαρκώς όπου καταγράφεται ποιοι είμαστε και τι κάνουμε.

«Θα μάθουμε πολλά για την ανθρώπινη συμπεριφορά από αυτό το πρόγραμμα», λέει ο Τιμ Μπέρενς του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. «Κάποιες από τις διασυνδέσεις ανάμεσα σε διαφορετικά τμήματα του εγκεφάλου ίσως διαφέρουν σε ανθρώπους με διαφορετικούς χαρακτήρες και ικανότητες. Για παράδειγμα, ανάμεσα σε αυτούς που παίρνουν ρίσκα και σε όσους προτιμούν την πεπατημένη. Ετσι, μπορεί να βλέπουμε μια εικόνα εγκεφάλου από τον τομογράφο και να καταλαβαίνουμε σε ποιον αρέσει να πηδά από αεροπλάνο με αλεξίπτωτο και ποιος προτιμά να κάθεται στον καναπέ και να βλέπει τηλεόραση».

Πηγή:http://www.techandtech.gr/2013/03/blog-post_7917.html

Οι εργάτες λειτουργούν ξανά το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ στη Θεσσαλονίκη (Greek Building Materials Firm Vio.Me Relaunched as an Employee-Run Company)

 Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής(ΒΙΟ.ΜΕ.) στη Θεσσαλονίκη, που αποτελούσε θυγατρική της ΦΙΛΚΕΡΑΜ, παράγοντας χημικά προϊόντα και οικοδομικά υλικά για τον κατασκευαστικό κλάδο και είχε εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες του από τον Μάιο του 2011 μετά από πτώχευση της μητρικής εταιρείας, άνοιξε και πάλι με πρωτοβουλία των εργαζομένων και υπό τον πλήρη έλεγχό τους.

Από τους 120 εργαζόμενους στο παρελθόν στη ΒΙΟ.ΜΕ συμμετέχουν στο νέο εγχείρημα οι 38. Οι ιδιοκτήτες οδήγησαν σε πτώχευση την μητρική εταιρεία απολύοντας τους εργαζόμενους, ενώ στην θυγατρική εταιρεία ΒΙΟ.ΜΕ. κήρυξαν σταδιακά στάση πληρωμών, αφήνοντάς το εργοστάσιο και τους εργαζόμενους στην τύχη τους. Περίπου 70 εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. με πρωτοβουλία τους από τον Οκτώβριο του 2011 δημιούργησαν έναν εργατικό συνεταιρισμό και σήμερα με τη συναίνεση και του συνδίκου(τις πιστώτριες τράπεζες), οι 38 απ΄ αυτούς ανέλαβαν οι ίδιοι τη διαχείριση και λειτουργία του εργοστασίου. Οι εργαζόμενοι μάλιστα υπέγραψαν και ιδιωτικό συμφωνητικό για την αυτοδιεύθυνση και τον έλεγχο του εργοστασίου.
«'Μόνο τα δεδουλευμένα καθώς και από τους μήνες που βρισκόμαστε σε επίσχεση εργασίας, πρέπει να προσεγγίζουν τα 2 εκατ. ευρώ, χωρίς να υπολογίζονται οι αποζημιώσεις μας. Από τον Μάϊο του 2011 βρισκόμασταν σ' αυτή την κατάσταση άπραγοι», λέει ο πρόεδρος του σωματείου εργαζόμενων της ΒΙΟΜΕ. Μάκης Αναγνώστου και προσθέτει: «Έχουμε φτάσει σε απόγνωση και βλέπουμε πως δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα άλλο περισσότερο από αυτό που έχουμε ήδη χάσει . Ενημερώσαμε πως εμείς ξεκινάμε την λειτουργία του εργοστασίου και δεν μας ενδιαφέρουν οι συνέπειες όποιες και αν είναι γιατί θεωρούμε ότι είμαστε στα χειρότερα».

  Από την πλευρά του ο εργοδότης ξεκαθάρισε ότι δεν ενδιαφέρεται να ξανασχοληθεί με το εργοστάσιο το οποίο όσο καιρό είναι εγκαταλελειμμένο συσσώρευε ακόμα περισσότερα χρέη. Στις πρώτες προτεραιότητες των εργαζομένων είναι να πουλήσουν μέσω πλειστηριασμού το κατεσχεμένο στοκ της επιχείρησης στα δύο τρίτα της τιμής των προϊόντων προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για την αγορά πρώτων υλών. Σύμφωνα με τον Μ. Αναγνώστου η πώληση των προϊόντων αναμένεται να φέρει στα ταμεία περίπου 200.000 ευρώ. Τα χρήματα που χρειάζονται για την πλήρη επανεκκίνηση της παραγωγής είναι πολύ περισσότερα αλλά αυτά όπως και οι προμηθευτές αναμένεται να βρεθούν. Το εγχείρημά πρόκειται να στηρίξουν έμπρακτα και οργανώσεις από την Ολλανδία, τη Δανία την Αυστρία και την Ιταλία.

 

 «Ούτε που είχα ξανακούσει τη λέξη “αυτοδιαχείριση” στη ζωή μου. Τα έφερε όμως έτσι η τύχη που όχι μόνο την έμαθα, αλλά μπήκα μέσα από τους πρώτους». Ο Γιάννης Θεοδωρακόπουλος στα 55 του χρόνια –πριν 22 μήνες ακριβώς- είδε τη ζωή του να τινάζεται στον αέρα: το αφεντικό της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, της εταιρείας στην οποία ο Γιάννης εργαζόταν επί μία 7ετία, εγκατέλειψε την εταιρεία του, αφού τη βούλιαξε στα χρέη.

Είναι χιλιάδες οι εταιρείες που ακολούθησαν τον δρόμο της ΒΙΟ.ΜΕ.: μια ωραία πρωία –κι ενώ τις περισσότερες φορές τα κέρδη έχουν εξαχθεί στο εξωτερικό- οι εργαζόμενοι βρίσκονται να διεκδικούν δεδουλευμένα από επιχειρηματικά κουφάρια. Είναι ελάχιστοι οι εργαζόμενοι όμως που ακολούθησαν τον δρόμο των εργατών από τη Θεσσαλονίκη: αφού εξάντλησαν κάθε προσπάθεια διαλόγου με την εργοδοσία κι αφού δεν εισακούσθηκε καμία από τις προτάσεις τους, αποφάσισαν να αναλάβουν οι ίδιοι τη λειτουργία του εργοστασίου.

Πριν από ένα χρόνο ακριβώς το σύνθημα «αφού δεν θέλετε εσείς, μπορούμε εμείς» άρχισε να ακούγεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Οι εργάτες αγκαλιάστηκαν από ένα κίνημα αλληλεγγύης που έφτασε μέχρι το εξωτερικό και κατέθεσαν τη δική τους πρόταση για την επαναλειτουργία της ΒΙΟ.ΜΕ. «Κάναμε υπομονή ένα χρόνο και μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις άρχισε να ζυμώνεται αυτή η ιδέα. Οι αλληλέγγυοι μας έφεραν σε επαφή με τους εργάτες της Αργεντινής που αντιμετώπισαν την ίδια κατάσταση και πήραν τα εργοστάσια στα χέρια τους μαζικά», μας λέει ο 43χρονος Δημήτρης Κουματσούλης. «Μας άνοιξαν ορίζοντες, μάθαμε πράγματα που αγνοούσαμε. Μετά ήρθε εδώ ο Ερνέστο Λάλο, μια εμβληματική μορφή των αργεντίνικων καταλήψεων. Μας είπε τα εύκολα, μας προετοίμασε για τα δύσκολα. Αυτό που καταλάβαμε στα σίγουρα είναι πως ο μόνος δρόμος για να μη γυρνάμε άνεργοι και με σκυμμένο το κεφάλι στις οικογένειές μας είναι να πάρουμε την παραγωγή στα χέρια μας».

 

«Δούλευα εδώ 22 χρόνια, είμαι ο παλιότερος. Μου άρεσε πάντα να διαβάζω και ήξερα πολλά για τα αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια, αλλά ούτε που το φανταζόμουν πως μια μέρα θα ζούσα το ίδιο πράγμα. Δεν φαντάζεσαι πόσα πράγματα μάθαμε όλοι και πόσο άλλαξε η ζωή μας μέσα από αυτή τη διαδικασία», λέει ο 46χρονος Δημήτρης Μόκας. «Από απλοί εργάτες, μάθαμε πτωχευτικό δίκαιο, μάθαμε να διαβάζουμε ισολογισμούς, μάθαμε να μιλάμε σε συνελεύσεις, μάθαμε να φτιάχνουμε επιχειρησιακά σχέδια».

Η συνέλευση των εργατών είναι καθημερινή κι εκεί συζητιούνται όλα τα θέματα. Εχουν αποφασίσει πως θα παίρνουν όλοι τους ίδιους μισθούς, ανεξαρτήτως θέσης εργασίας, και στον συνεταιρισμό που σκοπεύουν να φτιάξουν θα έχει ο καθένας τους από μία μετοχή. Είναι πανέτοιμοι να ξεκινήσουν την παραγωγική διαδικασία, αρκεί το κράτος να τους ικανοποιήσει ένα αυτονόητο, αλλά εξαιρετικά δύσκολο αίτημα: ζητούν τα χρέη που δημιούργησαν τα αφεντικά τους να βαραίνουν τους μετόχους της εταιρείας και η ΒΙΟ.ΜΕ. να λειτουργήσει ελεύθερη βαρών. Εχουν πραγματοποιήσει δύο συναντήσεις με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, όπου εισέπραξαν αμέριστη κατανόηση και συμπάθεια, αλλά καμία δέσμευση για ικανοποίηση του αιτήματός τους.

Αν το αίτημά τους δεν ικανοποιηθεί, η εταιρεία δεν θα μπορέσει να επανεκκινήσει, αφού θα είναι υπερχρεωμένη. Οσον αφορά το κεφάλαιο έναρξης, οι εργαζόμενοι θα εκπλειστηριάσουν την υπάρχουσα παραγωγή που βρίσκεται στις αποθήκες (έχουν κερδίσει ασφαλιστικά μέτρα) και θα διεκδικήσουν το 1,6 εκατ. ευρώ που χρωστάει η μητρική Filkeram Jonhson στη ΒΙΟ.ΜΕ. Τέλος, ζητούν να ενταχθούν σε επιδοτούμενα προγράμματα.

Πόσο εφικτό είναι η τρόικα εσωτερικού να νομοθετήσει υπέρ των εργαζομένων; Στην Αργεντινή για να αλλάξει η νομοθεσία χρειάστηκε να διώξει ο λαός τους μνημονιακούς πολιτικούς νύχτα, με τα ελικόπτερα. Οι εργάτες είναι αισιόδοξοι: «Δεν έχουν άλλη λύση, θα το κάνουν», λέει ο 49χρονος Φίλιππος Χαρίδης. «Από εργοστάσια κουφάρια δεν θα εισπράττουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές από πουθενά. Εμείς κάνουμε έναν αγώνα όχι μόνο για τους εαυτούς μας και τις οικογένειές μας, αλλά για την τάξη μας. Θα αγωνιζόμαστε μέχρι να κερδίσουμε ή να πέσουμε όλοι μαζί».

Greek Building Materials Firm Vio.Me Relaunched as an Employee-Run Company


Vio.Me is a brand new experiment to see whether a formerly bankrupt company can be re-opened and operated by its workers. The workers of Vio.Me haven't been paid since mid 2011. The company used to be a building materials factory in Thessaloniki, Greece.
Recently, the company's general assembly of workers voted to take over factory operations and perform work under democratic principles. Production was to begin February 12, 2013. Greece and the rest of the world anxiously wait to see whether the worker takeover of operations can succeed without the previous bureaucratic levels of management.
The workers have crafted a serious business plan reflecting research on non-toxic cleaning products for home use. The factory is slated to make building materials like plaster, tile adhesive, grouting, and mortar. The workers are seeking donations from the public and from interested parties outside Greece to help jump-start operations, which have been halted for two long years.
If they are wise, the workers will also seek help from retired professionals throughout Greece to help reformulate the business, e.g. doctors, lawyers, accountants, etc.
Due to the high cost of transportation, the company must stay local by selling within Greece and its surrounding trading partners. Neighboring countries that are potential trading partners include Albania, Macedonia, Bulgaria, and Turkey. Nearby islands within Greece that can also do business with the company include Crete, Rhodes, Milos, Samos, Delos, Mykonos and over 100 others.
Over the next months, the workers must develop viable distribution networks so that its products can be sold on the open market. This task might require partnering with affiliates to get the job done quickly and efficiently.
Vio.Me could supply larger conglomerates in Europe with building products made by its workers. The advantage of seeking conglomerate partners would be to develop a predictable source of demand for Vio.Me's products.

Πηγή: blogcritics.org
           imerisia.gr

ΔΕΗ: “έξυπνοι” μετρητές ηλεκτρικής ενέργειας από το 2014 – Τα πλεονεκτήματα

Την εγκατάσταση “έξυπνων”, ψηφιακών μετρητών ηλεκτρικού ρεύματος στους οικιακούς καταναλωτές της ΔΕΗ προωθεί το ΥΠΕΚΑ με σχετική απόφαση του αρμόδιου υφυπουργό Ασημάκη Παπαγεωργίου.

Όπως προβλέπει το χρονοδιάγραμμα που έδωσε το υπουργείο, η αντικατάσταση των αναλογικών μετρητών με ψηφιακούς, θα αρχίσει το αργότερο μέχρι την 1η Ιουλίου 2014. Μέχρι την 30 Ιουνίου 2017 θα έχει αντικατασταθεί το 40% του συνόλου των υφιστάμενων μετρητών και μέχρι την 31 Δεκεμβρίου του 2020 του 80%.

Σύμφωνα με το euro2day, το έργο εγκατάστασης έξυπνων μετρητών θα αναλάβει ο  Διαχειριστής του Δικτύου –ΔΕΔΔΗΕ (θυγατρική της ΔΕΗ) με τον αριθμό τους να ανέρχεται σε 5,6 εκατομμύρια περίπου.

Πιλοτικά θα εγκατασταθούν 100.000 μετρητές ως τον Αύγουστο του 2015, έργο ενταγμένο στο ΕΣΠΑ.

Από την άλλη πλευρά, είναι υπό εξέταση η ένταξη του συνολικού έργου στο ΕΣΠΑ θα κριθεί ανάλογα με τα συμπεράσματα που θα προκύψουν από το πιλοτικό πρόγραμμα.

Όπως αναφέρει το υπουργείο “η αντικατάσταση των σημερινών μετρητών με “έξυπνους”, αποτελεί προϋπόθεση για τη λειτουργία της απελευθερωμένης αγοράς και για τηνεξοικονόμηση ενέργειας”.

Οι έξυπνοι μετρητές θα δώσουν μια σειρά δυνατότητες στον καταναλωτή και στον διαχειριστή του δικτύου όπως:

-η πρόσβαση στα δεδομένα του μετρητή ακόμα και εξ αποστάσεως

-πληροφορίες στον λειτουργό της αγοράς για βλάβες και άλλα προβλήματα στο δίκτυο

-σύνδεση ή διακοπή της ηλεκτροδότησης και περιορισμό της ισχύος ανάλογα με το συμβόλαιο εξ αποστάσεως χωρίς την ανάγκη των γνωστών συνεργείων.

-πρόβλεψη διαφορετικών ζωνών κατανάλωσης ανάλογα με την ώρα

-αποτροπή κλοπών ηλεκτρικής ενέργειας

Μέχρι στιγμής δεν έχουν ανακοινωθεί ονόματα εταιρειών που θα δηλώσουν “παρών” στο διαγωνισμό για τους έξυπνους μετρητές, αλλά αναμένεται έντονο το ενδιαφέρον.

Η υπογραφή της απόφασης για τους “έξυπνους” μετρητές, αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση και χαρακτηρίζεται ως στρατηγική επένδυση, για την υλοποίηση της οποίας μπορούν να αξιοποιηθούν πιστώσεις από τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

Πηγή: www.econews.gr

Observatory House

  Πολλές φορές μια κατασκευή ξεχωρίζει από την απλότητά της. Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε ένα τέτοιο τοπίο όπως αυτό που φαίνεται στις επόμενες εικόνες δε χρειάζεται να ''φορτωθεί'' υπερβολικά''.Ακολουθώντας αυτό το μονοπάτι οι σχεδιαστές του Tatiana Bilbao with Gabriel Orozco &  Carlos Leguizamo δημιούργησαν το Observatory House.

Το κτίριο έχει επηρεαστεί από το Jantar Mantar, αστεροσκοπείο το οποίο βρίσκεται στο Νέο Δελχί , κατασκευασμένο το 1724.

                                      

Μια πολύ πρακτική ιδέα στέγασης διαφορετικών ιδιοκτητών.Πρόκειται για μια απλή εξοχική κατασκευή και ως τέτοια πρέπει να κριθεί.

''Ελληνικό'', ανάγκη και ευκαιρία για αλλαγή

 Το θέμα της αξιοποίησης του '' πρώην Ελληνικού'' ήρθε για άλλη μια φορά στο προσκήνιο.Μια τεράστια ευκαιρία αξιοποίησης ενός χώρου που εδώ και χρόνια μένει ανεκμετάλλευτος,μία τεράστια επένδυση-ανάσα-για την την ελληνική οικονομία και άλλοι παρεμφερείς τίτλοι γέμισαν δελτία ειδήσεων και εφημερίδες. 

 Τυφλή ελπίδα εθνικής σωτηρίας ή αποπροσανατολισμός του κοινού? Κάτι τέτοιο μαρτυρεί η εμμονή αυτή. Το παρελθόν έχει δείξει ότι η πώληση αυτή δύσκολα θα προχωρήσει. Μνηστήρες πάντα υπάρχουν αλλά ο γάμος αργεί να γίνει, και ας ξημεροβραδιάζονται σε πλούσια αραβικά κρατίδια οι εκάστοτε πρωθυπουργοί.

 Μια τέτοιου μεγέθους επένδυση,σε μια τέτοια οικονομική συγκυρία μάλλον θα καθυστερήσει να γίνει.Μην ξεχνάμε ότι ακόμα και η ολοκλήρωση της κατασκευής  του ''Κόσμου από άμμο'' ή  The World (Archipelago) των ζάπλουτων Αραβικών Εμιράτων πήγε να τιναχτεί στον αέρα στην αρχή της τελευταίας οικονομικής Κρίσης. Η ενασχόληση με τον πρώην εθνικός αερολιμένας δεν παύει όμως να είναι μια τεράστιας κλίμακας  πολεοδομική μελέτη.
  
Ακολουθεί σχετικό άρθρο από τον Τάσο Καφαντάρη

Στη χώρα που έχει οικονομικά παγώσει, στην πόλη που έχει πολιτισμικά μαραθεί, ένα απρόσμενο διαμάντι έχει «ξεμείνει» από το δαπανηρότατο νοικοκύρεμα που κάναμε προ δεκαετίας εν όψει Ολυμπιακών: το «μεγα-οικόπεδο» του Ελληνικού. Για το τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει αυτό το διαμάντι διαστάσεων «τριών Μονακό» έχουν γραφτεί πάμπολλα, με τους πολεοδόμους, το κράτος και τους πολίτες των όμορων δήμων να μιλούν μεταξύ τους «ξένες γλώσσες». Κι όσο το ψάχναμε, η τσέπη μας άδειαζε... ώσπου το βγάλαμε στο σφυρί. Τώρα περιμένουμε την άνοιξη και τις τελικές προτάσεις αξιοποίησής του από τους «μνηστήρες» του. Εμείς – εξυφαίνοντας ελπίδες, σαν την Πηνελόπη – κοιτάμε γύρω μας τι συμβαίνει στον κόσμο, μαθαίνουμε «πώς μεγαλώνουν οι πρωτεύουσες των άλλων», ξεμυαλιζόμαστε με την κοινωνική δικτύωση που δίνει «λέγειν» στους δημότες επί του μέλλοντος των πόλεών τους και ρωτούμε τους καθ’ ύλην αρμοδίους για το Ελληνικό. Ακολουθήστε μας σε αυτό το οδοιπορικό στις επόμενες σελίδες και ονειρευτείτε ή εξοργιστείτε μαζί μας – αλλά οπωσδήποτε νοιαστείτε!

Πολλά μπορεί να πει κανείς για την πολυπόθητη ανάπτυξη, ιστορικά όμως ένα είναι το σίγουρο: Συνδυάζεται πάντα με την αστυφιλία. Για τα μέρη μας είναι εύκολο να αναλογιστεί κανείς την προκοπή των ελληνικών πόλεων-κρατών με λιμάνι, με αποκορύφωμα την Αθήνα των 300.000 κατοίκων και τη γέννηση της δημοκρατίας, ή την αυτοκρατορική Ρώμη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων (1ος αι. π.Χ.). Ωστόσο ο κόσμος μας δεν έχει πια πολλές ακατοίκητες εκτάσεις για το μεγάλωμα των πόλεων. Κι αυτές οι ελάχιστες περιπτώσεις όπου ένα «μεγα-οικόπεδο» είναι διαθέσιμο για επέκταση είναι διαμάντια που οφείλει να τα «κατεργαστεί» κανείς με τη μέγιστη προσοχή. Κάτι που, βεβαίως, οφείλει να κάνει και η νυν «τυχερή» Αθήνα με το «μεγα-οικόπεδο» του Ελληνικού. Πώς όμως;

Τα νέα ανθρώπινα μελίσσια

Αν κοιτάξει κανείς τον πλανήτη μέσα από τον «πανόπτη» που λέγεται Google Earth, θα διαπιστώσει πολύ γρήγορα ότι στις πρωτεύουσες και στα μεγαλύτερα λιμάνια του έχουν ήδη στοιβαχτεί μελίσσια εκατομμυρίων ανθρώπων: Στο Τόκιο της Ιαπωνίας 34,5 εκατομμύρια, στην Καντόνα (Guangzhou) της Κίνας 25,8, στη Σεούλ της Ν. Κορέας 25,6, στην Τζακάρτα της Ινδονησίας και στη Σανγκάη της Κίνας 25,3... συνολικά 27 μεγαλουπόλεις με πληθυσμό μεγαλύτερο εκείνου της χώρας μας. Κι αν αυτό ακούγεται αποπνικτικό, σκεφθείτε τι θα γίνει ως το 2030, οπόταν ο ΟΗΕ προβλέπει ότι τα νυν 3,4 δισεκατομμύρια «αστών» θα έχουν γίνει 5!

Ολοι λοιπόν ψάχνουν για λύσεις στην επέκταση των πόλεων. Αλλά δεν είναι μόνο η ελεύθερη έκταση ή η απαραίτητη υποδομή που συνιστά πρόβλημα: είναι και η ποιότητα ζωής όσων τις κατοικούν, όπως και τα θέλγητρα προσέλκυσης επισκεπτών τους. Αν μάλιστα είσαι η μοναδική μεγα-οικονομία σε άνοδο, αν έχεις ήδη το 1/5 του πληθυσμού της Γης και βιάζεσαι να βελτιώσεις την ποιότητα ζωής αυτών των ανθρώπων - αν δηλαδή σε λένε Κίνα -, τότε σίγουρα ψάχνεις περισσότερο απ' όλους για λύσεις. Σκόπιμο επομένως είναι να δούμε τι κάνει αυτή η νέα υπερδύναμη ως προς το θέμα.

Για όσους παρακολουθούν τις οικολογικές ειδήσεις, το τι κάνει η Κίνα εδώ και μία πενταετία είναι γνωστό: Πληρώνει αδρά τους καλύτερους πολεοδόμους και αρχιτέκτονες του κόσμου για να της σχεδιάσουν ό,τι πιο σχεδιαστικά εντυπωσιακό, περιβαλλοντικά ορθό και συνάμα λειτουργικό: Πόλεις με τεχνητές λίμνες και νησιά, κατάφυτες με δένδρα και τεράστια κτιριακά συγκροτήματα που έχουν στην οροφή τους... ορυζώνες, κι ανάμεσά τους ουρανοξύστες με κρεμαστούς κήπους αεροπονίας ή υδροπονίας. Αρκεί να επισκεφθείτε τον αρχιτεκτονικό ιστότοπο www.archdaily.com/tag/china/ για να θαυμάσετε σε 36 συνεχόμενες ιστοσελίδες πολλά από τα απίστευτα που χτίστηκαν και χτίζονται στη χώρα του Κομφούκιου.

Οι πυραμίδες της... Κίνας

Πέρα όμως από τις «δυτικόφερτες καινοτομίες» στις πόλεις της, η Κίνα κατέπληξε τα δύο τελευταία χρόνια και με μια άλλη επιλογή της: Αναπαράγει μνημεία και πόλεις της Δύσης, σε πλήρη κλίμακα! Στα περίχωρα της Σανγκάης θα βρείτε ολόκληρα χωριά και κωμοπόλεις από την Αγγλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ολλανδία, ενώ στο Boluo της Νότιας Κίνας θα συναντήσετε το ακριβές αντίγραφο ενός χωριού των αυστριακών Άλπεων που συγκαταλέγεται στη λίστα παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς της UNESCO, του Hallstat. Όσο για τα μνημεία και τα κτίρια-ορόσημα, στα περίχωρα της πόλης Hangzhou θα βρείτε τον... Λευκό Οίκο, στο Huaxi της επαρχίας Jiangsu θα βρείτε το Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον, την Αψίδα του Θριάμβου του Παρισιού και την Όπερα του Σίδνεϊ. Αλλού κι αλλιώτικα θα βρείτε δύο αντίγραφα του Πύργου του Αϊφελ, ένα ακριβέστατο αντίγραφο του Chateau de Maisons-Laffitte (με πέτρες που έφεραν από την ίδια περιοχή της Γαλλίας), δύο αντίγραφα των Βερσαλλιών και μια αιγυπτιακή πυραμίδα. Τέλος, ως απαραίτητη διακόσμηση, θα βρείτε τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Ναπολέοντος, του Γκαίτε, του Σίλερ, του Τσόρτσιλ, αλλά και της Πριγκίπισσας Νταϊάνας, του Τζέιμς Μποντ και του... Χάρι Πότερ.   

Προσπαθώντας να κατανοήσουμε αυτή την «κινεζική τρέλα», χρειάζεται να ψάξουμε την ιστορία της: Ηδη το 1750 ο τότε αυτοκράτορας Qianlong είχε βάλει τους άγγλους και γάλλους ιησουίτες της αυλής του να βοηθήσουν στην ανέγερση ενός παλατιού που θα ήταν αντίγραφο του Τριανόν των Βερσαλλιών. Δεν ήταν όμως ο πρώτος με αυτό το χόμπι: Από το 221 π.Χ., ο πρώτος αυτοκράτορας - ο Qin Shi Huang - επέβαλε σε κάθε νικημένο βασιλιά να του χτίζει στα βόρεια της πρωτεύουσάς του και από ένα αντίγραφο του παλατιού που είχε... μαζί με τις ζώσες παλλακίδες του.

Εχουμε να κάνουμε λοιπόν με έναν κληρονομικό ψυχισμό «πολιτισμικού ευνουχισμού των κατακτημένων»; Αλλά, πάλι, γιατί η σύγχρονη Κίνα αισθάνεται κατακτητής της Δύσης; Στο ερώτημα αυτό είμαι σίγουρος ότι θα προσέφεραν άμεσες απαντήσεις οι οικονομολόγοι και έμμεσες οι ιστορικοί του μέλλοντος. Οι αρχιτέκτονες και οι πολεοδόμοι είναι βέβαιον ότι θα βρουν μια πολύ πιο πεζή απάντηση: Προφέρει στο 1,5 δισεκατομμύριο των πολιτών της τη δυνατότητα «να δουν τον κόσμο» κάνοντας μόνο εσωτερικό τουρισμό. Ετσι, πέρα από την πολιτική σκοπιά του θέματος, οι πόλεις που παρέχουν τέτοια «δυτικά προάστια» γίνονται πόλοι έλξης επισκεπτών και προσπορίζονται τα αντίστοιχα οικονομικά οφέλη.  

Ο λόγος των πολιτών

Φορτισμένος απ' όσα είχα δει και διαβάσει για την Κίνα, επέστρεψα με το Google Earth στην Αθήνα και αιωρήθηκα πάνω από το Ελληνικό. Είδα τον μοναδικό ανοιχτό αυτόν χώρο στον «τσιμεντοτάπητα» της πρωτεύουσας και ονειρεύτηκα αυθόρμητα ένα τεράστιο πάρκο - όπως ακριβώς το ζητούν εδώ και χρόνια οι περίοικοί του. Γρήγορα όμως συνέλαβα την ουτοπία του ονείρου: Μια έκταση που είναι διπλάσια του Central Park της Νέας Υόρκης και τριπλάσια του Πριγκιπάτου του Μονακό θα απαιτούσε τεράστια υδάτινα αποθέματα για να παραμείνει πράσινη και στρατιές φυλάκων για να μη μεταβληθεί σε «άσυλο εγκληματιών», «βασίλειο των λαθρομεταναστών» ή «δάσος των Ρομ». Άρα  η μεικτή χρήση της γης είναι ρεαλιστικά αναπόφευκτη. Τι θα μπορούσε όμως να χτιστεί πλάι στα αλσύλλια, ώστε και αρμονικό να είναι προς αυτά και να αποτελεί πόλο προβολής και έλξης, συμβάλλοντας οικονομικά στη συντήρησή τους;

Η «κινεζική τρέλα» μού έφερε μια ιδέα: Τι πιο θελκτικό για τον επισκέπτη του Ελληνικού, Ελληνα ή ξένο, από μια αυθεντική αρχαιοελληνική πόλη; Αυθεντική και όχι κιτς, υπό την έννοια ότι τα πάντα θα χτίζονταν από σχέδια σπιτιών, μεγάρων, ναών, εμπορικών στοών, λιμανιών και οδών που θα μας έδιναν οι αρχαιολόγοι μας. Ε... ναι, θα έκανα κάποιο σκόντο για υποδαπέδια θέρμανση και φωτοβολταϊκά κεραμίδια... Η φαντασία μου πήρε φόρα και είδα τα τρία αρχαία σκαριά που έχουμε ανακατασκευάσει - την «Αργώ», το μινωικό σκάφος και την τριήρη - παρκαρισμένα στο λιμανάκι του Ελληνικού και ορδές τουριστών να προσέρχονται με γουρλωμένα μάτια για να δουν και να βιώσουν το «τότε των Ελλήνων», μαθητές σχολείων να παρακολουθούν αρχαία τραγωδία στο θέατρο και πολίτες να συναποφασίζουν τα του δήμου τους με άμεση δημοκρατία, φοιτητές και επιστήμονες να συνδιαλέγονται σε αρχαιοελληνικά συμπόσια... αλλά σταμάτησα: Ποιος ήμουν εγώ που τολμούσα να έχω σχέδια για την όποια πόλη-δάσος γίνει στο Ελληνικό; Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε απλός πολίτης να έχει λέγειν σε όσα σχεδιάζουν κατά κανόνα οι πολεοδόμοι και αποφασίζουν οι πολιτικοί;  

Χτίζοντας το Μανχάταν, σε βιντεοπαιχνίδι

Τότε είδα στο BBC (www.bbc.co.uk/news/technology-19753721) μια είδηση που μου έδωσε ελπίδες: Οι μελετητές της επέκτασης του Μανχάταν προς τον Νότο έδωσαν στους δημότες της Νέας Υόρκης τη δυνατότητα να καταθέσουν τις ιδέες τους για τους νέους χώρους, μέσω ενός βιντεοπαιχνιδιού στο Διαδίκτυο. Για να το πούμε πιο απλά, τα λογισμικό που χρησιμοποιούν οι μηχανικοί για να σχεδιάζουν τρισδιάστατα έχει την ίδια «μηχανή» - ή, έστω, επικοινωνεί πλήρως - με τη μηχανή γραφικών που χρησιμοποιούν τα βιντεοπαιχνίδια. Πήραν λοιπόν μια τέτοια δωρεάν διαθέσιμη μηχανή - την Betaville - που λειτουργεί στο Διαδίκτυο, της φόρτωσαν όλο το μοντέλο της νέας περιοχής και κάλεσαν τους δημότες να μπουν στο πρόγραμμα και να χρησιμοποιήσουν τα «τουβλάκια» του, ώστε να διαμορφώσουν την περιοχή όπως θα την ήθελαν να γίνει, με τις χρήσεις που εκείνοι επιθυμούν.

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν, βέβαια, «λυτρωτική»: Μια τέτοια δυνατότητα άνοιγε επιτέλους τον δρόμο για πραγματική συμμετοχή των πολιτών στο μέλλον της πόλης τους. Αλλωστε, όπως δήλωνε στο άρθρο ο επικεφαλής των προγραμματιστών του Betaville, Mike Koplin, «χωρίς ένα πρόγραμμα όπως αυτό, το κοινό έχει τη δύναμη μόνο να μπλοκάρει τα προτεινόμενα σχέδια αντί να συμμετέχει πραγματικά στη διαμόρφωσή τους». Μήπως όμως αυτή είναι η αίσθηση μιας μικρής μειοψηφίας τεχνοκρατών, όπως εκείνος κι εγώ; Χρειαζόμουν να τη διασταυρώσω και με τις απόψεις πιο επαϊόντων.

Βρετανία, Σουηδία, Γερμανία ρωτούν τους πολίτες

Ο καθηγητής Σπ. Πολλάλης και στελέχη της Ελληνικό ΑΕ, 

με τη μακέτα της μελέτης τους σε πρώτο πλάνο.

Αναζήτησα το πότε ξεκίνησε αυτή η «τρισδιάστατη μοντελοποίηση πόλεων». Την εντόπισα στο 1997, στην εργασία μοντελοποίησης της βρετανικής πόλης Bath. Την εργασία υπέγραφαν δύο ερευνητές του Κέντρου Πρoωθημένων Μελετών Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο του Bath, οι Bourdakis και Day. Ο Βασίλης Μπουρδάκης διδάσκει τώρα «Αλληλεπιδραστική Αρχιτεκτονική» στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στον Βόλο. Βρήκα μια εισήγησή του στο συνέδριο «Πόλεις του Μέλλοντος - ECAADE», που έγινε τον Σεπτέμβριο του 2010 στη Ζυρίχη. Εκεί διάβασα: «Αυτό που πραγματικά λείπει από τα προαναφερθέντα εργαλεία (μοντελοποίησης πόλεων), τις μεθοδολογίες και τις προσεγγίσεις μας, είναι μια πλήρης ενσωμάτωση της έννοιας της αλλαγής, όπως και της αλληλεπίδρασης, με συστηματικό τρόπο» (βλ.www.arch.uth.gr/uploads/users/49/publications/vbourdakis[ecaade2010].pdf). Αρα... δεν πρόκειται για αίτημα των λίγων, αλλά για αίτημα των καιρών, για ώριμη ανάγκη της επιστήμης της πολεοδόμησης: Οι πολίτες πρέπει και είναι καιρός να αλληλεπιδράσουν με όσα σχεδιάζονται γι' αυτούς.

Λίγο μετά, η βόλτα μου στο Διαδίκτυο εδραίωσε την πεποίθησή μου: Μια αντίστοιχη πρωτοβουλία της πόλης του Γκέτεμποργκ περιγραφόταν στο άρθρο «Η Σουηδία ανακαλύπτει ξανά την πολεοδόμηση με συμμετοχή των δημοτών μέσω τρισδιάστατου σχεδιασμού και Facebook» (βλ. http://geospatialpr.com/2012/06/25/sweden-reinvents-urban-planning-with-citizen-participation-using-3d-and-facebook/ ). Το ίδιο συνέβη και στη σουηδική πόλη Nόρκεπινγκ (www.3dkartor.norrkoping.se/cityplanner/project/index.do?uid=AC9oODaV), αλλά και πρόκειται να συμβαίνει εφεξής και σε όλες τις πόλεις που «ανεβάζουν» στο Διαδίκτυο το τρισδιάστατο μοντέλο τους - όπως έπραξε το Βερολίνο (βλ.www.businesslocationcenter.de/wab/maps/main/).

Εκείνο που μου έμενε τώρα να μάθω ήταν το τι σκέπτονταν γι' αυτά και για το μέλλον του Ελληνικού οι καθ' ύλην αρμόδιοι, ο καθηγητής Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Harvard Σπύρος Πολλάλης και η ομάδα μελετητών του στην Ελληνικό ΑΕ.

Η Ελληνικό ΑΕ για το Ελληνικό

Την ημέρα που επισκέφθηκα την Ελληνικό ΑΕ συμπληρωνόταν ένας χρόνος αφότου το ΤΑΙΠΕΔ (το ταμείο ιδιωτικοποίησης δημόσιας περιουσίας) προκήρυξε την «Πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την αγορά της πλειοψηφίας του μετοχικού κεφαλαίου της Ελληνικό ΑΕ». Τον Απρίλιο έληξε η Α' φάση του διαγωνισμού, με προτάσεις εκδήλωσης ενδιαφέροντος από εννέα επενδυτικά σχήματα. Εξ αυτών, τον Σεπτέμβριο επελέγησαν για να συμμετάσχουν στη Β' φάση του διαγωνισμού τέσσερις: η Elbit Cochin Island Ltd. (Ισραήλ), η Lamda Development SA (Ελλάδα), η London and Regional Properties (Βρετανία) και η Qatari Diar Real Estate Investment Co. QSC (Κατάρ). Τον Νοέμβριο το ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωσε ότι διατίθεται προς πώληση όχι μόνο το 70% των μετοχών της Ελληνικό ΑΕ, αλλά το σύνολό τους! Τώρα οι τέσσερις υποψήφιοι ετοιμάζουν το σχέδιο αξιοποίησης της έκτασης που θα υποβάλει έκαστος και ο όλος διαγωνισμός αναμένεται να λήξει ως το τέλος του 2013.

Κοίταξα τον Σπύρο Πολλάλη προσεκτικά καθώς με καλωσόριζε: Γκρίζωμα κροτάφων που έδειχνε «σχεδόν εξήντα», σπάνια εμφάνιση ευπατρίδη και ακόμη πιο σπάνια για έλληνα μηχανικό ευγενική και ήπια φωνή. Τα ελληνικά του σωστότερα από εκείνα των περισσοτέρων φιλολόγων... Θα μπορούσες κάλλιστα να τον πεις μαέστρο συμφωνικής ορχήστρας.

«Σας πουλάνε μαζί με το οικόπεδο;» ήταν η πρώτη αγενής ερώτηση που του απηύθυνα.«Πωλούνται οι μετοχές της εταιρείας» απάντησε. «Η γη δίνεται προς αξιοποίηση, στο συνολικό πακέτο». Δεν επέμεινα, καθόσον το επιχειρείν αποτελεί αντικείμενο άλλων στηλών του «Βήματος». «Οπότε... η μελέτη που έχετε κάνει ως τώρα, τι προβλέπει γι' αυτή την αξιοποίηση;».

Ο Αστερίας

«Ο χώρος του Ελληνικού είναι 6.200 στρέμματα, που απέχουν ένα χιλιόμετρο από τον Υμηττό, 10 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας και 27 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο. Από την όλη έκταση, το 65% είναι ήδη τσιμέντο και το 35% χώμα. Αρα, αν έμενε ως έχει, μόνο υπεροχή πρασίνου δεν θα είχαμε. Αν το κάναμε όλο πάρκο... θα απέβαινε άκαρπο, καθώς το κόστος ύδρευσης και συντήρησής του θα ήταν ανεπίτρεπτα υψηλό. Ο ρεαλιστικός στόχος μας είναι να αντιστρέψουμε την τωρινή αναλογία, αποδίδοντας το 66% σε πάρκα και ανοιχτούς χώρους, το 16% σε δρόμους, το 5% σε πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους και το 13% σε κτίρια. Μάλιστα, την κύρια έκταση πρασίνου, το Μητροπολιτικό Πάρκο των 2.204.349 τετρ. μέτρων...», είπε και μου έδειξε στη μακέτα της μελέτης, «σκεφθήκαμε να τη διατάξουμε ως αστέρα, προκειμένου να αποκτήσει περίμετρο 11.500 μέτρων. Αν ήταν κυκλική θα είχαμε περίμετρο μόνο 5 χιλιομέτρων».

Στη μακέτα είδα ότι μέσα στο πάρκο βρίσκονταν διεσπαρμένα αραιά κάποια χαρακτηριστικά κτίρια: Ενα μεγάλο μουσείο στο κέντρο, μουσείο αεροπορίας βόρεια, λίμνη με εγκαταστάσεις κανό και καγιάκ και άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις στα δυτικά, μονάδες αφαλάτωσης, κομποστοποίησης και επεξεργασίας λυμάτων στα ΝΔ, πολλές αθλητικές εγκαταστάσεις και χώρος πολιτισμού και αναψυχής ανατολικά. Ανάμεσα στα «πέντε πόδια του πράσινου αστερία» προβλέπονταν περιοχές κατοικιών, επιχειρήσεων, σχολεία, συνεδριακό και ερευνητικό κέντρο, εκθεσιακό κέντρο, εμπορικό και επιχειρηματικό κέντρο, ένα ενυδρείο, ένα κοιμητήριο, ένα Κέντρο Υγείας και ένα ελικοδρόμιο.

Ωστόσο διέκρινα ότι η δυτική και η νότια γειτονιά είχαν χαμηλό ύψος, ενώ στις υπόλοιπες υπήρχαν ψηλά κτίρια. «Γιατί κρίνετε απαραίτητη την υψηλή δόμηση;» ρώτησα.

«Το Ελληνικό είναι ένα μοναδικό φιλέτο γης σε παγκόσμια κλίμακα» μου εξήγησε. «Σχεδόν καμία δυτική πρωτεύουσα δεν διαθέτει τόσο μεγάλο ενιαίο χώρο διαθέσιμο δίπλα στη θάλασσα. Ο σχεδιασμός που κάνουμε πρέπει λοιπόν να αποδώσει το μέγιστο για τη χώρα. Οραματιζόμαστε το Ελληνικό αφενός ως δημόσιο χώρο πρασίνου, αφετέρου ως χώρο καινοτομίας και επιστήμης, που θα γίνει σημείο αναφοράς για την ανάπτυξη "οικονομίας γνώσης" σε όλη τη χώρα. Εφόσον δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε ανάπτυξη μέσω κλασικών βιομηχανιών, οφείλουμε να δώσουμε πρωτίστως στους έλληνες επιστήμονες έναν χώρο ανάπτυξης καινοτόμου επιχειρηματικότητας, που θα είναι και πόλος προσέλκυσης ξένων επενδυτών. Αλλά τα κτίρια που θα στεγάσουν τέτοιες δραστηριότητες πρέπει κατ' ανάγκην να εκμεταλλευθούν το ύψος».

Τον κοίταξα δύσπιστος: «Εχετε κάνει, υποθέτω, το επιχειρηματικό σας σχέδιο. Είναι κερδοφόρα μια τέτοια επένδυση;». «Ναι, είμαστε βέβαιοι. Μιλάμε ωστόσο για κάτι που θα υλοποιείται κατά φάσεις, σε ορίζοντα 25ετίας».

Ζωντανός δήμος

Εμεινα σκεφτικός να κοιτάζω τις λεπτομέρειες του σχεδίου. Οι συνεργάτες του καθηγητή μού έδειχναν τις πάμπολλες οικολογικές καινοτομίες που είχαν ενσωματώσει στην όλη υποδομή, την ανάδειξη των καταχωμένων ρευμάτων που κάποτε διέτρεχαν την περιοχή, τις δύο γειτονιές «παραδοσιακής Αθήνας» που είχαν σχεδιάσει... «Και σκοπεύετε να τα έχετε όλα αυτά ανοιχτά, προσβάσιμα από οποιονδήποτε, οποτεδήποτε;» ρώτησα. «Ναι»ήρθε η απάντηση. «Είναι για εμάς απαραίτητο να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του Μητροπολιτικού Πάρκου. Γι' αυτό και επιμείναμε να υπάρξουν γειτονιές με σπίτια... ένας πραγματικός και ζωντανός δήμος, διότι τότε μόνο μπορεί να είναι διαρκής η μέριμνα και να παρέχεται η ασφάλεια».

Ξανάγινα αγενής: «Αυτό είναι που κρίνετε εσείς σωστό. Ο όποιος επενδυτής όμως πάρει το 100% των μετοχών σας δεν είναι διόλου σίγουρο ότι θα συμφωνήσει. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να χωρίσει το φιλέτο στα δύο και να πει "αυτό εδώ είναι το δημόσιο πάρκο που μπαίνει όποιος θέλει και αυτό είναι το ιδιωτικό κομμάτι που το κλείνω με σκοπιές και το κάνω... Μπέβερλι Χιλς". Θα το δεχόσασταν;».

«Αν μας ανήκε το οικόπεδο θα λέγαμε σαφώς "όχι". Αλλά δεν είναι δικής μας αρμοδιότητας. Αν προκύψει το θέμα, θα είναι πολιτική η απόφαση. Η προσωπική μου άποψη πάντως είναι ότι πρέπει ως χώρα να αποφασίσουμε τι θέλουμε πραγματικά να γίνει το Ελληνικό».

Επέμεινα, βάναυσα: «Αν τελικά δεν βρεθεί επενδυτής που θα δεχθεί τους περιορισμούς που θέτει η μελέτη σας και η νομοθεσία, ποια εναλλακτική λύση υπάρχει;». «Αν δεν υπάρξει επενδυτής υπάρχουν πολλές άλλες δυνατότητες...». «Οπως;». «Η πιο απλή θα ήταν να μοιράσουμε το πακέτο και να το δομήσουμε με επιμέρους ιδιωτικά κεφάλαια, με την ελληνικότατη μέθοδο της αντιπαροχής. Αλλά αυτά θα τα συζητήσουμε μόνο αν χρειαστεί. Προς το παρόν προσβλέπουμε στο ότι θα υπάρξει επενδυτής».

«Ωστόσο και στη μία και στην άλλη περίπτωση οι πολίτες δεν θα έχουν λόγο στις επιλογές»παρατήρησα φαρμακερά. «Τι ακριβώς εννοείτε;» με ρώτησε ο κ. Πολλάλης. Του εξήγησα, αφηγούμενος τις δυνατότητες που είχα δει στο Διαδίκτυο να παρέχουν στους πολίτες τους οι Αμερικανοί και οι Σουηδοί. «Αυτό θα ήταν θαυμάσιο» απάντησε στο τέλος. «Μια τέτοια συμμετοχή θα ήταν ιδανική. Εμείς, στο μέτρο των δυνατοτήτων που είχαμε, καταγράφαμε και καταγράφουμε όσες απόψεις διατυπώνουν για το θέμα ανώνυμοι και επώνυμοι πολίτες και τις λαμβάνουμε υπόψη μας κατά την εξέλιξη της μελέτης».

Τον άκουσα με κάθε καλή διάθεση, αλλά δεν μπόρεσα να μην ξεστομίσω την έσχατη αγένειά μου: «Δέχομαι ότι εσείς τα λαμβάνετε υπόψη και πιθανότατα θα έχετε επενδυτή που θα τηρήσει τα του δημοσίου χώρου. Αναρωτιέμαι όμως ποια θα είναι η αντίδραση των πολιτών αν τυχόν διαπιστώσουν μελλοντικά ότι το αντίτιμο του πάρκου ήταν να υψωθεί δίπλα του ένα... τεράστιο τζαμί, με έναν μουεζίνη να καλεί από τον μιναρέ τους πιστούς δημότες της ιδιωτικής πολιτείας!».

Με κοίταξε σιωπηλά, γεμάτος κατανόηση, και ύστερα με ρώτησε πώς ακριβώς θα ήθελα εγώ το Ελληνικό. Επακολούθησε αρκετή ώρα συζήτησης με τον καθηγητή και τρία στελέχη του επιτελείου του, γύρω από την ιδέα μου για έναν αρχαιοελληνικό δήμο στο Ελληνικό. Ειπώθηκαν πολλά που θα σας ενδιέφεραν - είμαι σίγουρος - αλλά κωλύομαι να σας τα αποκαλύψω. Φοβάμαι... μη δω την πόλη των ονείρων μου στην Κίνα!

Ένα στυλάτο,μικρό διαμέρισμα 100 τ.μ. στην συσκευασία των 39 τ.μ.

 Ένας πολύ έξυπνος τρόπος να εκμεταλλευθείς τα διαθέσιμα ''ακριβά'' σου τετραγωνικά.Μέχρι την τελευταία σπιθαμή.Λίγο υπερβολικό σε κάποια σημεία,εξυπηρετώντας τις ιδιαίτερες ανάγκες του ιδιοκτήτη σε άλλα. Κατά γενική ομολογία-όμως, είναι μια πάρα πολύ καλή ιδέα.

 Όταν δεν μπορείς να κάνεις πολλά, δεδομένου του μικρού σου budget, γίνεσαι πολύ εφευρετικός! Έτσι και ο Graham Hill, επιχειρηματίας, δοκίμασε να κάνει το εξής: να χωρέσει ολόκληρη τη ζωή του σε μερικά τετραγωνικά.

  «Ζώντας στη Νέα Υόρκη, αν δεν έχεις πολλά χρήματα να διαθέσεις για μια αξιοπρεπή κατοικία, τότε μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς κάτι διαφορετικό: πώς μπορείς να μεταμορφώσεις ή να μετασχηματίσεις, αν θέλετε, έναν περιορισμένο χώρο σε ένα πλήρες, άνετο και λειτουργικό διαμέρισμα που θα σου προσφέρει τα πάντα», λέει ο Graham, ο οποίος είναι και ο σχεδιαστής του πολυμορφικού διαμερίσματος. Γραφείο, ξενώνας, κουζίνα, σαλόνι, υπνοδωμάτιο. Όλα χωράνε εδώ!

 Ανοίξτε τα συρτάρια, τα ντουλάπια, σύρτε τα έπιπλα, συναρμολογήστε, ξεσυναρμολογήστε. Ο Graham τα κατάφερε μια χαρά. Περισσότερα: 8 δωμάτια σε 1: Ένα στυλάτο διαμέρισμα 39 τ.μ. που μεταμορφώνεται!

Πηγή: www.e-radio.gr

H ανάγκη επανασχεδιασμού του εκπαιδευτικού συστήματος

 Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του oν που αρέσκεται στο να μαθαίνει.Να απορροφά νέες γνώσεις. Είναι φαινόμενο γονιδιακό. Είναι συνυφασμένο με την εξέλιξή του.

Ο κάθε άνθρωπος-κατά τη γνώμη μου πάντα-γεννιέται με σπόρια (αποφθέγματα) γνώσεων και εμπειριών των προγόνων του. Όταν ''ποτιστούν'' από το κατάλληλο ερέθισμα (γνώσεις-εμπειρίες-συναισθήματα), ''ανθίζουν'' δημιουργώντας την προσωπικότητα.

  Εμπειρισμός στη φιλοσοφία ονομάζεται η θεωρία που υποστηρίζει πως η πηγή και τα συστατικά της ανθρώπινης γνώσης προέρχονται από την εμπειρία που αποκτάται μέσω των αισθήσεων. Αυτές μπορεί να είναι είτε οι πέντε παραδοσιακές αισθήσεις (ακοή, όραση, αφή, οσμή, γεύση) ή εσωτερικές αισθήσεις όπως ο πόνος και η ευχαρίστηση.

 Ο άνθρωπος-όπως και κάθε άλλο ων-στα πρώτα του βήματα στον κόσμο αυτό, έχει ανάγκη την φροντίδα, τη σιγουριά και τη κατανόηση του περιβάλλοντός του.

   Άσχετα με το αν είσαι οπαδός ή όχι της συγκεκριμένης φιλοσοφίας,  μεγάλες σχολές σχετικά με την ''εμπειρική'' φύση και εξέλιξη του ανθρώπου υπάρχουν και δημιουργήθηκαν από άτομα όπως ο Ιμμάνουελ Κάντ, ο Ντενί Ντιντερό και ο Τζων Λοκ. 

 Μεγαλώνοντας, κάθε παιδί-κάτοικος μιας ευνομούμενης χώρας θα πάει στο σχολείο. Το συναίσθημα της λύπης με το οποίο αποχωρίζεται την οικογένεια του την πρώτη μέρα μετατρέπεται στην χαρά του ''μαμά κοίτα τι έμαθα σήμερα στο σχολείο'' στην πλήξη και τέλος στην αποστροφή του.

 Κάτι πρέπει να φταίει για αυτό. Δεν γίνεται ένα πλάσμα που μεγάλωσε απορροφώντας γνώσεις ξαφνικά να βαρέθηκε, να κουράστηκε.Κάτι άλλο πρέπει να φταίει.Μήπως το σχολικό σύστημα και οι κανόνες που το διέπουν?

 Ένα παιδί στην τρυφερή ηλικία των 6 ετών καλείται να ευπρεπίσει τους τρόπους του, να σοβαρευτεί και να ''προοδεύσει''. Και όλα αυτά στην ηλικία αυτή που το παιδί αρχίζει να έχει πίστη στον εαυτό του, αρχίζει να ανακαλύπτει τις δυνατότητες του, ενώ παράλληλα διακατέχεται από υπερκινητικότητα. Το εντάσσεις για πρώτη φορά σε ένα κοινωνικό περιβάλλον και μετά του ζητάς να αποκοπεί.
''Μη μιλάς με τον Γιώργάκη, μη σκουντάς το θρανίο, μη κουνιέ... ''

 Ε αυτό δεν γίνεται.Του αλλάζεις ότι έχει μάθει, του αλλοιώνεις το DNA.

 Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό το βάζεις σε ένα στίβο, πρωταθλητισμού και έντονου ανταγωνισμού
στο οποίο του ζητάς να γίνει ''καλύτερο'' από τα άλλα παιδάκια, πιο έξυπνο, πιο ''διαβαστερό''-πιο επιτυχημένο και πλούσιο στο μέλλον. Και όταν τα καταφέρει το επιβραβεύεις.

 Και όταν αυτό το παιδί μεγαλώσει και κάνει οικογένεια θα βγάλει τα κόμπλεξ του στα δικά του παιδιά.Και αντί αυτό να είναι η αποστροφή σε αυτό που εκείνα έζησαν, του υποβάλλεις στην πίεση που δεχόσουν από τους γονείς σου.

 Ας περάσω σε κάτι το οποίο είναι κοινώς αποδεκτό. Στο σύστημα διδασκαλίας. Στις περισσότερες χώρες ο κορμός των μαθημάτων έχουν μια παρεμφερή κλιμάκωση:

 -Θετικές Επιστήμες
 -Θεωρητικές Επιστήμες
 -Ιστορία
 -Έκθεση
 .
 .
 .
 -Μουσική
 -Καλλιτεχνικά

Τα μαθήματα, όπως και  ο τρόπος με τον οποίο υποχρεώνεται ο μαθητής να τα κάνει ''κτήμα'' του μέσω της αποστήθισης, απέχουν πολύ από τον ίδιο τον μαθητή, τον περιορίζουν, αφήνουν ακαλλιέργητο το στοιχείο της φαντασίας και της εφευρετικότητας. Τα προηγούμενα-σε συνδυασμό με την   και καταλήγουν να τον απομακρύνουν από την εκπαιδευτική διαδικασία.



 Με αυτή την ευαίσθητη πτυχή που συνοδεύει τα χρόνια της ενηλικίωσης έχει ασχοληθεί ο Sir Ken Robinson. Ομιλίες του μπορείτε να δείτε, για παράδειγμα, εδώ και εδώ. Εάν θέλετε να εμβαθύνετε στο αντικείμενο μπορείτε να διαβάσετε το Out of Our Minds: Learning to be Creative


   Ένα νέο μοντέλο εκπαίδευσης απαιτείται. Ένα μοντέλο που θα προσαρμόζεται στην εποχή και στους αποδέκτες του. Οι δημιουργοί του θα μπορούσαν να δανειστούν στοιχεία που χρησιμοποιούνται στα σχολεία της  Βόρειας Ευρώπης, εκεί που οι μαθητές ταυτίζουν τη μάθηση με το παιχνίδι, το χόμπι και τον ελεύθερό τους χρόνο.





 Διαφορετικά, θα μπορούσαν να ρίξουν μια ματιά στο μοντέλο της Ακαδημίας Χαν. Σίγουρα δεν αποτελεί πανάκεια αλλά μια καλή αφετηρία..

Οι νόμοι της Μηχανικής στον αθλητισμό: ο δρομέας Γιουσέιν Μπολτ (κέντρο) και οι θεμελιωτές των μαθηματικών της κίνησης, Νεύτων (αριστερά) και Λάιμπνιτς (δεξιά)

  Ο Ινδοαμερικανός Σαλμάν Χαν (Salman Khan) έχει βάλει στόχο να ανατρέψει αυτή τη μακραίωνη παράδοση. Στο σχολείο που έχει στο μυαλό του τα πράγματα συμβαίνουν αντίστροφα. Το απόγευμα οι μαθητές παρακολουθούν στο σπίτι τους ένα βίντεο από το YouTube με το μάθημα της επόμενης ημέρας και το άλλο πρωί, στο σχολείο, συζητούν το μάθημα με τον δάσκαλο και λύνουν τις απορίες τους. Η ιδέα αυτή θεωρείται  η καλύτερη, ως σήμερα, εφαρμογή του Διαδικτύου στην εκπαίδευση και έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον και τις χορηγίες μερικών από τους σημαντικότερους «γκουρού» της Πληροφορικής, μεταξύ των οποίων και του Μπιλ Γκέιτς.

Αφετηρία η σχολική... πλήξη

 Ο πατέρας του Σαλμάν Χαν κατάγεται από το Μπανγκλαντές και η μητέρα του από την Ινδία. Σε νεαρή ηλικία μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, όπου γεννήθηκε ο Σαλμάν Χαν. Στο σχολείο φάνηκε ότι ήταν ένα πολύ προικισμένο παιδί, αλλά ο ίδιος αισθανόταν πλήξη στην τάξη, όταν ο δάσκαλος αφιέρωνε την προσοχή του στους αδύνατους μαθητές που είχαν δυσκολίες να κατανοήσουν το μάθημα της ημέρας. Αυτό το στοιχείο θα έμενε απλά ως μια δυσάρεστη ανάμνηση της παιδικής του ηλικίας, αν η τύχη δεν τα έφερνε αλλιώς. Ο νεαρός μετανάστης αποφάσισε να καλύψει τη δίψα του για μάθηση μελετώντας μόνος του και με βάση τις γνώσεις που απέκτησε με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να σπουδάσει στο ΜΙΤ μηχανολόγος μηχανικός. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο Harvard, από όπου αποφοίτησε με Μάστερ στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Με αυτό το εφόδιο βρήκε πολύ γρήγορα μια καλοπληρωμένη δουλειά, ως οικονομικός αναλυτής σε ένα  μικρό αμοιβαίο κεφάλαιο (hedge fund). Μια ημέρα του τηλεφώνησε η ξαδέλφη του Νάντια για να της λύσει κάποιες απορίες της στα Μαθηματικά. 

 Ο Σαλμάν Χαν βρισκόταν στη Βοστώνη και η Νάντια 2.000 χιλιόμετρα νοτιότερα, στη Νέα Ορλεάνη, οπότε αναγκάστηκε για αυτό το «ιδιαίτερο μάθημα» να χρησιμοποιήσει το Διαδίκτυο. Κάποιος φίλος του, που είδε το εκπαιδευτικό υλικό που είχε ετοιμάσει για την ξαδέλφη του, τον προέτρεψε να το αναρτήσει στο Διαδίκτυο. Ετσι εμφανίστηκε το πρώτο βιντεο-μάθημα του Σαλμάν Χαν στον ιστότοπο YouTube το 2006. Ακολούθησαν και άλλα βιντεο-μαθήματα και η επιτυχία τους οδήγησε τον Χαν να ιδρύσει το 2008 την εταιρείαΑκαδημία Χαν (Khan Academy) και τελικά το 2009 να παραιτηθεί από τη δουλειά του ως αναλυτή και να αφιερώσει όλο τον χρόνο του στη νέα εταιρεία.

Η αναγνώριση

 Η επιτυχία δεν άργησε να χτυπήσει την πόρτα του «ερασιτέχνη» εκπαιδευτικού. Τον Μάιο του 2010 η Αν Ντερ, σύζυγος του Τζον Ντερ, μεγαλομετόχου του Google και του Twitter, ενίσχυσε την εταιρεία του Χαν με 10.000 δολάρια. Οταν ο Χαν την ευχαρίστησε, λέγοντας ότι ήταν η μεγαλύτερη ως τότε χορηγία, η Αν Ντερ του ζήτησε να συναντηθούν και στη συνέχεια, εντυπωσιασμένη από το όραμα του νεαρού, προχώρησε σε νέα χορηγία ύψους 100.000 δολαρίων. Αυτή η έμπρακτη αναγνώριση της αξίας του έργου του Χαν ήταν και η αρχή της ανάπτυξης της Ακαδημίας. Σε λίγους μήνες είχε λάβει χορηγίες από τα μεγαλύτερα ονόματα της πληροφορικής: 5,5 εκατομμύρια δολάρια από τον Μπιλ Γκέιτς, 2 εκατομμύρια από την Google, 3 εκατομμύρια από την Netflix (βίντεο κατά παραγγελία - video on demand) και 5 εκατομμύρια από τον ιρλανδό μεγαλοεπιχειρηματία Σον Ο' Σάλιβαν (υπολογιστικό νέφος - cloud computing).

  Η οικονομική ανεξαρτησία που προέκυψε από αυτές τις χορηγίες επέτρεψε στον Χαν να προχωρήσει στη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου συστήματος διαδικτυακής διδασκαλίας, που στηρίζεται σε βιντεο-μαθήματα, online ασκήσεις, καθώς και διαδικτυακές εφαρμογές για την παρακολούθηση της προόδου των μαθητών από τους δασκάλους τους. Το σύστημα αυτό μπορεί να χρησιμοποιείται είτε ως ένα πλήρες εικονικό (virtual) σχολείο, είτε ως μια πρόσθετη δραστηριότητα στο αναλυτικό πρόγραμμα ενός κλασικού σχολείου. Η Ακαδημία σήμερα απασχολεί 38 άτομα και προσφέρει 3.600 βιντεο-μαθήματα, τα οποία έχουν προβληθεί 220 εκατομμύρια φορές από το YouΤube. Επίσης προσφέρει μια συλλογή από 386 ασκήσεις μαθηματικών, οι οποίες έχουν επιλυθεί τον τελευταίο χρόνο 700 εκατομμύρια φορές από τους 5.700.000 μαθητές που επισκέπτονται τον ιστοχώρο της Ακαδημίας κάθε μήνα.     

Το νέο σχολείο

 Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές έχουν εισαχθεί στα σχολεία εδώ και πολλά χρόνια. Ομως δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη ο τρόπος με τον οποίο αυτό το νέο εργαλείο μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην καθημερινή σχολική διδασκαλία με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Η πρόταση της Ακαδημίας Χαν, που στηρίχθηκε στη σχολική εμπειρία του ιδρυτή της, προσπαθεί ακριβώς να βρει τη βέλτιστη χρήση των υπολογιστών στο σχολείο. Στο κλασικό σχολείο ο δάσκαλος απευθύνεται στον «μέσο» μαθητή, με αποτέλεσμα οι δυνατότεροι μαθητές να βαριούνται και ο δάσκαλος να προχωρεί στην «παράδοση» νέας ύλης προτού οι πιο αδύνατοι κατανοήσουν τα προηγούμενα. 


 Αν όμως οι δυνατότεροι μαθητές κατανοούν το μάθημα της ημέρας από την απογευματινή μελέτη του διαδικτυακού υλικού στο σπίτι τους, τότε ο δάσκαλος έχει περισσότερο διαθέσιμο χρόνο το επόμενο πρωί στο σχολείο για να βοηθήσει τους πιο αδύνατους. Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο, σε αυτό το σημείο, να μεταφέρω την εμπειρία μου από τη φοίτησή μου σε μονοθέσιο Δημοτικό σχολείο στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Το σχολείο είχε μία μόνο αίθουσα με έναν δάσκαλο, ο οποίος δίδασκε εκ περιτροπής τους μαθητές και των έξι τάξεων του Δημοτικού. Οι μαθητές των δύο πρώτων τάξεων ακολουθούσαν ξεχωριστό πρόγραμμα, ενώ η Γ' τάξη είχε συνδιδασκαλία με τη Δ' και η Ε' με τη Στ'. Οσο ο δάσκαλος ήταν απασχολημένος με τους μαθητές μίας ή δύο τάξεων, κρατούσε απασχολημένους τους υπόλοιπους με δουλειά που κανονικά θα γινόταν στο σπίτι. 

 Οσοι τελείωναν γρήγορα μπορούσαν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα των ανώτερων τάξεων ενώ όσοι από τις ανώτερες τάξεις δεν είχαν τίποτα καινούργιο να μάθουν, διάβαζαν βιβλία από τη βιβλιοθήκη του σχολείου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι μαθητές μπορούσαν να παρακολουθούν τα μαθήματα με τον ρυθμό που αυτοί επέλεγαν. Η διαφορά είναι ότι την εποχή εκείνη η επιτυχία της μεθόδου αυτής εξαρτιόταν από την ικανότητα του εκάστοτε δασκάλου, ενώ με τη μέθοδο του Χαν εξαρτάται μόνο από την ικανότητα ενός επιλεγμένου εκπαιδευτή και την ύπαρξη του Διαδικτύου.

Για περισσότερες πληροφορίες δικτυωθείτε στα:

 www.youtube.com/khanacademy
www.facebook.com/khanacademy
http://twitter.com/#!/khanacademy
https://plus.google.com/109050230672993035916/about

Πληροφορίες για την Ακαδημία Χαν από το www.tovima.gr

Ο διδακτικός ρόλος των οικονομικών κρίσεων (Μέρος B)

Ο Tαραντίνo και η κρίση του Νότου 

   Όταν δείτε το Django Unchained, τη νέα ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο (την οποία, παρεμπιπτόντως, συνιστώ ανεπιφύλακτα), ίσως να μη διακρίνετε τη σχέση της με την κρίση μας. Τι σχέση, θα αναρωτηθείτε, έχει η δραματική ιστορία ενός σκλάβου στον αμερικανικό Νότο με την τραγωδία του δικού μας ευρωπαϊκού Νότου; Κι όμως, έχει.

   Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα ο Νότος ήταν πιο πλούσιος από τον Βορρά, που δεν είχε ακόμη εκβιομηχανιστεί. Ο λόγος συνοψίζεται σε δύο λέξεις: βαμβάκι και σκλάβοι. Στη βάση του πλούτου των Νοτίων, επιχειρηματίες από τη Βόρεια Αγγλία, η οποία τότε ήταν πολύ πλουσιότερη από τον αγγλικό Νότο (καθώς η βιομηχανική επανάσταση έλαβε χώρα στα Midlands και βορειότερα), αποφάσισαν να επενδύσουν τα συσσωρευόμενα κέρδη τους δανείζοντας τις τράπεζες του αμερικανικού Νότου. Ως εχέγγυα γι' αυτά τα δάνεια έπαιρναν τα λεγόμενα cotton-credits, βαμβακο-ομόλογα επί το ελληνικότερον. Για να το πω απλά, οι τράπεζες των νότιων πολιτειών της Αμερικής δάνειζαν τους βαμβακοπαραγωγούς, κρατώντας ως εχέγγυο ομόλογα που τους έδιναν ιδιοκτησιακά δικαιώματα στη μελλοντική παραγωγή βαμβακιού, και τα οποία προωθούσαν στους Άγγλους επενδυτές ως εχέγγυα για τα χρήματα που δανείζονταν, σε αγγλικές λίρες, που κατόπιν δάνειζαν στους ντόπιους βαμβακοπαραγωγούς, σε δολάρια. Εκείνοι χρησιμοποίησαν αυτά τα δανεικά για να αγοράζουν εισαγόμενα από την Ευρώπη, και ιδίως από τη Βρετανία, καταναλωτικά αγαθά. Λέγεται ότι τα μαγαζιά του αμερικανικού Νότου ήταν γεμάτα με πορσελάνες και υφάσματα από την Αγγλία, ακριβά γαλλικά κρασιά, δερμάτινα από τη Βόρεια Ιταλία κ.ο.κ.

   Το επιτόκιο με το οποίο δανείζονταν οι νότιοι Αμερικανοί από τους βόρειους Άγγλους, ώστε να επιδοθούν στον πρωτόγνωρο καταναλωτισμό τους, προσδιοριζόταν από τις βρετανικές τράπεζες (το λεγόμενο Libor, που μόλις τώρα, εν έτει 2013, καταργείται λόγω πρόσφατου σκανδάλου) και για χρόνια ήταν σταθερό, γύρω στο 4%. Με άλλα λόγια έφτανε να πιάσει βήχας το τραπεζικό σύστημα της Βρετανίας για να αρπάξει πνευμονία ο Νότος της Αμερικής.

   Το 1837 ήταν για τη γενιά εκείνη ό,τι το 2008 για τη δική μας: η χρονιά ενός μεγάλου Κραχ. Όπως συμβαίνει σε κάθε παγκόσμιο Κραχ, η ρευστότητα εξαφανίστηκε και οι τράπεζες άρχισαν να ζητούν όλο και υψηλότερο επιτόκιο για να συνεχίσουν να δανείζουν τους πελάτες τους. Αργά, αλλά σταθερά, το Libοr αυξήθηκε από 4% σε 5%, κατόπιν σε 6%, έως ότου, κάποια στιγμή, έφτασε το 9%. Παράλληλα, η ζήτηση για αμερικανικό βαμβάκι στην Ευρώπη μειώθηκε λόγω της ύφεσης που πάντα ακολουθεί ένα Κραχ. Έτσι, οι Αμερικανοί βαμβακοπαραγωγοί ξάφνου φαλίρισαν: τα δάνεια που είχαν συνάψει έγιναν απαγορευτικά ακριβά, ενώ τα έσοδά τους κατέρρεαν. Μαζί τους πτώχευσαν και οι τράπεζες που τους είχαν δανείσει.

   Αντιμέτωπες με το φάσμα της πτώχευσης μεγαλοαγροτών και τραπεζών, οι κυβερνήσεις των πολιτειών άρχισαν να εκδίδουν πολιτειακά ομόλογα ώστε να τους στηρίξουν – ακριβώς όπως τα κράτη της Ευρωζώνης (μαζί τους και το δικό μας) σήμερα δανείζονται για να στηρίξουν το καταρρέον τραπεζικό σύστημα. Για τρία χρόνια, η μεταβίβαση των ιδιωτικών ζημιών στις πλάτες των πολιτειών (δηλαδή των φορολογούμενων) απέδωσε. Αυτό που συνέβη ήταν ότι οι επενδυτές της Βόρειας Αγγλίας δάνειζαν τις πολιτείες ώστε εκείνες να αποπληρώνουν τα δάνεια των τραπεζών προς... αυτούς. Σύντομα, όμως, οι Άγγλοι δανειστές άρχισαν να ανησυχούν ότι, κάποια στιγμή, οι πολιτείες δεν θα μπορούσαν να αποπληρώσουν τα ομολογιακά δάνεια που τους είχαν δώσει.

   Πράγματι, πολύ γρήγορα ο κύκλος της δυστυχίας έκλεισε, καθώς έφτασαν στη Βόρεια Αγγλία τα φρικτά μαντάτα: πρώτη πτώχευσε η πολιτεία του Μισισίπι. Ακολούθησαν η Aλαμπάμα, το Iλινόις, η Iντιάνα, το Mίσιγκαν. Ξάφνου, ένα τοπικό «πρόβλημα» του αμερικανικού Νότου μετετράπη σε εθνική και παγκόσμια κρίση χρέους. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζον Κουίνσι Άνταμς, έγινε έξαλλος με τους Νότιους συμπατριώτες του και, πεπεισμένος ότι οι νότιες πολιτείες των ΗΠΑ δεν δικαιούνταν να ζητήσουν «κούρεμα» των χρεών τους στους ξένους δανειστές, διέταξε το Αμερικανικό Ναυτικό να αποσύρει τις κανονιοφόρους του από τον ποταμό Mισισιπή. Γιατί; Για να επιτραπεί, άκουσον-άκουσον, στο Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό να πλεύσει προς τις πρωτεύσουσες των πτωχευμένων πολιτειών και, υπό την απειλή των κανονιών, να επιβάλει το «δίκαιο του δανειστή», να απαιτήσει δηλαδή και να λάβει ό,τι περιουσιακό στοιχείο υπήρχε έναντι των δανείων των Άγγλων επενδυτών. Ούτε την Τρόικα να καλούσε δεν θα έσπερνε τέτοιο πανικό στις νότιες πολιτείες!

   Φανταστείτε τον θυμό των Άγγλων όταν συνειδητοποίησαν ότι το μόνο περιουσιακό στοιχείο που τους εξασφάλιζαν τα εχέγγυα που είχαν στα χέρια τους, τα βαμβακο-ομόλογα που προανέφερα, ήταν οι σκλάβοι – οι μαύροι δούλοι εξ Αφρικής που εργάζονταν στις βαμβακοφυτείες υπό τις συνθήκες που αποτυπώνει επακριβώς ο Tαραντίνο στην ταινία του. Βλέπετε, το Βρετανικό Ναυτικό δεν βρήκε σοβαρές ποσότητες βαμβακιού για να κατασχέσει, καθώς η παραγωγή είχε μειωθεί ιδιαίτερα λόγω της πτώχευσης των λευκών αφεντικών. Μπορεί η εργασία να ήταν δωρεάν (να ένα τέλειο παράδειγμα «ελαστικής αγοράς εργασίας»), όμως οι σκλάβοι έπρεπε να τρώνε, οι φυτείες είχαν μη εργασιακό κόστος και, σε τελική ανάλυση, η ζήτηση για βαμβάκι είχε εκλείψει. Να γιατί η παραγωγή έπεσε τόσο που οι Άγγλοι ανακάλυψαν ότι το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που μπορούσε να φέρει πίσω στην Αγγλία το Ναυτικό τους ήταν οι... δούλοι. Έλα, όμως, που στο μεταξύ η δουλεία είχε απαγορευτεί στη Βρετανία! Το αποτέλεσμα ήταν οι Άγγλοι να πουλήσουν σε ντόπιους δουλεμπόρους, βεβαίως σε εξευτελιστικές τιμές, το δικαίωμα να «κατάσχουν» δούλους, των οποίων τα αφεντικά χρώσταγαν στις τράπεζες.

   Αυτές ήταν οι συνθήκες υπό τις οποίες ο αμερικανικός Νότος πήρε φωτιά μετά το 1840. Η βία εναντίον των μαύρων σκλάβων κορυφώθηκε και οι ΗΠΑ εισήλθαν σε μία μεγάλη κρίση που δημιούργησε το παρασκήνιο μέσα στο οποίο έστησε την τελευταία του ταινία ο Tαραντίνo (η οποία διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1850). Πολλοί θα πουν ότι, όπως εκείνη η κρίση έφερε την πραγματική ενοποίηση της Αμερικής, έτσι και η σημερινή κρίση της Ευρωζώνης μας ωθεί, αργά αλλά σταθερά, προς την Ομόσπονδη Ευρώπη. Μακάρι! Τους θυμίζω, όμως, ότι για να ενοποιηθεί η Αμερική μετά το Κραχ του 1837 έπρεπε πρώτα να ξεσπάσει ένας απάνθρωπος εμφύλιος (το 1861), στον οποίο ξεκληρίστηκε μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού απ' ό,τι στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη. Σήμερα, στις αρχές του 2013, στην Ευρωζώνη μπορεί να έχουμε πολιτικούς όπως ο Τζον Κουίνσι Άνταμς, που προσκαλούν στα μέρη μας το «βαρύ πυροβολικό» των δανειστών μας, και σκλάβους του χρέους που δημιούργησαν άλλοι. Έναν Αβραάμ Λίνκολν που θα καταργήσει τη δουλεία και θα ενοποιήσει την ήπειρό μας, δυστυχώς, δεν φαίνεται να διαθέτουμε.

Πηγή: www.lifo.gr