Μια ζωή σε 1,5 ώρα

 Τα σημαντικά πράγματα τα μαθαίνεις από τους απλούς ανθρώπους, τους ανεπητίδευτους,
εκείνους που κάποιος τίτλος όπως σοφός και φιλόσοφος δεν αντικαθιστά το όνομά τους. Πρόκειται για άτομα που δεν σπαταλούν τη ζωή τους παρατηρώντας
τον ευατό ή τους γύρω τους απλά ακολουθούν αυτό το ένστικτό τους.

Χτες λοιπόν πήγα να κάνω πρώτη φορά μόνος μου ένα τοπογραφικό. Βρεθήκαμε με τον Δ. ...στη δουλειά του, σε μια από αυτές τις βαρετές
και επαναλαμβανόμενου τύπου δουλείες-όπως ο αλκοολικός ήρωας του Τσάρλς Μπουκόφσκι στο ''Ταχυδρομείο''. Μετά την τυπική χαιρετούρα προσπάθησα
να ξεπεράσω την τυπική σχέση ελ. επαγγελματία-πελάτη. Είχαμε και ταξίδι μισής ώρας μπροστά. Αρχίσαμε να μιλάμε χαλαρά, για οικονομία, οικογένεια
ταξίδια.


Κάποια στιγμή η κουβέντα πήγε στο πως είχε αποκτήσει το χωράφι που θα ''μετρούσαμε'', στο πως είχε χάσει τη μάνα του πριν λίγο καιρό και στο ατύχημα που είχε πάθει.

¨Δούλευα χρόνια στην οικοδομή, σακάτεψα τη μέση μου και έμεινα ένα χρόνο στο κρεβάτι .Με πονάει ακόμα αλλά έχω συνυφαστεί με την ιδέα για να μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου ¨

¨600€ το μήνα, 500€-ας είναι, δε θα με λυγίσουν, εγώ θα τους πάω κόντρα και θα βάλω μπρος για δεύτερο παιδί. Η μοίρα μου έχει φερθεί καλά, δε φοβάμαι.¨

Μόλις είχε ξεφύγει από το βασικότερο συναίσθημα το οποίο βίαια μας έχουν δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια, το φόβο για το αύριο.

Μου είπε ότι έχασε τη μάνα του από αυτοκτονία. Δίστασα λίγο αλλά ρώτησα:
-γιατί αυτοκτόνησε?

Μου απάντησε ότι ''κουβάλαγε πάνω της'' πράγματα. Με τον ίδιο τρόπο είχε
''φύγει'' και η γιαγιά του πριν χρόνια.
Πρίν από 11 μήνες, χωρίς προειδοποίηση ή κάποιο σημείωμα, ανέβηκε στο τοιχείο πίσω από το άγαλμα του Βενιζέλου στο κέντρο του Ηράκλειο και βούτηξε στο κενό..

Μιλούσε χωρίς παράπονο, χωρίς να θέλει να εντυπωσιάσει, ή να κερδίσει τον οίκτο. Του είχε πια γίνει βίωμα. Το μόνο κατάλοιπο φαίνεται να ήταν μια μεγάλη γκρι ρίγα στα μαλλιά του. Μίλησε αρκετές φορές στο τηλέφωνο με τη γυναίκα και το μικρό παιδί του, το αποκούμπι του. Δεν μου έκανε εντύπωση η ιστορία του. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που ζει κάτι τέτοιο. Έδειχνε όμως ήρεμος, συνειδητοποιημένος και δυνατός..

Στο χέρι μας είναι να μην γκρινιάζ(ω)ουμε..