Το αποκαλυπτικό άρθρο του Marc Roche στη Le Monde

του Μάρκ Ρος

Ο Μάρκ Ρος αρθρογραφεί στη γαλλική εφημερίδα Le Monde. Το 2010 κέρδισε το βραβείο βιβλίου οικονομίας για το ''H Τράπεζα: Πως η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο'' 

Τι κοινό έχουν ο Μάριο Ντράγκι, ο Μάριο Μόντι και ο Λουκάς Παπαδήμος ; Ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο διορισμένος Ιταλός πρόεδρος και ο νέος έλληνας πρωθυπουργός ανήκουν, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας στην ευρωπαϊκή «κυβέρνηση Sachs». Η αμερικάνικη επενδυτική τράπεζα έχει πράγματι υφάνει στην Ευρώπη, εδώ και πολύ καιρό, ένα μοναδικό δίκτυο επιρροής χάρη σ’ένα πυκνό πλέγμα σχέσεων, φανερών ή υπόγειων.

Σε κάθε θεσμό χρειάζεται και μια ιεραρχία. Το πρώτο βραβείο ανήκει λοιπόν στο Μάριο Ντράγκι, αντιπρόεδρο της Goldman Sachs στην Ευρώπη την περίοδο 2002-2005. Έγινε «εταίρος» της τράπεζας κι ανέλαβε τον τομέα των «επιχειρήσεων και των κυρίαρχων χωρών». Με αυτό τον τίτλο, μία από τις αποστολές του ήταν να πουλήσει το χρηματοδοτικό προϊόν «swap» που επιτρέψε να καλυφθεί μέρος του κρατικού χρέους και να «μαγειρευτούν» οι ελληνικοί λογαριασμοί. Μετά έρχεται ο Μάριο Μόντι, διεθνής σύμβουλος της από το 2005. Την τρίτη θέση καταλαμβάνει ο Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος μόλις έγινε Πρωθυπουργός της Ελλάδας, και που ήταν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος από το 1994 έως το 2002, και που, απ’ αυτό το πόστο πήρε μέρος στην ενορχηστρωμένη επιχείρηση «καμουφλάζ» των λογαριασμών από την GS. Ο διαχειριστής του ελληνικού χρέους είναι επίσης ένας κάποιος Πέτρος Χριστοδούλου, πρώην trader του «Μαγαζιού».

Δυο άλλα μεγάλα ονόματα ηγούνται της προσπάθειας για την εκπαραθύρωση του ευρώ, ο Otmar Issing, πρώην πρόεδρος της Bundesbank και ο Jim O’Neill, ο εφευρέτης της έννοιας της BRICS, το ακρωνύμιο για τις αναδυόμενες αγορές με υψηλό δυναμικό ανάπτυξης (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική). Επίσης, ο πρώην πρόεδρος της Goldman Sachs International, όπου και παραμένει σαν βασικό στέλεχος, ο Ιρλανδός Peter Sutherland διαδραμάτισε βασικό ρόλο στη διάσωση της Ιρλανδίας. Τέλος, ο Paul Deighton, ο οποίος πέρασε 22 χρόνια στην Goldman Sachs, είναι γενικός διευθυντής της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου το 2012. Έτσι κρατούν τα προσχήματα αφού όλοι γνωρίζουν ότι ο αθλητισμός και η φιλία είναι εκτός συναγωνισμού.
Ωστόσο, πέρα από τα φαινόμενα, το δίκτυο επιρροής που ανέπτυξε τη δύναμή του, πριν ή κατά τη διάρκεια της πολιτικής και χρηματοοικονομικής αναταραχής του 2008 έχει χάσει την αποτελεσματικότητά του. Πράγματι, οι παλιές συνεργασίες που συντηρούσαν οι πρώην ανώτεροι κεντρικοί τραπεζίτες, για να κινούν τα νήματα, φαίνονται σήμερα να είναι λιγότερο χρήσιμες απέναντι σε πολιτικούς ευαίσθητους στη λαϊκή δυσαρέσκεια για τους επαγγελματίες του χρηματοπιστωτικού τομέα που θεωρούνται υπεύθυνοι για την κρίση. Εκεί που η Goldman Sachs μπορούσε εύκολα να ασκήσει το ταλέντο της, μια σειρά από υποθέσεις – η Ελλάδα, η κερδοσκοπία έναντι του ευρώ, το σκάνδαλο Abacus όπου κι αναμείχθηκε ο γάλλος Fabrice Tourre, στέλεχος της GS – έστρεψαν εναντίον της την κρατική δύναμη.

Οι πολλές διασυνδέσεις είναι πάντα χρήσιμες αλλά δεν αρκούν πια από μόνες τους σ’ ένα σύνθετο χρηματοοικονομικό κόσμο κι απέναντι σε μια νέα γενιά βιομηχάνων που ζυμώθηκαν με λιγότερο σεβασμό για την εταιρεία. Τα ευρωπαϊκά αφεντικά που ξεκίνησαν για να κατακτήσουν τον κόσμο έχουν απαλλαγεί από τους χρηματοπιστωτικούς σταυροφόρους του στυλ Goldman Sachs. Η προσπάθεια για αύξηση της μετοχικής αξίας, οι απαιτήσεις διαφάνειας των λογαριασμών και ο μονόδρομος της επέκτασης στο εξωτερικό αμβλύνουν την αξία του δικτύου. Τέλος, έχοντας γίνει πιο απαιτητικοί σε σχέση με την ποιότητα και την ανεξαρτησία των συμβούλων επιχειρήσεων, οι Ευρωπαίοι πελάτες της, και όχι μόνο, απαιτούν τη συμμόρφωση σ’ ένα μίνιμουμ ηθικής.
Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα για την Goldman Sachs. Επειδή η τράπεζα θέλει να τοποθετεί τους άντρες της τηρώντας τα προσχήματα. Αυτός είναι ο λόγος που οι αφοσιωμένοι στην GS, κρύβουν τη σχέση αυτή όταν δίνουν μια συνέντευξη ή αναλαμβάνουν μια επίσημη αποστολή (όπως συνέβη με τον Μόντι που ανέλαβε το 2010 να συντάξει μια μελέτη σχετικά με την ενιαία ευρωπαϊκή αγορά από τον Πρόεδρο της Επιτροπής, José Manuel Barroso).

O Μάριο Ντράγκι διαβεβαιώνει ότι ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2002, άρα δεν είχε καμία σχέση με το μαγείρεμα των ελληνικών λογαριασμών που ενορχηστρώθηκε δύο χρόνια νωρίτερα από την τράπεζα. Και παραιτήθηκε το 2005, ένα χρόνο πριν η Goldman Sachs πωλήσει μέρος των «swap» υπό εξέταση στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδα, την πρώτη εμπορική τράπεζα της χώρας, με επικεφαλής τον πρώην άνθρωπο της Goldman, Πέτρο Χριστοδούλου, σήμερα επικεφαλής του οργανισμού διαχείρισης του ελληνικού χρέους.

Πηγή: http://www.koutipandoras.gr

Τι συμβαίνει στο Ιράν όλα αυτά τα χρόνια

του Αλέξανδρο Κούτση

To ιστορικό της υπόθεσης

Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είχε αρχίσει από τη δεκαετία του ’70. Τότε ο Σάχης είχε αρχίσει να ανησυχεί για το ότι ίσως στο μέλλον η Αμερική μπορεί να εγκαταλείψει το Ιράν όπως είχε κάνει –ηττημένη- και στο Βιετνάμ. Γι αυτό άρχισε να ετοιμάζεται ώστε να αναπτύξει μία ισχυρή στρατιωτική βιομηχανία στην χώρα του, για να αντικαταστήσει το ενδεχόμενο μιας αποχώρησης της Αμερικής. Τότε ήταν πολύ ψηλά και οι τιμές του πετρελαίου…και στα πλαίσια αυτά ο Σάχη είχε αποφασίσει το πετρέλαιο που χρησιμοποιούσε για να παράγει ηλεκτρική ενέργεια να το διαθέσει στη διεθνή αγορά ώστε να έχει έσοδα. Επειδή όμως υπήρχε αυξανόμενη ανάγκη για ηλεκτρική ενέργεια αποφάσισε να κατασκευάσει πυρηνικούς αντιδραστήρες, δηλαδή σταθμούς παραγωγής ενέργειας με πυρηνικούς αντιδραστήρες. Είχε προγραμματίσει να κατασκευάσει περίπου 17-20 σταθμούς και υπέγραψε συμφωνία με την Αμερική για αυτή την κατασκευή.

Το 1979 έγινε επανάσταση στο Ιράν, φεύγει ο Σάχης έρχεται ο Kumeni και το κληρικό καθεστώς με την ομηρεία των αμερικανών διπλωματών κτλ οπότε οι Αμερικανοί τους είπαν να ξεχάσουν το συμβόλαιο για τους πυρηνικούς αντιδραστήρες. Ο Kumeni είχε εμπλακεί στον πόλεμο του Ιράκ για τουλάχιστον 10 χρόνια και μέσα σ αυτή την περίοδο άρχισε να ετοιμάζεται για την αντικατάσταση των αμερικανών ως προμηθευτές αντιδραστήρων και απευθύνθηκε στη Σοβιετική ένωση. Η Σοβιετική ένωση δέχθηκε την συμφωνία για 20 αντιδραστήρες και του προμήθευσε έναν μεγάλο ο οποίος πρόκειται να μπει σε λειτουργία στο Μπουχέρ. Οι αντιδραστήρες όμως της Σοβιετική ένωση είναι παλιού τύπου σε σύγκριση με εκείνους της Δύσης. Πιο συγκεκριμένα χρησιμοποιούν τεχνολογία η οποία μετά τη καύση του ουρανίου παράγει πλουτώνιο -το πλουτώνιο είναι η πρώτη ύλη για τις πυρηνικές κεφαλές. Επομένως άρχισε να δημιουργείται το ερώτημα τι θα γίνει μ αυτή τη παραγωγή πλουτωνίου που θα έχει το Ιράν και μετά θα μπορεί να μπει στην παραγωγή πυρηνικών όπλων. Εκεί δημιουργήθηκε ένα μεγάλο θέμα. Για να εμπλουτιστεί το ουράνιο* χρειάζεται μία διαδικασία που απαιτεί φυγοκεντριτές. Το Ιράν δεν είχε κανένα εργοστάσιο με φυγοκεντριτές ώστε να εμπλουτίσει το ουράνιο κα έπρεπε να το εισάγει από το εξωτερικό ώστε να τροφοδοτήσει τον αντιδραστήρα που θα παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια. Η δύση δεν πουλούσε στο Ιράκ, η τότε Σοβιετική ένωση επειδή φοβόταν τον Ισλαμικό φονταμενταλισμό δεν πουλούσε επίσης στο Ιράν, οπότε οι Ιρανοί πήραν την απόφαση να κατασκευάσουν την υποδομή για να μπορούν να παράγουν εμπλουτισμένο ουράνιο μόνοι τους. Μέχρι τώρα το πρόβλημα ήταν πως θα θέσει την υποδομή, κατάφερε και την έθεσε και σήμερα το Ιράν μπορεί να παράγει εμπλουτισμένο ουράνιο.

* Υπάρχουν 3 τύποι ουρανίου. Α. αυτό που είναι εμπλουτισμένο μέχρι 4-5% χρησιμοποιείται για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας β. αυτό που είναι μέχρι 20% το οποίο χρησιμοποιείται για ιατρικούς και ερευνητικούς σκοπούς και γ. από 90% και πάνω εμπλουτισμένο για να κατασκευάσεις πυρηνικά όπλα.

Το Ιράν θέλει πυρηνικά όπλα;

Τώρα το Ιράν θέλει πυρηνικά όπλα; Δεν θέλει πυρηνικά όπλα; Έχω την αίσθηση πως θα τα επιθυμούσε για λόγους ασφάλειας…από το 1979 που είχε γίνε η ομηρεία των διπλωματών τελικά το Ιράν ήρθε σε μια συμφωνία με την Αμερική το 1981, τη συμφωνία του «Αλγερίου». Στα πλαίσια αυτής της συμφωνίας οι ιρανοί δέχθηκαν να απελευθερώσουν τους διπλωμάτες, με αντάλλαγμα οι αμερικανοί να άρουν το εμπάργκο που είχαν εναντίων του Ιράν και να μην ανακατεύονται στα εσωτερικά τους ζητήματα. Οι διπλωμάτες απελευθερώθηκαν αλλά το εμπάργκο δεν άρθηκε. Οι Ιρανοί κατέληξαν στο συμπέρασμα πως οι αμερικανοί είναι αποφασισμένοι να ανατρέψουν το κληρικό καθεστώς και μέσα σ αυτά τα πλαίσια ίσως σκέφτονται ότι η κατοχή μίας πυρηνικής ισχύος ίσως αποτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μία εισβολή εναντίον του Ιράν.
Δύο διεθνή γεγονότα, μάλιστα, που τους έχουν πείσει ότι θα πρέπει να προχωρήσουν προς αυτή τη κατεύθυνση είναι:

Α. η εισβολή στο Ιράκ το 2003. το επιχείρημα τους είναι πως αν ο Σαντάμ είχε πυρηνικά όπλα οι αμερικανοί δεν θα τολμούσαν να εισβάλουν Β. η φετινή εισβολή στη Λιβύη από το ΝΑΤΟ. Αν ο Καντάφι είχε πυρηνικά όπλα ίσως το ΝΑΤΟ να μην τολμούσε να εισβάλει.

Θα οδηγήσει σε μία επίθεση εναντίον του Ιράν αυτή η κατάσταση;

Από την άλλη πλευρά αυτό που λένε ότι μπορεί η σκέψη του να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα μπορεί να οδηγήσει την Αμερική και το Ισλάμ να εξαπολύσουν στρατιωτικά πλήγματα είναι δύσκολο να συμβεί. Αν σκεφτούμε αυτό το σενάριο με την επίθεση θα δείτε πόσο δύσκολο είναι να μπουν σ αυτή τη γραμμή. Για παράδειγμα για να κάνουν μία επίθεση εναντίον του Ιράν θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα ότι τα πυρηνικά εργοστάσια είναι διασκορπισμένα σε 22 διαφορετικές πόλεις, σε αντίθεση με το Ιράκ που είχε το πυρηνικό του εργοστάσιο στη Βαγδάτη και έτσι ήταν πιο εύκολο να επιτεθούν. Επομένως όποιος και να είναι αυτός που θα κάνει την επίθεση θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα ταυτόχρονα να πλήξει 22 στόχους ταυτόχρονα. Οι αμερικανοί μπορούν να το κάνουν οι Ισραηλινοί όμως δεν έχουν τη δυνατότητα και γι αυτό πιέζουν τους Αμερικανούς. Δεύτερον ας υποθέσουμε πως όντως κάνουν την επίθεση και όντως πλήττουν και τους 22 σταθμούς περιμένετε να μην υπάρχει στρατιωτική αντίδραση από το Ιράν; δεν θα έχουν αντιαεροπορικά συστήματα ασφάλειας για να χρησιμοποιήσουν; Δεν θα χρησιμοποιήσουν τους πυραύλους τους για να πλήξουν αμερικάνικες βάσεις στο περσικό κόλπο; Επομένως δεν θα πρέπει να είναι επίθεση μόνο κατά τον στόχων των πυρηνικών εργοστασίων αλλά και των στρατιωτικών βάσεων του Ιράν. Αυτό σημαίνει πως το Ισραήλ δεν έχει τη δυνατότητα, την έχει μόνο η Αμερική αλλά ακόμα και αν και αυτό το σενάριο πάει καλά και τα καταφέρουν σίγουρα θα υπάρχουν περαιτέρω ενέργειες από το Ιράν όπως τρομοκρατικές ενέργειες στο εξωτερικό ή να αποκλείσει το πετρέλαιο και να ανέβει η τιμή του στα ύψη. Πρέπει λοιπόν οπωσδήποτε να υποτάξουν το Ιράν και αυτό σημαίνει χερσαία επιχείρηση και η Αμερική δεν είναι σήμερα σε θέση για μία τέτοια επιχείρηση.

Πιθανές λύσεις που θα μπορούσαν να αποτρέψουν την σημερινή κατάσταση

Υπήρχε λύση. Το 2005 αν θυμάμαι καλά η Ε.Ε. έκανε μία πρόταση, ανεγνώρισε τις ανάγκες του Ιράν για παραγωγή πυρηνικής ενέργειας και πρότεινε η Ε.Ε. και κυρίως η Γαλλία που παράγει ράβδους εμπλουτισμένου ουρανίου για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας να προμηθεύει το Ιράν με μοναδικό όρο ότι μετά τη καύση τους τα υπολείμματα θα επιστρέφουν στην Ευρώπη ώστε το Ιράκ να μην έχει την ύλη για παραγωγή πυρηνικών όπλων. Το Ιράν δέχθηκε αλλά έβαλε και άλλους όρους, να αρθεί το εμπάργκο εναντίον τους, να μην ανακατεύεται η Δύση στα εσωτερικά τους ζητήματα και να διευκολυνθεί η είσοδος του Ιράν στη παγκόσμιο οργανισμό εμπορίου. Ο πρόεδρος Bush – ο νεότερος- αρνήθηκε γιατί δεν ήθελε να αναγνωρίσει το κληρικό καθεστώς. Γύρω στο 2007 νομίζω έγινε ακόμα μία πρόταση την οποία δέχθηκε εξ ολοκλήρου το Ιράν. Η πρόταση έλεγε πως η Ρωσία θα προμηθεύει την πρώτη ύλη και πως τα υπολείμματα θα επιστρέφουν στη Ρωσία, ενώ πρόσθεσε έναν ακόμα όρο: να επιτρέπεται στην Διεθνή κοινότητα να κάνει αιφνιδιαστικές έρευνες στο πυρηνικό τους πρόγραμμα. Το Ιράν το δέχθηκε, η Δύση όμως όχι. Μέσα σ αυτά τα πλαίσια το Ιράν προχώρησε στην επόμενη φάση, να αποκτήσει δηλαδή τεχνογνωσία παραγωγής εμπλουτισμένου ουρανίου μέχρι 20% για ερευνητικούς σκοπούς… και τα κατάφερε. Εκεί άρχισε η ανησυχία της Δύσης ότι εφόσον ξέρουν πλέον πώς να φτάσουν στο 20% θα είναι πολύ εύκολο να καταφέρουν να φτάσουν και στο 90%.

Ποιες είναι οι θέσεις των δύο πλευρών σήμερα;


Η Αμερικανική θέση είναι να μην έχουν καμία υποδομή εμπλουτισμού ουρανίου. Ότι χρειάζεστε θα το παίρνετε από τη Διεθνή αγορά και θα επιστρέφεται τα υπολείμματα της καύσιμης ύλης. Το Ιράν αντιδρά εξηγώντας πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξηλώσουν την υποδομή που έχουν κατασκευάσει γιατί δεν είναι σίγουρο πως στο μέλλον δεν θα υπάρξει και πάλι εμπάργκο, αλλά δεν έχουν πρόβλημα να γίνονται οι αιφνίδιοι έλεγχοι.

Η έκθεση της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας

Η έκθεση που έβγαλε ο ΟΗΕ ισχυρίζονται ότι το Ιράν είχε κάνει διάφορες προσπάθειες παραγωγής πυρηνικών όπλων από το 2003. και ταυτόχρονα έκανε και διάφορες προσπάθειες τροποποίησης των πυραύλων της ώστε να φέρουν πυρηνικές κεφαλές και παρουσίασαν κάποιες φωτογραφίες και σχέδια. Αυτό δείχνει ότι το Ιράν προχωρά σ ένα πρόγραμμα δημιουργίας πυρηνικών κεφαλών και πως η Διεθνής κοινότητα πρέπει να κάνει κάτι. Έχω την αίσθηση ότι αυτή η έκθεση είναι πολιτικοποιημένη για δύο λόγους α. γνωρίζουμε ότι η επιτροπή αυτή πήγε στον Λευκό Οίκο και συζήτησε το περιεχόμενο της έκθεσης πριν καν την εκδώσει. Γεγονός που θα έπρεπε να μας παραξενεύει καθώς δεν υπάρχει κάποια εξήγηση στο γιατί μία ανεξάρτητη οργάνωση να συζητάει το περιεχόμενο πριν το εκδώσει. Β. όλα αυτά τα σημεία σχεδόν το 90% της έκθεσης εμπεριέχονταν και σε μία έκθεση που είχε δημοσιοποιηθεί πάλι από έκθεση της διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας. Σ’ αυτή την έκθεση το Ιράν απάντησε σ όλα τα σημεία, επομένως μπορεί ένας να ισχυριστεί ότι είχαμε την απάντηση οπότε που είναι το νέο στοιχείο. Η δικιά μου εκτίμηση…Θα βάλω όλη αυτή την υπόθεση μέσα στις εξελίξεις στο χώρο της Μέσης Ανατολής με την Αραβική Άνοιξη έχουμε μία εξέγερση στη Σίλια και η έκβαση της εξέγερσης αυτής έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί υπάρχει ένας άξονας Τεχεράνης- Δαμασκού και Χεσμπολάχ και ο μόνος τρόπος να αποδυναμωθεί αυτός ο άξονας είναι να φύγει από τη μέση η Δαμασκός επομένως η εξέγερση στη Συρία θα βοηθούσε αν η κυβέρνηση Άσαντ απομακρυνόταν. Δεδομένου ότι δεν θα απομακρυνθεί και ο άξονας αυτός δεν καταρρέει όλο αυτό το που γίνεται τώρα είναι για να απασχοληθεί το Ιράν με το δικό του πρόβλημα και να αφήσει το θέμα της Συρίας ανοιχτό μην τυχόν και εξεγερθεί εκεί και χρειαστεί να γίνει κάποια επέμβαση εξωτερική. Βεβαίως υπάρχει και η άλλη εξήγηση…καθώς οι Αμερικάνοι φεύγουν στο τέλος του χρόνου το οποίο σημαίνει πως μειώνεται η στρατιωτική τους παρουσία και αυτό έχει ως συνέπεια να αυξάνεται και η πολιτική επιρροή του Ιράν με αποτέλεσμα να θέλουν να την αποδυναμώσουν όσο μπορούν.
Η ερώτηση η δικιά μου είναι γιατί τώρα;

Κάτι που υποβόσκει από το 1980 γιατί τώρα να γίνει όλη αυτή η φασαρία;

O κ. Αλέξανδρος Κούτσης είναι Ομότιμος Καθηγητής Μεσανατολικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Πηγή: http://www.koutipandoras.gr/

Η πραγματική ατζέντα

του Τάσου Τέλλογλου

Καθώς δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης-ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- αναρωτιούνται αν θα μπορέσουν να αγγίξουν το μαγικό αριθμό των 200-220 εδρών στις εκλογές της άνοιξης, αν και όταν γίνουν, οι δημοσκοπήσεις των επομένων ημερών θα αναδείξουν μια αριστερά που μοιάζει να προσεγγίζει στις τρείς εκδοχές της τις 100 έδρες, αφήνοντας πολύ μικρά περιθώρια στα κόμματα που θα συγκυβερνήσουν αυτό το τρίμηνο.

Όλα αυτά αφορούν αυτούς. Εμάς μας αφορούν διαφορετικά πράγματα. Ότι επιχειρήσεις που εισάγουν καύσιμα πχ είναι υποχρεωμένες για την αγορά αργού να χρησιμοποιούν ήδη πιστωτικές γραμμές του εξωτερικού (κάτι που συμβαίνει και με άλλες εισαγωγές) με εταιρείες που έχουν εκεί. Ότι τον Δεκέμβριο όλο και περισσότερες επιχειρήσεις θα σταματήσουν να πληρώνουν τους εργαζόμενους που θα κληθούν να εργάζονται δωρεάν ή έναντι. Ότι τα έσοδα θα καταρρεύσουν και ότι ο μηχανισμός του κράτους θα κινητοποιείται όλο και λιγότερο σε ένα καθεστώς γενικής απαξίωσης και διάλυσης.

Το σκηνικό μοιάζει να οδηγείται αναπόφευκτα στην διαδικασία εξόδου της χώρας από το κοινό νόμισμα, κάτι που η Γαλλία αντιμετωπίζει όλο και πιο αδιάφορα, με το Βερολίνο να προειδοποιεί για τον κίνδυνο της ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας και κυρίως για τις συνέπειές της στις άλλες χώρες του νότου. Οι πολιτικοί που συμμετέχουν στην κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, μοιάζουν να το έχουν αποδεχθεί ήδη αυτό. Μάλλον αγνοούν τι θα σημαίνει για τη ζωή μας και για τις εκλογές που θέλουν να κάνουν.

Πηγή: www.protagon.gr

Θύματα ωμής βίας από τα καρτέλ πέφτουν οι Μεξικανοί που καταγγέλλουν τη δράση τους

Πότε θα σταματήσει αυτή η χώρα να θυμίζει τόπο εγκλήματος σε πλάνα αμερικάνικης αστυνομικής σειράς?

Τουλάχιστον τρία περιστατικά άγριας δολοφονίας ανθρώπων που έχουν καταγγείλει τις συμμορίες εμπόρων ναρκωτικών έχουν καταγραφεί στο Μεξικό τις τελευταίες εβδομάδες, σε ένα άλλο επεισόδιο των ξεκαθαρισμάτων και της ανοιχτής σύγκρουσης με τις Αρχές με θύματα πολίτες.

Στα μέσα Σεπτεμβρίου, όπως γράφει το Wired, ένας άνδρας και μία γυναίκα και οι δύο νεαροί βρέθηκαν κρεμασμένοι και έχοντας υποστεί βασανιστήρια. Κοντά τους βρέθηκε ένα απειλητικό μήνυμα κατά της τηλεφωνικής γραμμής καταγγελιών του υπουργείου Δικαιοσύνης και κατά δύο μπλογκ.

Λίγες ημέρες αργότερα βρέθηκε νεκρός και κακοποιημένος άλλος ένας άνδρας δίπλα στο πτώμα του οποίο υπήρχε σημείωμα που έλεγε «αυτό μου συνέβη γιατί δεν κατάλαβα ότι πρέπει να γράφω πράγματα σε κοινωνικά δίκτυα».

Αν και η σχέση του τελευταίου με τα ηλεκτρονικά δίκτυα ήταν μάλλον αμφισβητούμενη –φέρεται να ήταν ο διαχειριστής ενός από αυτά όπου οι πολίτες αναφέρουν περιστατικά στις Αρχές–, το περιστατικό δείχνει ότι ο πόλεμος των συμμοριών έχει μεταφερθεί και στο Ίντερνετ όπου έχουν αναζητήσει καταφύγιο οι πολίτες.

Τα τελευταία χρόνια μαίνεται στο Μεξικό μία αιματηρή διαμάχη ανάμεσα σε καρτέλ ναρκωτικών που έχει στοιχήσει τη ζωή σε περίπου 40.000 ανθρώπους, τόσο από τις συμμορίες αλλά και από τις Αρχές αλλά και αθώους πολίτες.

Καθώς το κράτος αδυνατεί μέχρι τώρα να τιθασεύσει την εγκληματικότητα των συμμοριών, οι πολίτες χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα για να προστατευτούν, να καταγγείλουν την εγκληματικότητα ακόμα και να την καταπολεμήσουν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους.

Μέσα από το Twitter ενημερώνουν για τα σημεία των αψιμαχιών ανάμεσα στις συμμορίες ή ανάμεσα σε συμμορίες και αστυνομικούς. Έχουν ακόμη στη διάθεση τους δίκτυα για ανώνυμες καταγγελίες, γνωρίζοντας φυσικά ότι οι συνέπειες αν αποκαλυφτούν έστω και κατά λάθος μπορεί να είναι μοιραίες.

Τα καρτέλ, από την πλευρά τους, φαίνεται ότι παρακολουθούν στενά τα δίκτυα, για να εντοπίσουν ανθρώπους που δίνουν πληροφορίες εναντίον τους. Θύματα των συμμοριών είναι και οι δημοσιογράφοι που γίνονται στόχοι βίαιων επιθέσεων, χωρίς να λείπουν και οι δολοφονίες—η Committee to Protect Journalists εκτιμά ότι το Μεξικό είναι μία από τις πιο επικίνδυνες χώρες για την άσκηση του επαγγέλματος καθώς τρεις δημοσιογράφοι έχουν δολοφονηθεί μόνο μέσα στο 2011.

Με τη χώρα να βαδίζει προς τις προεδρικές εκλογές του 2012 με αυτό το τεράστιο πρόβλημα ουσιαστικά άλυτο, κράτος και πολίτες -κυρίως αυτοί που βιώνουν καθημερινά τις συνέπειες του ιδιότυπου πολέμου- αναζητούν τρόπους για να προστατεύσουν την μεξικανική κοινωνία που βάλλεται στο εσωτερικό της και βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το διαδίκτυο, όπως βλέπουν και οι Μεξικανοί, μπορεί να γίνει μία πλατφόρμα αλληλοϋποστήριξης.

Πηγή: www.in.gr

Προφυλακιστέος κρίθηκε ο Δημήτρης Καπράνος

Προφυλακιστέος κρίθηκε μετά την πολύωρη απολογία του ενώπιον του Ειδικού Εφέτη Ανακριτή Γιώργου Λέκκα, ο πρώην πρόεδρος του Ταμείου Συντάξεως Εργαζομένων στον Τύπο (ΤΣΠΕΑΘ) Δημήτρης Καπράνος, κατηγορούμενος στην υπόθεση της αγοράς από το ταμείο δομημένου ομολόγου αξίας 130 εκατομμυρίων ευρώ, τον Ιούλιο του 2006.

Τις πρώτες πρωϊνές ώρες σήμερα, ολοκληρώθηκε η απολογία του κατηγορούμενου για τέσσερις κακουργηματικές πράξεις, που ξεκίνησε χθες το πρωί, οπότε ανακριτής και εισαγγελέας έκριναν ομόφωνα ότι ο δημοσιογράφος πρέπει να οδηγηθεί στη φυλακή. Μάλιστα, όπως αναφέρουν έγκυρες πηγές του Εφετείου, ο Δημήτρης Καπράνος μόλις ενημερώθηκε για την απόφαση ανακριτή και Εισαγγελέα αισθάνθηκε εντονότατη δυσφορία, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να μεταφερθεί στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» .

Ο δημοσιογράφος αντιμετωπίζει τις κατηγορίες της απιστίας, της απάτης, της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα και της δωροδοκίας που αφορούν την επίμαχη αγοραπωλησία του δομημένου ομολόγου. Ο κ.Λέκκας έχει στα χέρια του σημαντικά στοιχεία που κατά το κατηγορητήριο συνδέουν τον πρώην πρόεδρο του ΤΣΠΕΑΘ με εμβάσματα ύψους 1,887 εκατομμύρια ευρώ που εντοπίστηκαν σε λογαριασμούς του, αμέσως μετά την αγορά του ομολόγου.

Όπως φαίνεται να προκύπτει από την άρση τραπεζικού απορρήτου και τη διαβίβαση στο Εφετείο ογκωδέστατου φακέλου με στοιχεία από την Ελβετία, στο όνομα του Δημήτρη Καπράνου εμβάστηκαν λίγες μόλις μέρες μετά την αγορά του ομολόγου ποσά ύψους 1,887 σε λογαριασμούς του στις τράπεζες HSBC Λονδίνου, Midland Πειραιά και Vontobel Γενεύης. Από την ανάλυση των στοιχείων φαίνεται να προέκυψε πως τα χρήματα ακολούθησαν διαδρομή από πρόσωπο που σχετίζεται με την χρηματιστηριακή εταιρία ΤΡΩΥΛΟΣ, που μεσολάβησε για την αγορά του ομολόγου, προς άλλο πρόσωπο, φίλο του Καπράνου και πρώην πρόεδρο κρατικού Νοσοκομείου. Ο πρώην κρατικός λειτουργός φαίνεται στην συνέχεια να εμβάζει μέρος του ποσού αυτού στον Καπράνο στους τρεις επίμαχους λογαριασμούς που του αποδίδονται.

Ο κατηγορούμενος δημοσιογράφος που είχε λάβει τέσσερις προθεσμίες για την απολογία του, φέρεται να υποστηρίζει πως το επίδικο ποσό προέρχεται από πώληση περιουσιακών του στοιχείων (τίτλοι εφημερίδων και περιοδικών) και πως επρόκειτο να ηγηθεί εκδοτικού συγκροτήματος που οργάνωναν τα δύο πρόσωπα, που εμπλέκονται στην διαδρομή των εμβασμάτων.

Υποστηρίζει, επίσης, πως το δομημένο ομόλογο δεν προκάλεσε ζημιά στο Ταμείο και ότι πωλήθηκε σε ποσό λίγο παραπάνω από αυτό που δαπανήθηκε για την αγορά του.

Πηγή: www.kathimerini.gr

Ηρθε η ώρα να επιστρατευτούν οι επαγγελματίες της θολούρας

Εναλλακτικός τίτλος... ''που πήγαν τα λεφτά''

του Paul Krugman

Η οικονομική και κοινωνική ανισότητα στις ΗΠΑ επέστρεψε στην ειδησεογραφία, χάρη κυρίως στο κίνημα «Καταλάβετε την Wall Street», αλλά και το ανεξάρτητο Γραφείο Προϋπολογισμού του αμερικανικού Κογκρέσου. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό: ήρθε η ώρα να επιστρατευτούν οι επαγγελματίες της θολούρας!

Οποιοσδήποτε έχει παρακολουθήσει το θέμα ξέρει τι εννοώ. Όποτε απειλείται να έρθουν στο επίκεντρο της προσοχής οι αυξανόμενες εισοδηματικές ανισότητες, μια αξιόπιστη ομάδα υπερασπιστών προσπαθούν να επαναφέρουν την θολούρα. Δεξαμενές σκέψης παρουσιάζουν εκθέσεις σύμφωνα με τις οποίες η ανισότητα στην πραγματικότητα δεν αυξάνεται ή και να αυξάνεται δεν έχει σημασία. Ειδικοί προσπαθούν να εξωραΐσουν το φαινόμενο, υποστηρίζοντας πως το χάσμα δεν εντοπίζεται στην πραγματικότητα ανάμεσα σε λίγους πλούσιους και σε όλους τους υπόλοιπους, αλλά μεταξύ των «εκπαιδευμένων» και των λιγότερο εκπαιδευμένων

Πρέπει λοιπόν να ξέρετε ότι όλες αυτές οι αιτιάσεις δεν είναι παρά προσπάθειες να καλυφθεί η ωμή πραγματικότητα: πως έχουμε μια κοινωνία στην οποία τα χρήματα όλο και περισσότερο συγκεντρώνονται στα χέρια λιγοστών ανθρώπων, και στην οποία αυτή η συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου απειλεί την ίδια την δημοκρατία.

Το Γραφείο Προϋπολογισμού παρουσίασε ορισμένες πτυχές αυτής της σκληρής πραγματικότητας σε πρόσφατη έκθεση του, που τεκμηριώνει την ύπαρξη οξύτατης μείωσης στο μερίδιο του συνολικού εισοδήματος που καταλήγει στην μεσαία και την χαμηλότερη τάξη της Αμερικής. Εξακολουθούμε να φανταζόμαστε τους εαυτούς μας ως μια χωρά της μεσαίας τάξης. Όμως αυτό είναι ένα όραμα που δεν έχει πολλή σχέση με την πραγματικότητα, από την στιγμή που το φτωχότερο 80% των νοικοκυριών λαμβάνει λιγότερο από το μισό εθνικό εισόδημα.

Αντιδρώντας στις αποκαλύψεις, οι συνήθεις ύποπτοι επιστράτευσαν μερικά οικεία επιχειρήματα: ότι τα στοιχεία είναι λανθασμένα (που δεν είναι), ότι οι πλούσιοι είναι μια τάξη η σύνθεση της οποίας αλλάζει συνέχεια (κάτι που δεν ισχύει), και πάει λέγοντας. Το δημοφιλέστερο επιχείρημα αυτή τη στιγμή μοιάζει πάντως να είναι πως μπορεί να μην είμαστε πια μια κοινωνία της μεσαίας τάξης, αλλά παραμένουμε μια κοινωνία της ανώτερης μεσαίας τάξης, στην οποία εξακολουθεί να ευημερεί μια ευρεία τάξη άρτια εκπαιδευμένων εργαζομένων, αυτών που διαθέτουν τις δεξιότητες για να είναι ανταγωνιστικοί στον σύγχρονο κόσμο.

Είναι μια ωραία ιστορία, και σίγουρα λιγότερο ενοχλητική από την εικόνα ενός έθνους όπου κυριαρχεί όλο και περισσότερο μια μικρή ομάδα πλουσίων. Αλλά είναι ψευδής.

Είναι αλήθεια ότι οι εργαζόμενοι με πτυχία κατά μέσο όρο τα πηγαίνουν καλύτερα από τους εργαζομένους χωρίς πανεπιστημιακή εκπαίδευση, και το χάσμα μεταξύ τους γενικώς μεγαλώνει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης Αμερικανοί έχουν ανοσία στο «πάγωμα» των εισοδημάτων και την αυξανόμενη εργασιακή ανασφάλεια. Οι αυξήσεις μισθών για τους περισσότερους πτυχιούχους εργαζομένους έχουν ουσιαστικά ξεχαστεί μετά το 2000, ενώ ακόμη και οι φορείς πολύ υψηλής εκπαίδευσης δεν μπορούν πλέον να θεωρούν εξασφαλισμένη την πρόσβαση σε υψηλές αμοιβές και πλήρη ασφαλιστική κάλυψη. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα οι εργαζόμενοι που έχουν ένα πτυχίο πανεπιστημίου αλλά όχι και μεταπτυχιακούς τίτλους έχουν λιγότερες πιθανότητες να αποκτήσουν δουλειά με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, απ΄ ότι είχε ένας απόφοιτος γυμνασίου το 1979.

Ποιος λοιπόν καρπούται τα μεγαλύτερα οφέλη; Μια πολύ μικρή, πλούσια μειονότητα.

Η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού μας λέει πως το σύνολο σχεδόν των χρημάτων που έχασε στην μοιρασιά το φτωχότερο 80% των νοικοκυριών καταλήγει στο πλουσιότερο 1% των Αμερικανών. Με άλλα λόγια οι διαδηλωτές που αυτοπαρουσιάζονται σαν αντιπρόσωποι των συμφερόντων του 99% έχουν κατά βάση δίκιο, ενώ οι επαΐοντες που διαβεβαιώνουν πως η ανισότητα είναι ζήτημα εκπαίδευσης, και όχι κερδοφορίας μιας μικρής ελίτ, έχουν απόλυτο άδικο.

Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, αφού πρόσφατη έκθεση του Γραφείου δεν εξετάζει τι συμβαίνει μέσα στο πλουσιότερο 1%. Παλαιότερη έκθεση, του 2005, κατέληξε πως ακόμη και μεταξύ των υπερπλούσιων υπάρχει μεγάλη ανισότητα, αφού σχεδόν τα 2/3 του μεριδίου εισοδηματικής αύξησης που αναλογεί στο πλουσιότερο 1% καταλήγει στο 0,1% των υπέρ-πλούσιων - στο πλουσιότερο εν χιλιοστό των Αμερικανών, που είδαν τα πραγματικά τους έσοδα να αυξάνονται πάνω από 400% μεταξύ 1979 και 2005.

Ποιοι είναι αυτό το 0,1%; Είναι μήπως ηρωικοί επιχειρηματίες, που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας; Όχι, κατά κύριο λόγο πρόκειται για στελέχη μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι περίπου το 60% του κορυφαίου 0,1% είτε είναι executives σε διάφορες εταιρείες, είτε βγάζουν τα χρήματα τους στον χρηματοπιστωτικό κλάδο, δηλαδή με την ευρεία έννοια στην Wall Street. Προσθέστε σε αυτούς τους δικηγόρους και όσους θησαυρίζουν από τις αγοραπωλησίες ακινήτων, και έχεις πάνω από το 70% αυτού τυχερού ενός χιλιοστού.

Γιατί όμως έχει σημασία αυτή η αυξανόμενη συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου στα χέρια των ολίγων; Εν μέρει η απάντηση είναι πως η αυξανόμενη ανισότητα οδηγεί σε ένα κράτος όπου ο περισσότερες οικογένειες δεν καρπώνονται το μερίδιο της οικονομικής ανάπτυξης που τους αναλογεί. Άλλο σκέλος της απάντησης είναι πως, μόλις κατανοήσει κανείς πόσο πολύ πλουσιότεροι έχουν γίνει οι πλούσιοι, το επιχείρημα υπέρ της υψηλότερης φορολόγησης των εχόντων ως μέσο για τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού γίνεται όλο και πιο επιτακτικό.

Η πραγματική απάντηση, όμως, είναι πως η υπερβολική συσσώρευση πλούτου είναι ασύμβατη με την αληθινή δημοκρατία. Μπορεί κανείς να αρνηθεί σοβαρά ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει στρεβλωθεί από την επίδραση των υπέρ-πλουσίων, και ότι η στρέβλωση αυτή γίνεται όλο και χειρότερη, καθώς αυξάνεται ο πλούτος των ολίγων;

Ορισμένοι «σοφοί» προσπαθούν ακόμη να διαλύσουν τις ανησυχίες για την αυξανόμενη ανισότητα σαν κάτι ανόητο. Η αλήθεια είναι όμως πως αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η φύση της κοινωνίας μας.

Πηγή: www.tovima.gr

Ξεμπλοκάρει ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης!

Ανακοίνωση του Υπουργείου Περιβάλλοντος σχετικά με τον αγωγό πετρελαίου Burgas - Αλεξανδρούπολη:

Δρομολογείται η τελική φάση αδειοδότησης του αγωγού πετρελαίου Burgas - Αλεξανδρούπολη, μετά την απόφαση του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Υδάτων της Βουλγαρίας με την οποία έκανε θετική αξιολόγηση της νέας περιβαλλοντικής μελέτης του αγωγού για το λιμάνι του Burgas που είχε παραδοθεί πριν λίγες εβδομάδες. Η απόφαση γνωστοποιήθηκε στην εταιρεία Υλοποίησης του Αγωγού (T.B.P.) με χθεσινή επιστολή του Βουλγαρικού Υπουργείου και ανακοινώθηκε σήμερα στο πλαίσιο της Ελληνοβουλγαρικής συνάντησης για το ίδιο θέμα, που διεξήχθη σήμερα στη Σόφια.

Η θετική αυτή αξιολόγηση, με δεδομένο ότι έχει ήδη προηγηθεί προ πολλού (27.07.2010) η αντίστοιχη αποδοχή εκ μέρους των αρμόδιων ελληνικών περιβαλλοντικών αρχών για την πληρότητα της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων του τμήματος του αγωγού στην ελληνική επικράτεια, σημαίνει ότι μπορούν να ξεκινήσουν άμεσα τόσο...


...στην Ελλάδα όσο και στη Βουλγαρία οι προβλεπόμενες από το εθνικό και κοινοτικό δίκαιο διαδικασίες δημόσιας διαβούλευσης με το ενδιαφερόμενο κοινό, το περιφερειακό συμβούλιο και τους λοιπούς φορείς από τις περιοχές ευθύνης των οποίων θα διέλθει ο αγωγός.

Σημειώνεται ότι σήμερα έγινε στη Σόφια ελληνοβουλγαρική συνάντηση για τα περιβαλλοντικά θέματα του αγωγού με συντονισμό της Γενικής Διεύθυνσης Περιβάλλοντος της Ε.Ε. και με συμμετοχή εκπροσώπων των Υπουργείων Περιβάλλοντος Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Το ΥΠΕΚΑ εκπροσωπήθηκε από αντιπροσωπεία της οποίας επικεφαλής ήταν ο Γ.Γ. Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, καθ. Κ. Μαθιουδάκης και συμμετείχαν ο Διευθυντής της Ειδικής Υπηρεσίας Περιβάλλοντος (ΕΥΠΕ), Ν. Τολέρης και ο Διευθυντής Διεθνών Σχέσεων, Χ. Πίππος.

Αναφορικά με το θέμα ο Υφυπουργός ΠΕΚΑ, Γιάννης Μανιάτης, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η εξέλιξη αυτή είναι εξαιρετικά θετική και δικαιώνει τις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία με σταθερότητα και επιμονή προώθησε και στήριξε όλες τις διαδικασίες, προκειμένου το εθνικής σημασίας έργο του αγωγού Burgas - Αλεξανδρούπολη να αντιμετωπιστεί από την περιβαλλοντική του πλευρά με τις καλές υπηρεσίες και το συντονισμό της Ε.Ε. και στο πλαίσιο των σχέσεων καλής συνεργασίας ανάμεσα στις γειτονικές και φίλες χώρες Ελλάδα και Βουλγαρία. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που οι αρμόδιες περιβαλλοντικές υπηρεσίες της Βουλγαρίας, γνωμοδότησαν θετικά ως προς την πληρότητα της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων του έργου. Η σημαντική αυτή εξέλιξη, μετά μάλιστα την πρόσφατη ψήφιση από τη Βουλή των Ελλήνων του Νομοσχεδίου που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο έργο ως έργο εθνικής σημασίας, αποτελεί αναμφισβήτητα ένα σημαντικό σταθμό στην πορεία εξέλιξης του έργου. Με την ίδια προσήλωση στο στόχο θα συνεχίσουμε και στα επόμενα βήματα».

Πηγή: www.parapolitiki.gr

1944: Κυκλοφορεί χαρτονόμισμα των 100 δισεκατομμυρίων δραχμών

Εναλλακτικός τίτλος.. Μια κούτα από αυτά να είχαμε σήμερα

Σαν σήμερα, στις 3 Νοεμβρίου του 1944, κυκλοφόρησε το μεγαλύτερο σε ονομαστική αξία ελληνικό χαρτονόμισμα. Πρόκειται για εκείνο των 100 δισεκατομμυρίων δραχμών, το οποίο φέρει την υπογραφή του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Ξενοφώντα Ζολώτα. Ωστόσο, η ουσιαστική του αξία ήταν σχεδόν μηδαμινή.

Γενικά, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπό την πίεση της οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας και του υπερπληθωρισμού, η δραχμή γνώρισε τη μεγαλύτερη απαξίωση στην ιστορία της. Τυπώθηκαν χαρτονομίσματα με ονομαστική αξία ακόμα και δισεκατομμυρίων δραχμών, που η ανταλλακτική τους αξία όμως ήταν μηδαμινή. Το χαρτονόμισμα των 100 δισεκατομμυρίων δραχμών ακολούθησε τις εκδόσεις των 5, 25 και 200 εκατομμυρίων και 2 δισεκατομμυρίων.

Σε σημερινές τιμές και με βάση τη χρυσή λίρα Αγγλίας, η πραγματική αξία του δεν θα πρέπει να ξεπερνούσε τα σημερινά 10 λεπτά του ευρώ.

Τελικά, αποσύρθηκε λίγες ημέρες μετά την κυκλοφορία του. Στην μετακατοχική περίοδο, έγιναν δύο νομισματικές μεταρρυθμίσεις προκειμένου να αποκτήσει η Ελλάδα ένα σταθερό νόμισμα. Η πρώτη έγινε τον Νοέμβριο του 1944, οπότε η υποτιμημένη δραχμή αντικαταστάθηκε με μια νέα, με ισοτιμία που ορίστηκε σε 50.000.000.000 παλιές δραχμές για κάθε 1 νέα. Η δεύτερη μεταρρύθμιση σημειώθηκε μία δεκαετία αργότερα, το 1954, όταν η δραχμή αντικαταστάθηκε ξανά με μία νεότερη με αναλογία 1000 δραχμές προς 1 νέα.

Πηγή: www.tvxs.gr

Οι γερμανικές αποζημιώσεις

(Επιτέλους) μια εκτενής και τεκμηριωμένη αναφορά στις γερμανικές αποζημιώσεις..


του Ζήση Δ. Παπαδημητίου


Έχουν περάσει εξήντα έξι χρόνια από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων για τις καταστροφές που προκάλεσαν τα γερμανικά κατοχικά στρατεύματα στη χώρα μας παραμένει ακόμη ανοιχτό, τουλάχιστον για τον ελληνικό λαό, αφού τόσο η Γερμανία όσο και η ελληνική κυβέρνηση δεν δείχνουν την όποια διάθεση να το ανακαινίσουν. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς γερμανών επιστημόνων, το ύψος των αποζημιώσεων ανέρχεται στο ποσό των 78,958 δις Ευρώ με βάση τις τιμές του 2010, ποσό που αν το διεκδικούσε η χώρα μας δεν θα βρισκόταν στο έλεος της Τρόικα!

Ερωτηματικά προκαλεί το γεγονός ότι οι μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις, για λόγους που συνεχίζουν να παραμένουν αδιευκρίνιστοι, δεν διεκδίκησαν τις πολεμικές αποζημιώσεις. Το περίεργο είναι ότι δεν υπάρχουν ή αν υπάρχουν δεν έχουν δεί ακόμη το φως της δημοσιότητας σχετικά έγγραφα που να επιβεβαιώνουν ή και να διαψεύδουν πιθανές μυστικές διαπραγματεύσεις και συμφωνίες μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας σε ό,τι αφορά τις αποζημιώσεις. Η Γερμανία τηρεί «σιγή ιχθύος», αρνούμενη ουσιαστικά να συζητήσει καν το θέμα, ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν τολμούν ή δεν θέλουν να διεκδικήσουν σθεναρά τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις και μάλιστα σήμερα που η χώρα μας βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και κινδυνεύει να μετατραπεί σε προτεκτοράτο της Γερμανίας.

Όπως μας πληροφορεί ο Γερμανός ιστορικός Χάγκεν Φλάϊσερ, τον Μάρτιο του 1948, πριν ακόμα ιδρυθεί η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, το Συμβούλιο Πολιτικών Υποθέσεων της ελληνικής κυβέρνησης συνεδρίασε για το ΄Γερμανικό Ζήτημα΄. Ο προεδρεύων Παναγιώτης Πιπινέλης δήλωσε τότε, πως ενόψει των νέων συσχετισμών του Ψυχρού Πολέμου, η Γερμανία θα πρέπει να ανορθωθεί και πως στην προσπάθεια αυτή θα πρέπει να συμβάλουμε κι εμείς στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, γιατί είναι προς το συμφέρον μας.

Στη Συνδιάσκεψη των δυτικών νικητριών δυνάμεων που έλαβε χώρα στις 14 Ιανουαρίου 1946 στο Παρίσι και στην οποία συμμετείχε με εκπροσώπους της και η Ελλάδα συζητήθηκε και ψηφίστηκε το Σύμφωνο Αποζημιώσεων, σύμφωνα με το οποίο η ηττηθείσα Γερμανία κλήθηκε να καταβάλει αποζημιώσεις στους νικητές συνολικά ύψους 7,1 δις δολαρίων με βάση την αγοραστική δύναμη του 1938. Στη χώρα μας επιμερίστηκε το 3,5% αυτού του ποσού ως αποζημίωση για τις καταστροφές που υπέστη στην Κατοχή, συν το δάνειο που εξαναγκάστηκε η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος να χορηγήσει το 1942 για την κάλυψη εξόδων συντήρησης των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ, ενόψει του ψυχρού πολέμου, φρόντισαν, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους θέμα αποζημιώσεων μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Γερμανίας, με αποτέλεσμα τα θύματα της γερμανικής κατοχής, μαζί και οι Έλληνες ήταν εξαναγκασμένα να αποποιηθούν το δικαίωμά τους για αποζημίωση, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γερμανός Καθηγητής του London School of Economics Albrecht Ritschl σε πρόσφατη συνέντευξή του στο έγκυρο περιοδικό «Der Spiegel» (3/10/2011).

Με βάση της Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953, οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις θα έπρεπε να τεθούν ξανά υπό διαπραγμάτευση. Ο τότε Καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ αρνήθηκε ωστόσο να υλοποιήσει αυτή τη Συμφωνία, και έτσι η Γερμανία πλήρωσε ελαχιστότατες αποζημιώσεις μετά το 1990. «Η Ελλάδα – αναφέρει- είναι ένα από τα κράτη που δεν πήραν δεκάρα…. Το περίφημο ‘γερμανικό θαύμα’ συντελέστηκε πάνω στις πλάτες άλλων Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες». Κι όμως οι ελληνικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις κώφευσαν και συνεχίζουν να κωφεύουν!

Κι όμως δόθηκαν πολλές ευκαιρίες στη χώρα μας, να διεκδικήσει τις πολεμικές αποζημιώσεις. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση Μαξ Μέρτεν, διοικητή των στρατευμάτων κατοχής στη Θεσσαλονίκη την περίοδο 1941-1944, που έδινε στην Ελλάδα τη δυνατότητα να θέσει επί τάπητος το θέμα των αποζημιώσεων. Τον Απρίλιο του 1957, συγκεκριμένα, και επί κυβερνήσεως της ΕΡΕ, ο Μέρτεν επισκέφθηκε την Αθήνα για ιδιωτικούς λόγους, συνελήφθη από τις ελληνικές αρχές, οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη με την κατηγορία της διάπραξης εγκλημάτων πολέμου και στις 5 Μαΐου 1959 καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη. Ο Μέρτεν ωστόσο δεν εξέτιε την ποινή του. Ύστερα από παρέμβαση της γερμανικής κυβέρνησης αφέθηκε ελεύθερος και απελάθηκε στην πατρίδα του. Τη στάση αυτή της ελληνικής πολιτείας αντάμειψε η γερμανική κυβέρνηση με τη χορήγηση, το Μάρτιο του 1960, 115 εκ. γερμανικών μάρκων υπό τα μορφή αποζημιώσεων για όσους Έλληνες πολίτες υπήρξαν, κατά την Κατοχή, θύματα φυλετικών, θρησκευτικών και ιδεολογικών διώξεων. Την ίδια χρονιά εισέρρευσαν στην Ελλάδα ακόμη 27,576 εκ. δολάρια που προορίζονταν για την αποζημίωση ατόμων που δεινοπάθησαν, αν και το Σύμφωνο Αποζημιώσεων του 1946 δεν προέβλεπε τέτοιου είδους αποζημιώσεις. Το 2003 ακολούθησε μια Τρίτη δόση ύψους 20 εκ. Ευρώ, αποζημίωση για εκείνους τους Έλληνες πολίτες που μεταφέρθηκαν στη Γερμανία και εξαναγκάστηκαν να δουλεύουν ως Zwangsarbeiter. Με βάση την αγοραστική δύναμη του 2010, η Ελλάδα εισέπραξε συνολικά 1,781 δις δολάρια από τα 106,7 δις δολάρια (με σημερινές τιμές 78,958 δις Ευρώ) που είχαν επιμεριστεί στη χώρα μας στη συνάντηση των Παρισίων του 1946.(1)

Το ερώτημα, γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν διεκδίκησαν τις πολεμικές αποζημιώσεις, συνεχίζει να απασχολεί την ελληνική κοινωνία, δεδομένης της μέχρι τώρα αρνητικής στάσης της Γερμανίας σε ό,τι αφορά το ελληνικό δημόσιο χρέος και την «προ των θυρών» χρεοκοπία της χώρας μας.

Ο Γερμανός οικονομολόγος Winfried Wolf σε πρόσφατο άρθρο του με θέμα την Ελλάδα, αφήνει να εννοηθεί ότι η ένταξη της χώρας μας στην Ευρωζώνη ήταν αποτέλεσμα πολιτικού παζαρέματος και συμβιβασμών μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Επισημαίνει ότι ενώ το 1998, όταν ιδρύθηκε η Ευρωζώνη, η Γερμανία υποστήριζε την άποψη πως η Ελλάδα δεν πληροί τις προϋποθέσεις για την ένταξή της στο Ευρώ, δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα την 1 Ιανουαρίου 2001 άλλαξε γνώμη και ήταν υπέρ της ένταξης της χώρας μας στον ΟΝΕ. Η Ελλάδα, δηλαδή, «πέτυχε» ξαφνικά και σε διάστημα μόλις έξι μηνών να προσαρμόσει τους οικονομικούς της δείκτες στις απαιτήσεις της ΟΝΕ, όταν οι άλλες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης χρειάστηκαν τουλάχιστον τρία χρόνια εργώδους προσαρμογής. Τί ήταν όμως αυτό που εξανάγκασε τη Γερμανία ν’ αλλάξει γνώμη και να τοποθετηθεί υπέρ της ένταξής μας στο Ευρώ; Όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας του άρθρου, η αλλαγή στάσης της γερμανικής κυβέρνησης ήταν μάλλον αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η απόφαση του Πρωτοδικείου της Λεβαδιάς το Φθινόπωρο του 1997 άνοιγε το δρόμο για την εκδίκαση αποζημιώσεων για τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, απόφαση η οποία ανησύχησε τη γερμανική κυβέρνηση, η οποία θεωρούσε το θέμα των αποζημιώσεων λήξαν! Στις 4 Μαίου 2002, ο Άρειος Πάγος επικύρωσε τη δικαστική απόφαση του Πρωτοδικείου Λεβαδιάς σύμφωνα με την οποία η Γερμανία καλούνταν να αποζημιώσει με το ποσόν των 54 εκ. Ευρώ τα θύματα της σφαγής του Διστόμου. Η κυβέρνηση της Γερμανίας δια στόματος του τότε υπουργού εξωτερικών Γίοσκα Φίσερ, ανακοίνωσε πως δεν προτίθεται να καταβάλει το ποσό, ενώ ο Άρειος Πάγος άναψε το πράσινο φως για τη δήμευση γερμανικών περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα. Και «ώ, του θαύματος», στις 24 Μαίου 2000 το Υπουργικό Συμβούλιο της Γερμανίας ψήφισε τελικά υπέρ της ένταξης της χώρας μας στην ΟΝΕ. Τί συνέβη λοιπόν; Όταν η δικαστική κλητήρας εμφανίστηκε μπροστά στο γερμανικό Ινστιτούτο Γκαίτε των Αθηνών, προκειμένου να εκτελέσει την απόφαση του Αρείου Πάγου, δημεύοντας γερμανικό περιουσιακό στοιχείο, στην προκειμένη περίπτωση το κτίριο του Ινστιτούτου Γκαίτε, ο τότε Έλληνας Υπουργός Δικαιοσύνης άλλαξε γνώμη, δηλώνοντας ότι η εκτέλεση της απόφασης απαιτεί και τη συγκατάθεση του Υπουργού Δικαιοσύνης, την οποία όμως και δεν έδωσε, εμποδίζοντας έτσι τη δήμευση γερμανικών περιουσιακών στοιχείων(2) . Η παρέμβαση αυτή, όπως τονίζει ο συγγραφέας, παρέπεμψε και πάλι το θέμα των αποζημιώσεων στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

(1)Βλ. Karl-Heinz Roth, „Kahlfraß“(Κρανίου Τόπος) καθώς και „Die offene Reparationsfrage.Profiteure des Raubzugs müssen zahlen (Το ανοικτό ζήτημα των αποζημώσεων. Οι κερδισμένοι της ληστρικής επιδρομής θα πρέπει να πληρώσουν) στο : Lunapark 21, Zeitschrift zur Kritik der globalen Ökonomie, Heft 15, Herbst 2011, σελ. 41-50 και 51-55.

(2)Βλ.Winfried Wolf, „Wie kam der Euro nach Griechenland ? Verdrängte die Angst vor Entschädigungen für NS-Opfer die Angst vor einem Euro-Debakel ? Πώςέφτασε το Ευρώ στην Ελλάδα ; Παραμέρισε ο φόβος των αποζημιώσεων για τα θύματα του Εθνικοσοσιαλισμού το φόβο μπροστά σε μια πιθανή κατάρρευση του Ευρώ ;), στο : Lunapark 21, Zeitschrift zur Kritik der glonalen Ökonomie, Heft 15, Herbst 2011, 38-41

*Ο Ζήσης Δ. Παπαδημητίου είναι Ομότιμος Καθηγητής του Τμήματος Νομικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.


Πηγή: www.protagon.gr