Συγκαλυμένες δοκιμές φαρμάκων και προσπάθειες ΄΄πλύσης΄΄ εγκεφάλου τον τελευταίο αιώνα

Οι δοκιμές φαρμάκων σε ανυψομίαστους πολίτες καθώς και η χρήση κάποιων από αυτά για τον έλεγχό τους μετρά αρκετές δεκαετίες.Πρόκειται για δύο ενέργειες με διαφορετικούς σκοπούς αλλά κοινές ρίζες Από τις γνωστές προσπάθειες στρατιωτικών πάνω στο ''mind control'' αιχμαλώτων από την δεκαετία του 1950,στις δοκιμές φαρμάκων LSD σε αμερικανούς απόστρατους το 1960.Συνεχίζουμε, μαθαίνοντας για δοκιμές φαρμάκων σε χώρες του τρίτου κόσμου,σε δοκιμές σκληρών φαρμάκων πάνω σε κρατούμενους φυλακών στη Νότια Αμερική από τις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1970,φθάνοντας στην περυσινή προσπάθεια δοκιμης(?)-χρήσης-προσπάθεια ελέγχου(?),όπως πολλοί είπαν,μέσω του φαρμάκου για την καταπολέμηση της γρίπης του ιού Η1Ν1.Και η λίστα αυτή μεγαλώνει..και μεγαλώνει..




Το άρθρο είναι χωρισμένο σε θεματικές ενότητες:


1ο Μερος: Λίστα από φαρμακευτικά πειράματα και μέθοδοι βασανισμού σε ανυποψίαστους και αιχμάλωτους πολίτες αντίστοιχα τον περασμένο αιώνα


2ο Μερος: Προσπάθειες υιοθέτησης και ανάπτυξης μεθόδων ''πλύσης εγκεφάλου'' από τις ΗΠΑ


3ο Μερος: Ο ρόλος των φαρμακευτικών εταιρειών






1ο Μερος: Λίστα από φαρμακευτικά πειράματα και μέθοδοι βασανισμού σε ανυποψίαστους και αιχμάλωτους πολίτες αντίστοιχα τον περασμένο αιώνα

1914 -1915: Με αντάλλαγμα την ελευθερία

Θορυβημένος από τους περίπου 3.000 θανάτους από πελάγρα που καταγράφηκαν στην πολιτεία του Μισισιπή τη διετία αυτή, ο κυβερνήτης Earl Brewer έδωσε το πράσινο φως για τη διεξαγωγή πειραμάτων στις αγροτικές φυλακές Ράνκιν, με επικεφαλής τον δρα Joseph Goldberger. Στους κρατουμένους που επέζησαν της νόσου δόθηκε χάρη, αν και όλοι δήλωσαν ότι εξαπατήθηκαν από τον Goldberger και ότι θα προτιμούσαν να είχαν εκτίσει ισόβια ποινή στα κάτεργα παρά να υποστούν αυτό το μαρτύριο.

1919 -1922: Μεταμοσχεύσεις όρχεων από ζώα

Η περίπτωση αυτή, όπως και η προηγούμενη, ήλθε στο φως όταν χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα υπεράσπισης από τους δικηγόρους των γιατρών των ναζιστικών στρατευμάτων στη δίκη της Νυρεμβέργης. Τα πειράματα αφορούσαν μεταμοσχεύσεις όρχεων και είχαν σχεδιαστεί από τον δρα L. L. Stanley για να διακριβωθεί αν θα μπορούσε με αυτή τη μέθοδο να λυθεί το πρόβλημα ανικανότητας που αντιμετωπίζουν οι ηλικιωμένοι και κάποιες κατηγορίες ασθενών. Περίπου 500 κρατούμενοι των φυλακών Σαν Κουέντιν πήραν μέρος εθελοντικά στο πείραμα, αλλά αναρωτιέται κανείς αν θα επεδείκνυαν την ίδια προθυμία αν γνώριζαν ότι ορισμένα μοσχεύματα προέρχονταν από ζώα. Φυσικά, τα αποτελέσματα της έρευνας ήταν απογοητευτικά.

1929 -1972: Η σύφιλη χτυπάει την Αλαμπάμα

Στα τέλη της δεκαετίας του '20 το ποσοστό μαύρων ανδρών που έπασχαν από σύφιλη στο Μέικον Κάουντι της Αλαμπάμα ήταν 36%, όταν το μέσο αντίστοιχο ποσοστό για τους λευκούς ήταν 0,4% σε εθνικό επίπεδο. Το πείραμα του Μέικον Κάουντι ξεκίνησε το 1929 με την επωνυμία «Πρόγραμμα ελέγχου της σύφιλης» όταν μια ομάδα επιστημόνων αποφάσισε να μη χορηγήσει τη σωστή θεραπευτική αγωγή σε μια ομάδα μαύρων συφιλιδικών ασθενών με σκοπό να μελετηθεί η εξελικτική πορεία της νόσου και να διακριβωθεί αν αυτή παρουσίαζε διαφορές στον οργανισμό των μαύρων. (Για την πορεία της νόσου στους λευκούς είχε ήδη δημοσιευθεί μελέτη με τα αποτελέσματα παρόμοιου πειράματος που έγινε μεταξύ του 1891 και του 1910 στο Οσλο της Νορβηγίας σε 2.000 συφιλιδικούς ασθενείς.)

Οι ασθενείς ήταν στη συντριπτική τους πλειονότητα πάμπτωχοι και αγράμματοι, ενώ αρκετοί από αυτούς δεν ήξεραν καν το επώνυμό τους. Η συνήθης θεραπεία της σύφιλης την εποχή εκείνη ήταν η χορήγηση αρσενικούχων ενώσεων με μια σειρά ενδομυϊκών ενέσεων, αγωγή εξαιρετικά δαπανηρή. Στους ασθενείς του πειράματος έγιναν μόλις οι οκτώ από τις προβλεπόμενες 20 ενέσεις, με αποτέλεσμα να θεραπευθεί μόνο το 3% αυτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ενημερώθηκαν ποτέ ότι έπασχαν από σύφιλη, ενώ οι γιατροί του Μέικον Κάουντι τους προέτρεπαν να ακολουθήσουν ανώφελες αγωγές, όπως η καθημερινή χρήση ασπιρίνης, και τους εξαπατούσαν προσφέροντάς τους δωρεάν θεραπείες, όπως η οδυνηρότατη οσφυϊκή παρακέντηση που είχε καθαρά διαγνωστική και όχι θεραπευτική αξία. Το 1943 η Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας (PHS) των ΗΠΑ ξεκίνησε τη χρήση της πενικιλίνης για τη θεραπεία της σύφιλης και ως το 1953 η πενικιλίνη ήταν πλέον ευρέως διαθέσιμη. Παρά το γεγονός ότι η χορήγηση πενικιλίνης στους ασθενείς του πειράματος θα ανέστελλε την εξέλιξη της νόσου, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Αντιθέτως, η PHS διένειμε στους γιατρούς της περιοχής έναν κατάλογο με τα ονοματεπώνυμα των μαύρων ασθενών και με τη σύσταση να μην προχωρήσουν στη χορήγηση πενικιλίνης σ' αυτά τα άτομα.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι, αν και οι ιατρικές επιθεωρήσεις της εποχής δημοσίευαν κατά περιόδους στοιχεία για την πορεία του πειράματος, η πρώτη φωνή διαμαρτυρίας ακούστηκε μόλις το 1965, όταν ένας κοινωνικός λειτουργός ­ αφού επισκέφθηκε το Ιδρυμα Tuskegee όπου παρακολουθούνταν οι περισσότεροι ασθενείς ­ δήλωσε την αντίθεσή του στο πρόγραμμα. Το 1972 ο ίδιος άνθρωπος έδωσε όλα τα στοιχεία που είχε συγκεντρώσει σε έναν δημοσιογράφο του Ασοσιέιτεντ Πρες. Η κατακραυγή που ακολούθησε οδήγησε στον τερματισμό του πειράματος. Το αποτέλεσμα: 400 μαύροι ασθενείς πέθαναν από τη νόσο, αφού πρώτα προσέβαλαν με αυτή και τις γυναίκες τους, γεγονός που οδήγησε στη γέννηση πολλών συφιλιδικών παιδιών. Δεν προέκυψαν χρήσιμα επιστημονικά στοιχεία και όταν η υπόθεση παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη οι δύο πλευρές ήλθαν σε συμβιβασμό και η PHS υποχρεώθηκε να καταβάλει 37.500 δολάρια σε κάθε επιζώντα και 15.000 δολάρια στην οικογένεια κάθε εκλιπόντος. Μια τελευταία τραγική λεπτομέρεια: στο πείραμα είχαν λάβει μέρος και μαύροι γιατροί.

1935 -1950: Το κολαστήριο της Μονάδας 731

Κάποια από τα απεχθέστερα εγκλήματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έγιναν στις αχανείς εγκαταστάσεις της Μονάδας 731 του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού στη Μαντζουρία της Κίνας, όπου επιστήμονες είχαν αναλάβει να κατασκευάσουν βιολογικά όπλα αρκετά ισχυρά για να καταστρέψουν τους Συμμάχους.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με εντολή του αυτοκράτορα Χιροχίτο και ο κύριος όγκος των πειραμάτων αφορούσε την παρασκευή βακτηριδίων πανώλους, άνθρακα, χολέρας και πολλών άλλων νόσων, και τη δοκιμή τους σε αιχμαλώτους πολέμου και αντικαθεστωτικούς κομμουνιστές (δηλαδή κινέζους πολίτες). Μετά τη σαφή εκδήλωση της εκάστοτε νόσου, οι «πίθηκοι» (όπως κατ' ευφημισμόν ονόμαζαν τους κρατουμένους τους οι γιατροί) ανατέμνονταν ζωντανοί, χωρίς τη χορήγηση αναισθητικού, για να διαπιστωθεί το είδος της ζημιάς που είχαν υποστεί τα εσωτερικά τους όργανα. Τέτοιες ειδεχθείς πρακτικές χαρακτηρίστηκαν «καθημερινό φαινόμενο» από νοσοκόμους που συμμετείχαν στο πρόγραμμα. Γίνονταν επίσης και επιτόπιες δοκιμές κατά τις οποίες κινεζικά χωριά βομβαρδίζονταν με δεκάδες χιλιάδες ψύλλους που έφεραν παθογόνα βακτηρίδια. Ο Sheldon Harris, καθηγητής Ιστορίας στο πολιτειακό πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, υπολογίζει ότι σ' αυτές τις δοκιμές πέθαναν περίπου 30.000 άτομα στην ευρύτερη περιοχή του Χαμπρίν, αν και οι εκτιμήσεις του ιάπωνα ειδήμονα στα περί της Μονάδας 731 Keiichi Tsuneishi είναι σαφώς μετριοπαθέστερες.

Τα υπόλοιπα πειράματα που διεξάγονταν στη Μονάδα 731 συμπεριελάμβαναν πειράματα μετάδοσης ασθενειών (κατά τα οποία υγιείς και ασθενείς αιχμάλωτοι κρατούνταν σε κοινό χώρο), μελέτες ιστού εγκαυμάτων, πειράματα σε νεογέννητα βρέφη, δοκιμαστικές εκτελέσεις σε θαλάμους αερίων, πρακτική εξάσκηση νεοεκπαιδευόμενων χειρουργών, βαλλιστικές μελέτες νέων όπλων πάνω σε ζωντανούς ανθρώπους, πειράματα σε ακραίες καταστάσεις ψύχους και ζέστης κ.ά. Δεν παρουσιαζόταν ποτέ έλλειψη «πιθήκων» ­ όπως αργότερα κατέθεσε ο δρ Ken Yuasa, «κατά περιόδους ζητούσαμε από την αστυνομία να μας φέρει έναν κομμουνιστή για να του κάνουμε τομή και αμέσως μας έστελναν έναν». Υπολογίζεται ότι στα χέρια των γιατρών της Μονάδας 731 πέθαναν τουλάχιστον 3.000 άνθρωποι κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Τον Αύγουστο του 1945, όταν η Ιαπωνία ετοιμαζόταν να παραδοθεί στους Συμμάχους, οι άνδρες της Μονάδας 731 άρχισαν να ανατινάζουν τις εγκαταστάσεις με δυναμίτη, αλλά δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν το έργο τους. Πολλά κτίρια υπάρχουν ακόμη και σήμερα, με χαρακτηριστικότερο όλων τον τεράστιο αποτεφρωτήρα όπου παραδίδονταν στις φλόγες τα πτώματα των ανθρώπων-πειραματόζωων. Πρόλαβαν πάντως να «απελευθερώσουν» στα γύρω κινεζικά χωριά χιλιάδες ποντικούς μολυσμένους με διάφορους ιούς, τους οποίους σχεδίαζαν να ρίξουν με αερόστατα στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ (το ευφάνταστο σχέδιο είχε την κωδική ονομασία «Η κερασιά ανθίζει τη νύχτα»). Από τις επιδημίες που ξέσπασαν πέθαναν εκατοντάδες χωρικοί.

Αλλά η ιστορία της Μονάδας 731 είχε ακόμη πιο τραγική συνέχεια: ο αμερικανικός στρατός είχε μείνει πολύ πίσω στην έρευνα των βιολογικών όπλων και μόλις οι αξιωματούχοι του (με επικεφαλής τον στρατηγό Douglas McArthur) διαπίστωσαν την πρόοδο που είχαν σημειώσει οι Ιάπωνες προτίμησαν να δώσουν σιωπηρή αμνηστία στον διοικητή της Μονάδας 731 στρατηγό Shiro Ishii, στον ειδικό σε θέματα βιολογικών βομβών ταγματάρχη Junichi Kaneko και σε πολλούς ακόμη στρατιωτικούς και επιστήμονες, με αντάλλαγμα την τεχνογνωσία και το σύνολο των επιστημονικών δεδομένων που είχαν προκύψει από τις πολυετείς έρευνες. Κανείς τους δεν δικάστηκε και οι περισσότεροι συνέχισαν τη ζωή τους ανενόχλητοι, καταλαμβάνοντας μάλιστα σημαντικές θέσεις εξουσίας, όπως αυτή του κυβερνήτη του Τόκιο, του προέδρου του Ιαπωνικού Ιατρικού Συλλόγου και του επικεφαλής της Ιαπωνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Τα πρώτα στοιχεία για αυτή την ανίερη συμφωνία άρχισαν να αποκαλύπτονται στις αρχές της δεκαετίας του '80, αλλά οι πιο συγκλονιστικές μαρτυρίες καταγράφηκαν μετά τον θάνατο του αυτοκράτορα Χιροχίτο. Σήμερα έχουν πλέον αρχίσει να κατατίθενται οι πρώτες δικαστικές απαιτήσεις για αποζημιώσεις από τους επιζήσαντες.

1939 -1945: Η ευγονική θηριωδία

Οσοι από τους εβραίους, τους μαύρους, τους ισπανόφωνους, τους ομοφυλόφιλους, τους αθίγγανους και τους ρώσους αιχμαλώτους των ναζιστών πέθαναν στους θαλάμους αερίων ίσως τελικά να ήταν οι τυχεροί. Οι υπόλοιποι χρησιμοποιήθηκαν από τον Μένγκελε σε μια σειρά προπαγανδιστικά πειράματα που είχαν σκοπό να αποδείξουν την ανωτερότητα της αρίας φυλής και να πείσουν για την αναγκαιότητα της γενοκτονίας. Ετσι, οι αιχμάλωτοι υποβάλλονταν σε πειράματα τεχνητής υποθερμίας (κατά τα οποία παρέμεναν επί ώρες σε δοχεία με παγωμένο νερό) ή υπερθερμίας, σε δοκιμές νέων οργάνων βασανισμού, σε δοκιμές βακτηριολογικών όπλων και νέων φαρμάκων, σε στειρώσεις και σε πειράματα στέρησης αισθητηριακών ερεθισμάτων. Τα ταλαιπωρημένα πειραματόζωα θανατώνονταν με μια ένεση στην καρδιά και κατά τη νεκροτομή γινόταν λεπτομερής ανθρωπομετρική καταγραφή των εσωτερικών τους οργάνων. Ιδιαίτερα επώδυνα ήταν τα μαρτύρια που υφίσταντο οι δίδυμοι κάθε ηλικίας, αλλά και οι ιερείς, στους οποίους ο «Αγγελος του Θανάτου» και οι υπόλοιποι γιατροί των ναζιστών είχαν ιδιαίτερη αδυναμία.

1952: Η περίπτωση Χάρολντ Μπλερ

Μια από τις καλύτερα ντοκουμενταρισμένες περιπτώσεις επικίνδυνων πειραμάτων: Τον Δεκέμβριο του 1952 ο Χάρολντ Μπλερ, χαίρων άκρας οργανικής υγείας, ζήτησε οικειοθελώς να νοσηλευθεί για ένα διάστημα στο Πολιτειακό Ψυχιατρικό Ιδρυμα της Νέας Υόρκης επειδή μετά το πρόσφατο διαζύγιό του υπέφερε από κατάθλιψη. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του τού έγιναν πέντε φορές ενέσεις με τρία διαφορετικά παράγωγα μεσκαλίνης, ουσίες που είχε προμηθεύσει στο ίδρυμα το Σώμα Χημικού Πολέμου του αμερικανικού στρατού (το πείραμα έγινε στα πλαίσια ενός απόρρητου προγράμματος που είχε σκοπό να μελετήσει την κλινική επίδραση διαφόρων παραγόντων χημικού πολέμου). Ο Μπλερ παρουσίασε οξείες και οδυνηρές αντιδράσεις σε καθεμία από τις τέσσερις πρώτες ενέσεις και έτσι δεν δέχθηκε να του γίνει και η πέμπτη, αλλά εν τέλει οι γιατροί τον έπεισαν να συνεχίσει απειλώντας τον ότι θα τον έστελναν σε άλλο νοσοκομείο. Η πέμπτη ένεση ήταν 16 φορές πιο ισχυρή από την προηγούμενη και ο Μπλερ άρχισε να βγάζει αφρούς από το στόμα. Υστερα από δύο ώρες έπεσε σε κώμα και λίγο αργότερα πέθανε. Η πρώην σύζυγός του μήνυσε το ίδρυμα και ύστερα από αρκετές δίκες τής επιδικάστηκε αποζημίωση 18.000 δολαρίων. Ο αμερικανικός στρατός αρνήθηκε να παραδώσει στο δικαστήριο τα σχετικά έγγραφα παρά την έκδοση ειδικής δικαστικής απόφασης, αλλά το 1975 επικοινώνησε με την κόρη τού Μπλερ και την ενημέρωσε ότι ο φάκελος της υπόθεσης είχε βρεθεί κλεισμένος σε ένα θησαυροφυλάκιο. Ακολούθησε νέα σειρά δικών και ο αμερικανικός στρατός αναγκάστηκε να καταβάλει πάνω από 2,5 εκατ. δολάρια σε αποζημιώσεις.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι ο Μπλερ ήταν απλώς ένας από τους πολλούς ανθρώπους που χρησιμοποιήθηκαν εν αγνοία τους σε αυτά τα πειράματα, καθ' ότι μια τέτοια έρευνα δεν θα είχε καμία αξία αν διεξήγετο σε μικρό αριθμό ατόμων. Η τοξικότητα μιας ουσίας υπολογιζόταν ακόμη και τότε με τη μέθοδο LD50 (θανάσιμη δόση 50), κατά την οποία η εκάστοτε ουσία χορηγείται σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις σε μια ομάδα πειραματόζωων ώσπου να βρεθεί η δόση εκείνη που θα σκοτώσει τα μισά από αυτά.

1947-1983: Λοβοτομή σε άτομα με νοητική υστέρηση

Πολλοί Δανοί με νοητική υστέρηση, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, υποβλήθηκαν σε λοβοτομή μεταξύ του 1947 και του 1983 και πολλοί πέθαναν στη διάρκεια της χειρουργικής αυτής επέμβασης, δήλωσε σήμερα σε δημοσιογράφους ένας ιστορικός που ετοιμάζεται να εκδώσει βιβλίο πάνω σε αυτό το θέμα.

"Σκοπός τους δεν ήταν να τους θεραπεύσουν, αλλά να τους ηρεμήσουν (...) δηλαδή να βελτιώσουν την κατάστασή τους", σημείωσε ο Γέσπερ Βάτσι Κραγκ στην χριστιανική εφημερίδα Kristelig Dagbladet.

"Τα αποτελέσματα των εγχειρήσεων δεν ήταν γενικά καλά και ορισμένοι -7,6%- δεν επέζησαν", αποκάλυψε.

Ο ιστορικός αυτός της ιατρικής στη Δανία στηρίζει το βιβλίο του στις αναλύσεις ιατρικών φακέλων ασθενών.

"Αυτό που συνέβη στους κόλπους των ανθρώπων με νοητική υστέρηση ήταν στην πραγματικότητα χειρότερο από αυτό που συνέβη στην ψυχιατρική", υπογράμμισε, αναφερόμενος "σε πολλές εγχειρήσεις που είχαν γίνει σε παιδιά ήδη από την ηλικία των 6 ετών", μολονότι ο εγκέφαλός τους "δεν είχε ακόμη αναπτυχθεί τελείως".

Συνολικά από το 1947 ως το 1983, όταν απαγορεύτηκε η λοβοτομή στη Δανία, περίπου 4.500 Δανοί είχαν υποβληθεί στην επέμβαση αυτή, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.

Ωστόσο μέχρι σήμερα δεν ήταν γνωστό ότι μεταξύ αυτών που υποβλήθηκαν σε λοβοτομή υπήρχαν και άνθρωποι με νοητική υστέρηση.

Στην πραγματικότητα περισσότεροι από 300 άνθρωποι με νοητική υστέρηση υποβλήθηκαν σε λοβοτομή κατά την περίοδο αυτή στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Κοπεγχάγης, το Rigshospitalet, και στο Kommunehospitalet του Όρχους, δεύτερης πόλης της χώρας, δήλωσε ο Κραγκ.

Η πρόεδρος της εθνικής ένωσης ατόμων με νοητική υστέρηση, LEV, Σάιτερ Κρίστενσεν, δήλωσε "βαθύτατα συγκλονισμένη" από αυτήν την "ολοκληρωτική έλλειψη σεβασμού προς την ανθρώπινη ζωή που δεν θα πιστεύαμε ποτέ ότι θα μπορούσε να υπάρξει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο".

"Πρόκειται για ανθρώπους (γιατρούς) υψηλής παιδείας που επετίθεντο σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους χωρίς να είναι βέβαιοι ότι θα επιτύχουν το ελάχιστο θετικό αποτέλεσμα", καταγγέλλει η ίδια στην εφημερίδα.

Ο υπουργός Υγείας Μπέρτελ Χαάρντερ έκρινε σημαντικό ότι σήμερα πέφτει φως σε αυτό το άγνωστο κεφάλαιο της ιστορίας. "Η εξήγηση είναι ότι, εδώ και καιρό, θεωρούσαν τους ανθρώπους με νοητική υστέρηση πρόσωπα η ζωή των οποίων δεν είχε καμία αξία", δήλωσε στην εφημερίδα Kristelig Dagbladet.


'Ενα άλλο παράδειγμα αυτής της μεθόδου στην Αμερική από τον Walter Freeman:

1955 -1970: Παιδιά του κατώτατου Θεού

Σε παρόμοιο ύφος με το προηγούμενο,οι γιατροί του πολιτειακού νοσοκομείου Γουίλοουμπρούκ της Νέας Υόρκης μελετούσαν επί χρόνια τη μετάδοση και την εξέλιξη της ηπατίτιδας προσβάλλοντας με αυτήν όσα παιδιά με σοβαρή διανοητική στέρηση νοσηλεύονταν εκεί. Από το 1964 και μετά, και ύστερα από τον θόρυβο που προκάλεσε η αποκάλυψη του πειράματος, το νοσοκομείο σταμάτησε να δέχεται ελεύθερα τέτοιες περιπτώσεις παιδιών, εκτός αν οι γονείς υπέγραφαν μια φόρμα που ουσιαστικά τους αφαιρούσε το δικαίωμα να κινήσουν δικαστική έρευνα αν το παιδί τους προσβαλλόταν από ηπατίτιδα.

Οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου δικαιολόγησαν τη στάση τους υποστηρίζοντας ότι, επειδή το 70% των παιδιών που φιλοξενούσαν είχαν δείκτη νοημοσύνης μικρότερο του 20 και αγνοούσαν ως και τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής, ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα προσβάλλονταν από τον ιό μέσω των περιττωμάτων τους. Βέβαια αυτή η ντετερμινιστική λογική δεν είχε καμία σχέση με τις αρχές της ιατρικής και το πρόγραμμα διακόπηκε έξι χρόνια αργότερα, ύστερα από νέες καταγγελίες. Παρόμοια πειράματα έγιναν από το 1957 ως το 1961 σε περίπου 200 κρατουμένους του πολιτειακού σωφρονιστηρίου του Ιλινόι στο Τζολιέτ αλλά και σε άλλες φυλακές.






2ο Μερος: Προσπάθειες υιοθέτησης και ανάπτυξης μεθόδων ''πλύσης εγκεφάλου'' από τις ΗΠΑ


Η δεκαετία του 1950 υπήρξε αναμφίβολα η χρυσή εποχή της Αμερικής. . Ήταν η εποχή του αμερικανικού ονείρου.. Το Χόλιγουντ γνώριζε τις πρώτες μεγάλες του δόξες με τις καουμπόικες ταινίες του Τζον Γουαίην, ενώ το baseball μεσουρανούσε.. Οι αμερικανικές πόλεις δεν είχαν ακόμη μολυνθεί και υποβαθμιστεί. Η εγκληματικότητα ήταν περιορισμένη. Ο ιδεαλισμός κρατούσε καλά. Το ίδιο και το μοντέλο της αμερικανικής οικογένειας. Υπήρχε εμπιστοσύνη στην πρόοδο και μια αισιοδοξία για το μέλλον. . Κι όμως, αυτή την φαινομενικά ειδυλλιακή εποχή μπήκαν τα θεμέλια μιας μεγάλης συνωμοσίας, που βασίστηκε στη διαπλοκή της CIA με μυστικά προγράμματα Mind Control.


Το Σεπτέμβριο του 1950 ο Έντουαρντ Χάντερ (Edward Hunter), ένας πράκτορας της CIA που εργαζόταν ως δημοσιογράφος, δημοσίευσε πληροφορίες ότι οι κομουνιστές Κινέζοι χρησιμοποιούσαν τεχνικές «πλύσης εγκεφάλου» σε Αμερικανούς αιχμαλώτους του πολέμου της Κορέας. Η CIA γοητεύτηκε από αυτή την ιδέα και προσπάθησε να υποκλέψει τα μυστικά αυτής της τεχνικής από τους Κινέζους κομμουνιστές.


. O τότε διευθυντής της CIA Αλεν Γ. Ντάλες (Allen Welsh Dulles) ήταν ένθερμος υποστηρικτής της προώθησης προγραμμάτων που αποσκοπούσαν στην ανάπτυξη τεχνικών «πλύσης εγκεφάλου» και ελέγχου του νου. Στις 10 Απριλίου του 1953, κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, ο νεοδιορισθείς διευθυντής της CIA έκανε λόγο για το «πόσο είχε προσχωρήσει η μάχη για το ανθρώπινο μυαλό στη Σοβιετική Ένωση». Ο ίδιος προειδοποίησε πως το ανθρώπινο μυαλό είχε ήδη καταντήσει ένα «εύπλαστο παιχνίδι» και πως οι κομουνιστές είχαν αναπτύξει μυστικά «τεχνικές διαφθοράς του εγκεφάλου». Στη ίδια ομιλία ο Ντάλες αναφέρθηκε στο πώς ο εγκέφαλος ορισμένων ατόμων, που έχουν υποστεί τεχνικές «πλύσης εγκεφάλου», μπορεί να χάσει την ικανότητα να ελέγχει τις σκέψεις του, να επαναλαμβάνει σκέψεις που του έχουν σκόπιμα εμφυτευτεί και τελικά να υποταχθεί στις επιθυμίες κάποιου καθοδηγητή.


Τρεις μέρες αργότερα, στις 13 Απριλίου του 1953, ο Ντάλες ενέκρινε τη δημιουργία του MK-ULTRA, μιας αλυσίδας προγραμμάτων Mind Control, στα οποία ενεπλάκησαν πράκτορες και ειδικευμένο τεχνικό προσωπικό της CIA. Το MK-ULTRA είναι η κωδική ονομασία ενός μεγάλου προγράμματος Mind Control, που σύμφωνα με τα έγγραφα της CIA, ήταν ένα πρόγραμμα-ομπρέλα(umbrella project) που κάλυπτε τη χρηματοδότηση μιας σειράς από άλλα ευαίσθητα προγράμματα «διαχείρισης συμπεριφοράς», τα οποία ανέπτυσσε η μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας, τους Σκοτσέζους τέκτονες ακόμη και με τους πρώην Ναζί επιστήμονες.


Όλα υποτίθεται πως ξεκίνησαν ως αντίδραση στα επιτεύγματα των κομουνιστών πάνω στις τεχνικές «πλύσης εγκεφάλου».Ωστόσο, λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Ρίτσαρντ Χελμς (Richard Helms) ανέλαβε διευθυντής της CIA, οι έρευνες και οι γνώσεις των Αμερικανών πάνω στο Mind Control προχώρησαν πολύ περισσότερο από τις αντίστοιχες των κομμουνιστών αντιπάλων τους. Ο Ρίτσαρντ Χελμς ήταν ο άνθρωπος που κρατούσε τα Μυστικά, σύμφωνα με τον χαρακτηριστικό τίτλο που έδωσε στην βιογραφία του ο Αμερικανός συγγραφέας Thomas Power. Ο Χελμς ήταν ουσιαστικά αυτός που επένδυσε πολλά στο MK-ULTRA, ένα μυστικό πρόγραμμα που στόχευε στον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς με τη βοήθεια της χρήσης «χημικών και βιολογικών ουσιών», δικαιολογώντας μάλιστα κάποιες σημαντικές ανήθικες πλευρές του προγράμματος με τη «λογική» του στυλ «εμείς δεν είμαστε πρόσκοποι»!


Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η ονομασία αυτού του προγράμματος αποτελεί παραλλαγή του ULTRA, που ήταν ένα πρόγραμμα κατασκοπείας στη ναζιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, για την επιτυχία του οποίου οι βετεράνοι κατάσκοποι των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ δίκαια αισθάνονταν περήφανοι.


Το μυστικό πρόγραμμα ελέγχου της ανθρώπινης συμπεριφοράς της CIA, ξεκίνησε λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ακολουθώντας αρχικά μεθόδους που είχαν πρωτοχρησιμοποιήσει οι Σοβιετικοί και οι Κινέζοι. Το ΜΚ-ULTRA, που ξεκίνησε τυπικά στις 13 Απριλίου του 1953, ενέπλεξε τη CIA σ' έναν μεγάλο αριθμό από πειράματα, που έγιναν πάνω σε ανυποψίαστους ανθρώπους.Μετά ωστόσο τον απροσδόκητο θάνατο ενός από τους επιστήμονες που συμμετείχαν στο πρόγραμμα (ο δρ. Φρανκ Ολσεν αυτοκτόνησε μια βδομάδα μετά τη δοκιμή ποσότητας LSD), οι Εσωτερικοί Ερευνητές της CIA προειδοποίησαν για τους κινδύνους των πειραμάτων, τα οποία φαίνεται ότι διεξήχθησαν τουλάχιστον έως το 1963, οπότε και υποτίθεται πως διακόπηκαν.


Το 1955 ένα μνημόνιο συνόψιζε ως εξής τους βασικούς στόχους του ΜΚ-ULTRA, που χρησιμοποιούσε ως βασικό εργαλείο του το LSD και άλλες ψυχότροπες ουσίες:


-Αύξηση των διανοητικών δραστηριοτήτων και αντιλήψεων.


- Προώθηση παράλογων σκέψεων και παρορμήσεων σε σημείο ώστε ο αποδοχέας τους να καταστεί αναξιόπιστος στο κοινό.


- Πρόληψη του φαινομένου τοξικότητας του αλκοόλ (μέθη).


- Παραγωγή συμπτωμάτων γνωστών ασθενειών, που ωστόσο μπορούν να αντιστραφούν, ώστε να γίνει δυνατή η προσποίηση μιας ασθένειας.


-Αύξηση της ικανότητας ενός ατόμου να αντέχει τις στερήσεις, τα βασανιστήρια και τους καταναγκασμούς κατά τη διάρκεια της επώδυνης διαδικασίας που αποκαλείται «πλύση εγκεφάλου».


Create amnesia, confusion and shock for a given period. Δημιουργία αμνησίας, σοκ και σύγχυσης για συγκεκριμένη χρονική διάρκεια.


-Δημιουργία καταστάσεων συνεχόμενης ευφορίας.


-Πρόκληση διανοητικής σύγχυσης, το θύμα της οποίας να μην μπορεί να αποκαλύψει την αιτία της.


-Ελάττωση της επιθυμίας και της αποτελεσματικότητας της εργασίας ενός ατόμου.


- Εξασθένιση της ικανότητας οπτικής και ακουστικής αντίληψης, κατά προτίμηση χωρίς μόνιμες βλάβες.


Όλα αυτά αποτελούσαν ασφαλώς αποτελέσματα της επίδρασης του LSD στον εγκέφαλο των ανθρώπινων-πειραματόζωων του προγράμματος ΜΚ-ULTRA.


Ο Άμπι Χόφμαν (Abby Hofmman), ένας φημισμένος ακτιβιστής της δεκαετίας του 1960, αναφέρει στην αυτοβιογραφία του Soon to be a Major Motion Picture (1980) πως δοκίμασε για πρώτη φορά LSD μέσω ενός φίλου του που εργαζόταν ως ψυχολόγος στον αμερικανικό στρατό και συμμετείχε σε «μυστικά πειράματα LSD». Ο ψυχολόγος είχε αποκαλύψει στον Χόφμαν πως εργάζονταν σε «ένα μυστικό κυβερνητικό πρόγραμμα» και ότι «μόνον ελάχιστοι άνθρωποι γνώριζαν σε τι αποσκοπούσε». Αυτός ο παλιός φίλος εφοδίαζε τον Χόφμαν με ψυχεδελικές ουσίες, που προέρχονταν από τα μυστικά προγράμματα της CIA. «Λέγε ό,τι θέλεις για τη CIA, αλλά το σίγουρο είναι πως έχει τα πιο απίθανα ναρκωτικά!» παραδέχτηκε στο βιβλίο του ο Χόφμαν.


Μέχρι το 1963 το πρόγραμμα ΜΚ-ULTRA καταπιάστηκε με τη χορήγηση LSD σε στρατιώτες και πολίτες των ΗΠΑ. Μάλιστα λέγεται ότι στα πλαίσια του ΜΚ ULTRA έγιναν πειράματα ακόμη και σε παιδιά, τα οποία προέρχονταν από το Μεξικό και τη Νότιο Αμερική, με σκοπό την παραγωγή σούπερπρακτόρων! Το LSD και τα άλλα ισχυρά ναρκωτικά, που χορηγούνταν κάτω από πίεση στα θύματα των πειραμάτων, είχαν ως στόχο την «πλύση εγκεφάλου» τους, μέθοδο που έχει σχέση και με το γνωστό «ορό της αλήθειας».Το πρόγραμμα αυτό βοηθήθηκε σημαντικά με την ανακάλυψη νέων χημικών ουσιών, οι οποίες καθιστούσαν πολύ ελκυστική την προοπτική να «καθαριστεί» το μυαλό του θύματος και να επαναπρογραμματιστεί στη συνέχεια, ώστε να γίνει τέλειος «ρομποτικός πράκτορας»! Ένα από τα υποπρογράμματα του ΜΚ ULTRA ήταν και το σχέδιο ARTICHOKE (Αγκινάρα), που στόχευε στην «κατασκευή» ανθρώπων με «πλυμένο μυαλό», χωρίς συναισθήματα, ηθικούς φραγμούς κι ενοχές, κοντολογίς ιδανικούς δολοφόνους, οι οποίοι θα σκότωναν με μια απλή διαταγή. Τέτοιους κατασκευασμένους δολοφόνους τούς χρησιμοποιούσαν μονάχα μια φορά. Αφού εκτελούσε την αποστολή του ο «δολοφόνος μιας χρήσης» εξολοθρευόταν από κάποιον άλλο «δολοφόνο μιας χρήσης». Αυτό φαίνεται πως συνέβη και στην περίπτωση της δολοφονίας του προέδρου Κένεντι.








3ο Μερος: Ο ρόλος των φαρμακευτικών εταιρειών

Στις 27.7.2009, ο Ολλανδός Γιατρός True Ott,δημοσίευσε στον γνωστό διαδικτυακό τόπο www.rense.com

όλα τα στοιχεία τα οποία απαιτούνται για να στοιχειοθετηθεί ποινική δίωξη κατά της φαρμακευτικής εταιρείας Novartis για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με κίνητρο το κέρδος,
Η Νοvartis είναι η μεγαλύτερη φαρμακευτική εταιρία του κόσμου και εδρεύει στη Βασιλεία της Ελβετίας. Σ΄αυτήν ανήκει η φαρμακευτική εταιρία Santoz που ήταν ο εφευρέτης του LSD και άλλων παραισθησιογόνων ναρκωτικών και ήταν ο προμηθευτής LSD της CIA στο μυστικό της πρόγραμμα ” MK ULTRA “πειραμάτων ελέγχου του νου”.
Το 1977 από έρευνα του κογκρέσσου προέκυψε ότι η Sandoz συνεργαζόμενη με τη CIA μέσω του μυστικού προγράμματος “Operation Paper Clip”. φυγάδευσε και έδωσε νέες ταυτότητες σε αρκετούς Ναζί επιστήμονες.
Σύμφωνα με τη δημοσίευση η Novartis σε συνεργασία με διεφθαρμένους “επιστήμονες” στο αμερικανικό στρατιωτικό Ινστιτούτο Παθολογίας Ft. Detrick στη Maryland δημιούργησε μέσω της τεχνικής «αντίστροφης μηχανικής» ένα “νέο” στέλεχος του θανατηφόρου ιού της γριπης του 1918 και κακόβουλα το κυκλοφόρησε στον κόσμο, τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2009 με κύριο σκοπό τη δημιουργία πανικού και παγκόσμια ζήτηση του εμβολίου της Novartis το οποίο είχε ήδη παρασκευάσει.
Τον περασμένο Απρίλιο η Αυστριακή δημοσιογράφος ερευνήτρια Jane Burgermeister υπέβαλε μήνυση και ερευνάται από το FBI κατά του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), του ΟΗΕ Φαρμακοβιομηχανιών και Αμερικανικών Παραγόντων για Βιοτρομοκρατία και απόπειρα μαζικών δολοφονιών.
Έχει επίσης υποβάλλει ασφαλιστικά μέτρα κατά του αναγκαστικού εμβολιασμού στην Αμερική μετά από μήνυσή της κατά της Baxter AG και Avir Hills της Αυστρίας για απόπειρα κυκλοφορίας εμβολίου με ζωντανό τον ιό της γρίπης των πτηνών

Τον Φεβρουάριο, ο μεγαλύτερος παρασκευαστής εμβολίων Baxter έφτιαξε εμβόλιο που περιείχε ζωντανό ιό της γρίπης των πτηνών και ανθρώπινο ιό και έστειλε αυτό το “εμβόλιο” σε 18 χώρες, ελπίζοντας ότι κανείς δεν θα παρατηρήσει ότι περιέχει τον ιό της γρίπης των πτηνών.
Όμως, η Τσεχοσλοβακία το δοκίμασε πρώτα σε παπαγάλους και οι παπαγάλοι πέθαναν και αποκαλύφθηκε η φύση του “εμβολίου”.
Η ίδια εταιρεία απέκτησε δικαιώματα για την παραγωγή του νέου εμβολίου για τη γρίπη του ιού Η1Ν1.
Παρόλο που το φιάσκο της Baxter προκάλεσε οργή στην Ευρώπη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Αμερική δεν ανέφεραν καν το γεγονός
Στις 14 Ιουνίου του 2003 στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, που δικάζει εγκλήματα πολέμου, ένας Γερμανός διδάκτωρ ιατρός ο Ματίας Ραθ και πολλοί ακόμα ιατροί και μη, έκαναν μήνυση στις κάτωθι οκτώ Φαρμακοβιομηχανίες: Pfizer, Merck, Glaxo Smith Kline, Novartis, Amgen και Astra Zeneca. Επίσης μηνύθηκαν και πολλά στελέχη κάποιων άλλων Φαρμακοβιομηχανιών.
Οι κατηγορίες που απαγγέλθηκαν ήταν για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Συνυπεύθυνοι και συνκατηγορούμενοι για τα εγκλήματα αυτά είναι η απελθούσα κυβέρνηση του Τζωρτζ Μπους πρόεδρου των Η.Π.Α., ο αντιπρόεδρος Ντικ Τσέινυ, η υπουργός εξωτερικών Κοντολίζα Ράις, ο υπουργός άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελτ, ο Τόνυ Μπλερ πρωθυπουργός της Μ. Βρεταννίας, ο Γιάκομπ Ζούμα αναπληρωτής πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής και αρκετοί άλλοι πολιτικοί.
Επίσης κατηγορούνται η Rockefeller Financial Group και η οικογένεια Rockefeller, η Rothschild Group, η JP Morgan Group, η μη κερδοσκοπική επιχείρηση «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» και ο επικεφαλής τους Ρόουαν Γκίλλις (η υπηρεσία των γιατρών χωρίς σύνορα προπαγανδίζεται για το δήθεν θαυμαστό και σωτήριο έργο υπέρ των φτωχών λαών κυρίως της Αφρικής και της Ασίας, ενώ στην πραγματικότητα πίσω απʼ την κουρτίνα κρύβεται η προώθηση και η δημιουργία νέων αρρώστων-πελατών και οι πειραματικές δοκιμές νέων θανατηφόρων φαρμάκων στους φτωχούς πολίτες τρίτης κατηγορίας Αφρικανούς και Ασιάτες), προσωπικά πολλά μέλη των διεθνών μέσων μαζικής ενημέρωσης σε Η.Π.Α., Μ. Βρεταννία, Ν. Αφρική, Μποτσουάνα και άλλων Ευρωπαϊκών κρατών.
Ο κατάλογος συμπεριλαμβάνει καναλάρχες, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες και διάφορους άλλους που διαπλέκονται σε αυτό το σκοτεινό κουβάρι της «επιχείρησης ασθένειας». Ένας ακόμη μεγάλος διακομιστής και dealer χημικών φαρμάκων και εμβολίων στην Αφρικανική ήπειρο είναι τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και οι δήθεν «αγαθές» ιεραποστολές τους. Ας μην ξεχνούμε τις «δωρεές» των εμβολίων και των φαρμάκων που κατά καιρούς κάνει η Ελλαδική Εκκλησία προς τις φτωχές αφρικανικές χώρες.
Οι κατηγορίες στην Χάγη αφορούν την οργανωμένη και μεθοδευμένη προσπάθεια των Φαρμακοβιομηχανιών για την προώθηση της «επιχείρησης αρρώστειας» και για τους θανάτους πολλών εκατομμυρίων ανυποψίαστων ανθρώπων, που θυσιάζονται καθημερινά στον βωμό των φαρμάκων. Οι κατηγορίες αναφέρουν, ότι η όλη διαδικασία δεν είναι τυχαίο αποτέλεσμα ή συμπτώσεως, ή αμέλειας, παρά αποτελεί ένα οργανωμένο σχέδιο οικονομικής αφαίμαξης και ύπουλης αργής εξόντωσης της ανθρωπότητας.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι η δίκη βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, αφού η «αδιάφθορη» κυρία Κάρλα Ντελ Πόντε και οι υπόλοιποι επιφανείς δικαστές του Δικαστηρίου της Χάγης δεν έχουν δείξει το απαιτούμενο ενδιαφέρον.
Υπάρχουν πολλές ακόμα χώρες ανά τον κόσμο, σύλλογοι, ομάδες και μεμονωμένοι πολίτες που έχουν κάνει μηνύσεις κατά των Φαρμακοβιομηχανιών. Χαρακτηριστική η περίπτωση της Νιγηρίας, όπου τον περασμένο χρόνο η επίσημη Κυβέρνηση κατέθεσε αγωγή κατά της Φαρμακοβιομηχανίας Pfizer ζητώντας να της δοθεί το ποσό των 7 δις δολαρίων για πειραματικές φαρμακευτικές δοκιμές που έκανε η εταιρεία πριν από 11 χρόνια σε 200 περίπου παιδιά που έπασχαν από μηνιγγίτιδα.
Και το άρθρο καταλήγει:
Έχει έρθει η στιγμή να προβληματιστούμε και επιτέλους να ξυπνήσουμε απʼ την αρρώστεια τον λήθαργο και την αφασία, στην οποία μας έχουν βυθίσει εδώ και 70 περίπου χρόνια τα χημικά συνθετικά φάρμακα, οι Φαρμακοβιομηχανίες και τα σκοτεινά τους σχέδια της «επιχείρησης αρρώστειας».

Ολόκληρο το άρθρο σχετικά με την παγκόσμια απειλή από τις φαρμακευτικές βιομηχανίες βρίσκεται στο http://www.inout.gr/showthread.php?t=37009

Σχετικά με τον πανικό για τη γρίπη του ''φονικού'' ιού Η1Ν1,όλο και παρισσοτέροι συμφωνούν ότι ήταν φιάσκο. (Δείτε και το http://anakatevontas.blogspot.com/2009/11/blog-post_07.html )
Η πιο οφθαλμοφανής απόδειξη της σκευωρίας-πέρα από το ότι οι θάνατοι που οφείλονταν στον ιό ήταν λιγότεροι από τους αντίστοιχους της κοινής γρίπης,ανακαλύφθηκε πέρυσι-περνώντας φυσικά στα..''ψιλά γράμματα''.Το στέλεχος της Ευρωπαικής 'Ενωσης που ήταν υπεύθυνο για την διαχείρηση της ''πανδημίας'' ήταν ταυτόχρονα...και στέλεχος της φαρμακευτικής βιομηχανίας η οποία παρασκεύαζε το φάρμακο για την καταστολή του ιού.
'Ενα χρόνο μετά Βρετανοί επιστήμονες λένε ότι αυτό το στέλεχος του ιού(το Η1Ν1) έσωσε ζωές.
Από τότε που ο H1N1 προκάλεσε τους πρώτους θανάτους, στο Μεξικό, και άρχισε να μεταδίδεται σε όλον τον κόσμο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) κήρυξε παγκόσμιο συναγερμό. Κράτη ξόδεψαν δισ. δολάρια για να αντιμετωπίσουν, με εμβόλια και φάρμακα όπως το Tamiflu, μια πανδημία που δεν πήρε ποτέ τις διαστάσεις που αναμένονταν.
Μόνο στη Βρετανία, η κυβέρνηση είχε παραγγείλει 132 εκατ. δόσεις του εμβολίου, δύο για κάθε άτομο στη χώρα. Η Ελλάδα παρήγγειλε 8 εκατ. εμβόλια (με μέσο κόστος 7 ευρώ για το καθένα) και ακύρωσε παραγγελία για άλλα 8 εκατομμύρια.
Τώρα, βρετανοί ειδικοί λένε ότι η πανδημία της νέας γρίπης έσωσε ζωές - επειδή το στέλεχος Η1Ν1 υπερίσχυσε του ιού της εποχικής γρίπης, που χτυπάει τους ηλικιωμένους. Τα στατιστικά στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα την περασμένη εβδομάδα δείχνουν ότι, στη Βρετανία, υπήρξε ραγδαία πτώση στους θανάτους, τον περασμένο χειμώνα, που ήταν ο πιο ψυχρός των τελευταίων 30 ετών.
Η θνησιμότητα ήταν κατά 30% χαμηλότερη τον χειμώνα του 2009-10 από τον χειμώνα του 2008-09 που ήταν πολύ πιο ήπιος.
Η πανδημία της λεγόμενης "νέας γρίπης" ή γρίπης των χοίρων - χτύπησε κυρίως ανθρώπους κάτω των 50 ετών, των οποίων η σχετικώς νεαρή ηλικία τους καθιστούσε λιγότερο ευάλωτους. Τα ποσοστά της θνησιμότητας ήταν επομένως χαμηλότερα.
Οι πιο ηλικιωμένοι, όσοι ήταν άνω των 50, είχαν ανοσία στη γρίπη των χοίρων από την έκθεσή τους σε παρόμοια στελέχη του H1N1 δεκαετίες νωρίτερα.
Στη Βρετανία, η πανδημία της νέας γρίπης προκάλεσε 474 θανάτους μέχρι τον περασμένο Απρίλιο. Τα θύματα ήταν κυρίως νεότεροι σε ηλικία άνθρωποι, έγκυοι και παιδιά. Από την κοινή εποχική γρίπη, το ίδιο διάστημα, πέθαναν 2.000-4.000 κυρίως ηλικιωμένοι άνθρωποι.
Σε μια μεγάλη επιδημία κοινής γρίπης, σαν αυτή που συνέβη το 1999-2000 στη Βρετανία, η ασθένεια προκάλεσε περισσότερους από 20.000 θανάτους.
Οι ειδικοί λένε ότι οι συνολικοί θάνατοι από τη γρίπη πέρυσι ήταν ανάμεσα στους λιγότερους που έχουν καταγραφεί - χάρη στην πανδημία του στελέχους Η1Ν1 που υπερίσχυσε του στελέχους H3N2 της εποχικής γρίπης, το οποίο ήταν πολύ πιο φονικό για τους ηλικιωμένους.
Ο ΠΟΥ κήρυξε το τέλος της πανδημίας της νέας γρίπης τον περασμένο Αύγουστο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού, ο H1N1 προκάλεσε περίπου 18.500 θανάτους σε όλο τον κόσμο, από τον Απρίλιο του 2009.
Σύμφωνα με έκθεση της αρμόδιας επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης, ο χειρισμός της πανδημίας της νέας γρίπης από τον ΠΟΥ, τις ευρωπαϊκές υπηρεσίες υγείας και τις εθνικές κυβερνήσεις οδήγησε σε «σπατάλη μεγάλων ποσών δημόσιου χρήματος και σε αδικαιολόγητο πανικό».

.


Τον Απρίλιο του 2009, η φαρμακοβιομηχανία Pfizer, σύμφωνα με δημοσιεύματα, έφθασε σε προσωρινή συμφωνία, μετά από αγωγές, που κατατέθηκαν και αφορούσαν τις δοκιμές εμβολίου, που είχαν πραγματοποιηθεί το 1996.

Η Pfizer είχε δοκιμάσει το αντιβιοτικό Trovan, σε παιδιά του κρατιδίου Kano, της Νιγηρίας. Προκειμένου να αποφευχθεί η χρονοβόρα διαδικασία της κλινικής μελέτης που απαιτείται από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων, η Pfizer αποφάσισε να επισπεύσει την παραγωγή του Trovan.

Η αποτελεσματικότητα του φαρμάκου είχε δοκιμαστεί στα παιδιά του Kano, κατά τη διάρκεια επιδημίας μηνιγγίτιδας, με τη βοήθεια των "Γιατρών χωρίς Σύνορα".

Η πρακτική αυτή δεν συμβαδίζει με τα διεθνή πρότυπα για την ιατρική δεοντολογία και έθετε -σε κίνδυνο- τις ζωές των παιδιών.

Οι δικηγόροι της Pfizer συνεργάστηκαν -στενά- με πρώην υψηλόβαθμο πολιτικό στέλεχος της, έτσι ώστε να συναφθεί μια τεράστια οικονομική συμφωνία.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε πλήρη επίγνωση της συγκεκριμένης περίπτωσης, βοηθώντας την φαρμακοβιομηχανία, να αναπτύξει ένα νέο πλαίσιο για τη διεξαγωγή μελλοντικών δοκιμών στη Νιγηρία.

Η Pfizer θεωρεί ότι η Νιγηρία είναι μια σημαντική αγορά ανάπτυξης και εργάζεται σκληρά για να αποκαταστήσει την εικόνα της εκεί.

Τι πραγματικά συνέβη

Το 1996 ξέσπασε μια επιδημία μηνιγγίτιδας στη Νιγηρία. Αυτό δεν ήταν κάτι το καινούργιο. Αυτό που ήταν καινούριο ήταν η βοήθεια που ήρθε από την αναπτυγμένη Δύση. Και αυτή τη φορά δεν την έφεραν άνθρωποι που ανήκαν σε κάποια ανθρωπιστική οργάνωση αλλά οι άνθρωποι μιας μεγάλης φαρμακευτικής εταιρίας, της Pfizer που είχαν στις αποσκευές τους ένα νέο θαυματουργό φάρμακο κατά της μηνιγγίτιδας.

Εκατοντάδες αφρικανοί συμφώνησαν με τους ανθρώπους της εταιρίας ελπίζοντας πως έτσι τα παιδιά τους θα σωθούν από την μηνιγγίτιδα. Αυτό που δε φαίνεται να γνώριζαν πολλοί από τους γονείς ήταν ότι οι άνθρωποι με τους οποίους συμφώνησαν δεν ανήκαν στην οργάνωση ¨γιατροί χωρίς σύνορα¨ η οποία προσέφερε δωρεάν δοκιμασμένη αγωγή κατά της μηνιγγίτιδας στο νοσοκομείο του Κάνο, αλλά στην μεγάλη φαρμακευτική εταιρία που, αν δεν κάνω λάθος, για πρώτη φορά έβρισκε την ευκαιρία να δοκιμάσει το σκεύασμα της σε παιδιά σε επίσημη κλινική δοκιμή. Αυτό που δε φαίνεται επίσης να γνώριζαν οι περισσότεροι από τους γονείς ήταν ότι ουσιαστικά υπέβαλαν τα παιδιά τους σε κλινική δοκιμή φαρμάκου όταν μάλιστα είχαν την επιλογή να πάρουν μια δοκιμασμένη αγωγή που παρεχόταν στο ίδιο νοσοκομείο από τους "γιατρούς χωρίς σύνορα".(1) Όπως περιγράφεται από το BBC και σύμφωνα με τη μαρτυρία μιας νοσοκόμας “... οι γονείς που έτρεχαν τα παιδιά τους για θεραπεία από την οργάνωση βοήθειας Medecins Sans Frontieres μπερδεύτηκαν από την παρουσία των ανθρώπων της Pfizer και εν αγνοία τους επέτρεψαν στο Trovan να δοκιμαστεί στα παιδιά τους.(2) Καμιά γραπτή συναίνεση γονέα δεν εξασφαλίστηκε. Η δικαιολογία της εταιρίας ήταν πως οι άνθρωποι ήταν αγράμματοι. Σύμφωνα με το BBC, η ίδια η Pfizer δήλωσε ότι δεν διασφάλισε γραπτή συναίνεση από τους γονείς γιατί ήταν αναλφάβητοι...(3) Η ίδια η γραμμή της υπεράσπισης της Pfizer στη δίκη που ακολούθησε βεβαιώνει το γεγονός πως δεν εξασφαλίστηκε γραπτή συναίνεση, ότι δεν υπογράφηκε ή διαβάστηκε καμία φόρμα συναίνεσης και περιγράφει το τη διαδικασία μέσω της οποίας η εταιρία πήρε τη συναίνεση από τους γονείς: “Ντόπιες Νιγεριανές νοσοκόμες εξήγησαν προφορικά στους γονείς ή και κηδεμόνες τις λεπτομέρειες της κλινικής δοκιμής... Αποκτήθηκε προφορική συναίνεση...”(4) Ντόπιες νιγηριανές νοσοκόμες εξήγησαν προφορικά σε αναλφάβητους γονείς τις λεπτομέρειες της κλινικής δοκιμής και έλαβαν την προφορική συναίνεση από τους δεύτερους. Μια διαδικασία που όπως περιγράφεται φαίνεται ανεπαρκής και χωρίς την υψηλή εποπτεία και μεθοδικότητα που απαιτούν οι κλινικές δοκιμές. Μια διαδικασία που μπάζει από παντού και φαίνεται εξόχως ύποπτη.

Σύμφωνα με τo BBC η Pfizer παρουσίασε στην αμερικανική κυβέρνηση επιστολή όπου η επιτροπή δεοντολογίας του νοσοκομείου παραχωρούσε τη συναίνεση της για την κλινική δοκιμή.(5)

Το έγγραφο ήταν πλαστό. Το νοσοκομείο του Κάνο IDH δεν διέθετε επιτροπή δεοντολογίας. Η ίδια η Pfizer στην υπερασπιστική γραμμή της αποκαλύπτει: “Η Pfizer ισχυρίζεται ότι δεν υπήρξε κανένας κανονισμός ή νόμος στη Νιγηρία που να απαιτεί την έγκριση επιτροπής δεοντολογίας πριν την διεξαγωγή μιας κλινικής δοκιμής ή μια εξεταστικής μελέτης. Επομένως, δεν υπήρξε καμία ανάγκη να ληφθεί αυτό που ο νόμος δεν απαίτησε. Επιπλέον, δεν υπήρξε καμία επίσημη επιτροπή δεοντολογίας, είτε στο (νοσοκομείο) του Kano IDH είτε στο κοντινό εκπαιδευτικό νοσοκομείο του Bayero.”(6)

Όχι μόνο η Pfizer έκανε ψευδείς δηλώσεις αλλά και προσπάθησε να τις καλύψει παρουσιάζοντας στην αμερικανική κυβέρνηση (σύμφωνα με το BBC) χαλκευμένο έγγραφο.

Η ίδια η Pfizer αρνήθηκε ότι ήταν αυτή που πλαστογράφησε την επιστολή.

Παρότι στην υπερασπιστική γραμμή της η Pfizer υπεραμύνθηκε της ωφελιμότητας και της ασφάλειας του φαρμάκου υπό δοκιμή, μετέπειτα εξελίξεις μας δίνουν κάθε δικαίωμα να αμφιβάλουμε για την ειλικρίνεια των ισχυρισμών της:

Το φάρμακο που δοκιμάστηκε ήταν ένα ισχυρό αντιβιοτικό ευρέος φάσματος υπό το εμπορικό όνομα Trovan (trovafloxacin). Αρκετές ζωές σώθηκαν από τη δοκιμή αλλά 11 παιδιά πέθαναν, πιθανώς εξαιτίας της(7) και εκατοντάδες άλλα έμειναν με μόνιμες βλάβες, από ισόβιους πόνους στις αρθρώσεις και κωφώσεις μέχρι πλήρη αναπηρία! Άσκοποι θάνατοι και ισόβιοι τραυματισμοί στο όνομα της επιστημονικής προόδου;

Το 1998 το FDA περιόρισε δραστικά τις ενδείξεις του Trovan ή τουλάχιστον την ομάδα θεραπευτικής στόχευσής του, καθώς 11 θάνατοι είχαν σημειωθεί από ηπατοτοξικότητα και εκατοντάδες άλλα κρούσματα ηπατικής ανεπάρκειας είχαν σημειωθεί σε ασθενείς υπό την συγκεκριμένη αγωγή. Ήταν λοιπόν αυτό το σωτήριο φάρμακο που η εταιρία αποφάσισε να δοκιμάσει σε παιδιά; Όλα αυτά τα στοιχεία έκαναν τη δοκιμή στο Κάνο της Νιγηρίας να μοιάζει όχι με ανθρωπιστική αποστολή διάσωσης αλλά με διπλή απαγωγή εμπιστοσύνης και συναίνεσης των απελπισμένων Αφρικανών. Η ίδια η κυβέρνηση της Νιγηρίας διεκδίκησε αποζημίωση από την Pfizer 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων.(8)

Τον Ιούλιο του 2009 και μετά από μια μακροχρόνια δικαστική μάχη, η Pfizer και η κυβέρνηση του Κάνο έρχονται τελικά σε συμβιβασμό. Η Pfizer δεσμεύεται να χρηματοδοτήσει πρωτοβουλίες περίθαλψης ύψους 30 εκατομμυρίων δολαρίων που θα της υποδείξει η κυβέρνηση του Κάνο, να καταβάλει αποζημιώσεις σε αυτούς που συμμετείχαν στην κλινική δοκιμή ύψους μέχρι και 35 εκατομμυρίων δολαρίων, και να καταβάλει αποζημίωση 10 εκατομμυρίων δολαρίων για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων.(9)

Μέσα στην πολιτική των διαψεύσεων και του συσκοτισμού που συνήθως ακολουθούν οι φαρμακευτικές όταν πρόκειται για θέματα ευθυνών τους, η ιστορία θα μπορούσε να χαθεί ως μια ακόμη “συνωμοσιολογική" δοξασία. Ευτυχώς, το κίνημα απελευθέρωσης της πληροφορίας που ονομάζεται Wikileaks, διέρρευσε συνομιλίες ανάμεσα σε αξιωματούχους της αμερικανικής πρεσβείας και τον επικεφαλής της Pfizer στη Νιγηρία Enrico Liggeri που δείχνουν ότι η υπόθεση είναι ακόμη πιο βρώμικη απ ότι φανταζόμασταν. Όπως δείχνουν οι αντίστοιχες διαρροές, η Pfizer όχι μόνο δεν ανέλαβε τις ευθύνες της αλλά επιδόθηκε σε μια επιχείρηση λάσπης και εκβιασμών του γενικού εισαγγελία της Νιγηρίας Michael Aondoakaa που είχε αναλάβει την αγωγή κατά της εταιρίας. Τα wikileaks αποκαλύπτουν ότι σύμφωνα με τον Liggeri “η Pfizer προσέλαβε ερευνητές για να ξεθάψουν υποθέσεις διαφθοράς σε σχέση με τον Γενικό Ομοσπονδιακό εισαγγελέα Michael Aondoakaa, να τον εκθέσουν και να ασκηθεί πίεση σε αυτόν ώστε να αποσύρει την ομοσπονδιακή μήνυση. Είπε ότι οι ερευνητές της Pfizer διοχέτευαν αυτή την πληροφορία σε τοπικά μήντια. Μια σειρά επιζήμιων άρθρων που περιέγραφαν λεπτομερώς τους υποτιθέμενους δεσμούς Aondoakaa's δημοσιεύτηκαν το Φεβρουάριο και το Μάρτιο. Ο Liggeri ισχυρίστηκε ότι η Pfizer είχε πολύ περισσότερο βλαπτικές για τον Aondoakaa πληροφορίες και πως τα φιλαράκια του Aondoakaa's τον πίεζαν να αποσύρει την υπόθεση υπό τον φόβο και άλλων αρνητικών άρθρων.”(10)

Για μια ακόμη φορά αποκαλύπτεται ο βρώμικος ρόλος των μήντια. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που αποκαλύπτεται από τα διπλωματικά έγγραφα είναι η ανησυχία της αμερικάνικης πρεσβείας για το που θα καταλήξουν τα λεφτά της αποζημίωσης, υπονοώντας ότι το πιθανότερο είναι να καταλήξουν σε διεφθαρμένους κρατικούς και τοπικούς αξιωματούχους.

Αυτή η εικόνα συμπληρώνει την πρόσφατη συνέντευξη-κραυγή του Κενιάτη οικονομολόγου James Shikwati στο περιοδικό Spiegel όπου ο 35χρονος Αφρικανός εκλιπαρεί τον Δυτικό κόσμο να σταματήσει την ανθρωπιστική βοήθεια “Για τ' όνομα του Θεού” φωνάζει ο Shikwati “σας παρακαλώ σταματήστε τη βοήθεια” και μας εξηγεί το γιατί. Όταν το Spiegel ρωτάει απορημένο γιατί να σταματήσουν τα βιομηχανικά έθνη τη βοήθεια όταν είναι αποφασισμένα να εξαλείψουν την πείνα και τη φτώχεια η απάντηση που παίρνει από τον Shikwati είναι εντελώς απρόσμενη: “Τέτοιες προθέσεις βλάπτουν την ήπειρό μας για τα τελευταία 40 έτη. Εάν τα βιομηχανικά έθνη θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν τους Αφρικανούς, πρέπει τελικά να τερματίσουν αυτήν τη φρικτή βοήθεια.... Χρηματοδοτούνται τεράστιες γραφειοκρατίες(με τα χρήματα ενίσχυσης), η διαφθορά προωθείται, οι Αφρικανοί διδάσκονται να είναι επαίτες και όχι ανεξάρτητοι... Η αναπτυξιακή ενίσχυση είναι ένας από τους λόγους για τα προβλήματα της Αφρικής. Εάν η δύση επρόκειτο να ακυρώσει αυτές τις πληρωμές, οι κανονικοί Αφρικανοί ούτε που θα το καταλάβαιναν. Μόνο οι αξιωματούχοι θα δέχονταν σοβαρό πλήγμα. Για αυτό και συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι ο κόσμος θα σταματούσε χωρίς αυτήν την αναπτυξιακή ενίσχυση. .. Όταν υπάρχει ξηρασία σε μια περιοχή της Κένυας, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μας αντανακλαστικά φωνάζουν για περισσότερη εξωτερική βοήθεια. Το κάλεσμά τους φθάνει έπειτα στο Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης Ηνωμένων Εθνών – το οποίο είναι μια ογκώδης αντιπροσωπεία γραφειοκρατών που βρίσκονται στην παράλογη κατάσταση, να είναι από τη μία αφοσιωμένοι στην πάλη ενάντια στην πείνα ενώ από την άλλη, να βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας στην υποθετική περίπτωση που η πείνα εξαφανιζόταν. Είναι φυσικό το ότι θα δεχτούν πρόθυμα την έκκληση για περισσότερη βοήθεια. Και δεν ασυνήθιστο το να απαιτούν λίγα περισσότερα χρήματα από αυτά που η αντίστοιχη αφρικανική κυβέρνηση αρχικά ζήτησε. Έπειτα προωθούν αυτό το αίτημα στα αρχηγεία τους τους, και σε λίγο, αρκετές χιλιάδες τόνοι καλαμποκιού στέλνονται στην Αφρική… SPIEGEL: … καλαμπόκι που προέρχεται κυρίως από τους υψηλά-επιδοτούμενους ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς αγρότες… Shikwati: … και σε κάποιο σημείο, αυτό το καλαμπόκι καταλήγει στο λιμάνι της Μομπάσα. Ένα ποσοστό του καλαμποκιού πηγαίνει συχνά απευθείας στα χέρια των αδίστακτων πολιτικών που την παραδίδουν έπειτα προς στη φυλή τους για να ενισχύσουν την επόμενη προεκλογική εκστρατεία τους. Μια άλλη μερίδα του φορτίου καταλήγει στη μαύρη αγορά όπου ξεφορτώνονται το καλαμπόκι σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές. Οι τοπικοί αγρότες μπορούν κάλλιστα να πετάξουν αμέσως τα φτυάρια τους. Κανένας δεν μπορεί να ανταγωνιστεί με το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης των Ηνωμένων Εθνών. Και επειδή οι αγρότες, δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν κάτω από αυτήν την πίεση , η Κένυα δεν θα είχε αποθέματα για να αντλήσει από, εάν πραγματικά υπήρχε λοιμός το επόμενο έτος. Είναι ένας απλός αλλά μοιραίος κύκλος.”(11)

Αν συνυπολογίσει κανείς και τις υπόλοιπες οικονομικές παραμέτρους που εμπλέκονται στην υπόθεση της Αφρικής, ανάμεσα στις οποίες είναι κάποιες μη κυβερνητικές οργανώσεις που εξαρτώνται από την αφρικανική υποβάθμιση για να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν, τότε μόνο μπορεί κανείς να καταλάβει την έκταση και το είδος του Αφρικανικού δράματος.

Η Αφρική έχει χρησιμοποιηθεί ως: πηγή πλουτισμού για τοπικές και ξένες κυβερνήσεις, επιχειρηματίες και ΜΚΟ, δοκιμαστικός σωλήνας για τις φαρμακευτικές, αγορά τρίτης ευκαιρίας όπου φάρμακα ξεστοκάρονται, ή πωλούνται σε χαμηλές τιμές. Ακόμη και σε υποδεκαπλάσια τιμή, πανάκριβα φάρμακα όπως αυτά του AIDS φέρνουν σημαντικά κέρδη στις φαρμακευτικές μια και πραγματικό κόστος των περισσότερων φαρμάκων είναι το κόστος ανάπτυξης τους, το κόστος του “μάρκετινγκ” και το κόστος του κάθε είδους λαδώματος και όχι το κόστος παρασκευής.

Εκατοντάδες δις ξοδεύονται κάθε χρόνο για το αφρικανικό AIDS με μηχανισμούς που έχουν ομοιότητες με αυτούς που περιγράφει ο Shikwati στο θέμα της σίτισης. Και ρωτώ: Ένας Αφρικανός που βρίσκεται υπ αγωγή θα ζήσει περισσότερο με αυτή όταν δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό, τροφή και βασική υγειονομική περίθαλψη που συνολικά έχουν πολύ μικρότερο κόστος από την ετήσια ανθρωπιστική βοήθεια για το AIDS;

Τα “ανθρωπιστικά επιχειρήματα” που προτάσσονται δυστυχώς συχνά χρησιμοποιούνται για να επαργυρώσουν επιχειρηματικά πλάνα.

Στην περίπτωση του Κάνο, η Pfizer δεν πήγε για να βοηθήσει. Αν ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο, η αποστολή της θα επικεντρωνόταν στο να χρησιμοποιηθεί κατά της μηνιγγίτιδας ένα σχετικά αποτελεσματικό, αρκετά δοκιμασμένο και σχετικά ασφαλές φάρμακο. Η Pfizer πήγε στο Κάνο για να βγάλει γρήγορα συμπεράσματα. Η Pfizer χρησιμοποίησε εν αγνοία του έναν ολόκληρο πληθυσμό παιδιών με μηνιγγίτιδα ως πειραματόζωα. Και όταν ήρθε ο λογαριασμός σε ανθρώπινες ζωές, όπως μαρτυρούν τα Wikileaks, αυτή έσπευσε να χρησιμοποιήσει τους μηχανισμούς της για να λασπώσει, αν εκβιάσει και να κουκουλώσει την υπόθεση. Ακόμη και όταν δημοσιεύτηκε τo αντίστοιχo wikileak, η Pfizer επέμεινε στην πολιτική της διάψευσης και χαρακτήρισε τις αναφορές ως “εξωφρενικές”.

Αυτά συμβαίνουν στην Αφρική, μια ήπειρο όπου η δωροδοκία είναι οικονομική, η εργασία πάμφθηνη αλλά η ζωή είναι ακόμη φτηνότερη και ο θάνατος τσάμπα. Αλλά δεν περιορίζονται εκεί.

11 παιδιά νεκρά με την εμπλοκή της Pfizer. Εκατοντάδες άλλα με κατεστραμμένη την υγεία τoυς. Και αυτές είναι μερικές μόνο από τις καταγεγραμμένες ιατρογενείς απώλειες... Μερικές μόνο ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες.

Όπως περιγράφει ο συγγραφέας του “Επίμονου Κηπουρού” John Le Carre: “Και από όλα τα εγκλήματα του βίαιου καπιταλισμού ότι η βιομηχανία φαρμάκων μου πρόσφερε το πιο εύγλωττο παράδειγμα.”

(Για περισσότερες λεπτομέρειες για τον Πέτρο Αργυρίου και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)

Πηγές:


http://www.filoumenos.com
http://paraportal.gr/index.php/2009-04-20-23-03-29
http://www.liako.gr/news/home/29232-test-drugs.html
http://kataggelies.com/kataggelies/?p=3
http://www.alfavita.gr/artro.php?id=10201
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=371062&dt=03/12/2010