Αυτό δημιουργεί προβλήματα.Το μεγαλύτερο σίγουρα δεν έγκειται στο κατά πόσο αυτό είναι εφικτό.
Τουλάχιστον όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι οικονομολόγοι αυτό είναι απίθανο.Τουλάχιστον από την άποψη της συλλογής ενός τόσο μεγάλου ποσού σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Μεγάλο πρόβλημα είναι το από ποιούς,πότε και πως θα ξεκινήσει αυτή η διαδικασία.Η ιδέα των αποκρατικοποιήσεων ήταν στο μυαλό -Ελλήνων και μη-πολιτικών από την αρχή της κρίσης.Μπήκε επίσημα στον πολιτικό σχεδιασμό από την αρχή του έτους.Έγιναν κάποιες προσπάθειες-ναυάγιο στο συμφωνία με Άραβες για το ''Ελληνικό'' αλλά αποτέλεσμα μηδέν.
Με την 3η αναθεώρηση του Μνημονίου μπήκε στο τραπέζι και το επίσημο ποσό των 50 δις μοιρασμένο περίπου ίσα μέχρι το 2015.
Με τους μήνες να περνούν το χρονοδιάγραμμα δείχνει 1 αποκρατικοποίηση κάθε 10 μέρες.Πώς θα γίνει μια χώρα που έχει στηθεί μέσω της βροντερής παρουσίας του κράτους στην καθημερινότητα μας να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή.Μια χώρα που έκανε 1 αποκρατικοποίηση ανά δεκαετία περίπου θα πρέπει να κάνει μία ανά 10 μέρες?
Με ποιον τρόπο θα γίνουν αυτές οι κινήσεις?Ποιος εγγυάται ότι μια ''επιτροπή'' αποκρατικοποιήσεων την οποία ευαγγελίζεται το ΠΑΣΟΚ δε θα καταλήξει σε έναν νέο ''Παπανικολή''?Ποιος εγγυάται ότι όλα θα γίνουν νομότυπα όταν για άλλη μια φορά το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να τραβήξει την ΝΔ στον βυθό της δημόσιας κριτικής και απαξίωσης, ''απευθύνοντας της πρόσκληση'' για να συμμετέχει στην επιτροπή ,την ίδια στιγμή που εκείνη προσπαθεί να αποτραβηχτεί στην επιφάνεια μέσω του ''Ζάππειο 1'' και ''Ζάππειο 2: Η επιστροφή'' ,ενός μοντέρνου ''νίπτω τας χείρας μου'' όταν έρχονται τα δύσκολα.
Δε λέω ότι διαφωνώ συθέμελα με την λογική του Ζαππείου.Ούτε ότι πρέπει επικρατήσει εθνική συναίνεση με το έτσι θέλω.Σίγουρα πρέπει να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση.Νέοι όροι σε κάτι που καθένας που δεν αποσκοπεί σε κέρδος από την παρούσα κατάσταση της Ελλάδας θεωρεί επιβεβλημένους.Δεν γίνεται όμως χωρίς ένα κοινό Στόχο από τα πολιτικά-απολίτιστα-κόμματα.Όχι συναίνεση.Δε μου αρέσει αυτή η λέξη.Το έχω ετυμολογικά συγγενές του υποκύπτω.Και αυτό είναι που δεν πρέπει να κάνει η Ελλάδα.Να υποκύψει στις έξωθεν πιέσεις.
Δύο κόμματα-τα υπόλοιπα ακολουθούν εκ των προτέρων την ''Ζάππειο'' μέθοδο- τα οποία ακολουθούν-στα χαρτιά- διαφορετικές πολιτικές ιδέες δεν πρόκειται να συμφωνήσουν ποτέ.Αν βέβαια τα προηγούμενα χρόνια ήταν ικανά να αποδείξουν κάποια βασικά πολιτικά αξιώματα.Ακολουθείς λοιπόν την Σολομώντεια λύση.Ξεσκαρτάρεις τις διαφορές-όποιες μπορείς δηλαδή- κρατάς τα κοινά χαρτιά και προχωράς με ένα πλάνο.Όχι δύο,ούτε τρία.Χωρίς να λες ότι ''εγώ έχω την λύση του προβλήματος αλλά όσο δε γίνεται το δικό μου θα την κρατάω για πάρτη μου''.Ειδικά όταν μπλοφάρεις.Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει κάποιος που θα γινόταν σήμερα πρωθυπουργός με την θέλησή του. Διαφορετικά,συνεχίζεις να κρύβεσαι πίσω από το ''χάσμα απόψεων'' και απλά επιβεβαιώνεις τον τίτλο του πολιτικού-αρχοντοχωριάτη.Εν κατακλείδι,το να βρεθεί ένας κεντροβαρικός άξονας πολιτικής την περίοδο αυτή δε θα αναδείξει την Ελλάδα ούτε στην Ε.Ε ούτε στο Δ.Ν.Τ. ούτε στις περίφημες Αγορές.Εκείνες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα συνεχίσουν να ακολουθούν το ''Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται''.Θα δώσει λίγο κουράγιο σε όποιον ακόμα πιστεύει ότι κάτι θετικό μπορεί να βγει από το κτίριο της Βουλής.
Άντε και συντάσσεις την πιο κατάλληλη επιτροπή.Άντε και στέκεσαι στο ύψος των περιστάσεων.Ποιος σου λέει ότι το εγχείρημα θα επιτύχει..?
Παράδειγμα μάλλον προς αποφυγή παρά προς μίμηση για την Ελλάδα θεωρούν οικονομολόγοι το μοντέλο της γερμανικής Treuhand -που ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ είχε προτείνει ως «μπούσουλα» για τις ελληνικές αποκρατικοποιήσεις- λέγοντας πως η Αθήνα έχει διαφορετικούς στόχους.
Ο γερμανικός οργανισμός είχε αναλάβει τη δεκαετία του '90 την ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και, ενώ θα έπρεπε να αποφέρει κέρδη δισεκατομμυρίων μάρκων, κατέληξε σε τέσσερα χρόνια με τεράστια χρέη, εκατομμύρια απολυμένους και έναν δολοφονημένο διευθύνοντα σύμβουλο, πιθανότατα από τη RAF.
Η Treuhand είχε αναλάβει τη διαχείριση συνολικά 8.500 κρατικών φορέων, με περίπου τέσσερα εκατομμύρια απασχολούμενους, μαζί με κάθε πιθανό και απίθανο περιουσιακό στοιχείο της DDR (από δημόσια γη και τα κτίρια της Στάζι μέχρι την περιουσία κομματικών οργανισμών).
Συγκεκριμένα, η αξία των στοιχείων υπολογιζόταν στα 600 εκατ. μάρκα, και τελικά έκλεισε τέσσερα χρόνια μετά με χρέη κοντά στα 270 εκατ. μάρκα ενώ τη δουλειά τους έχασαν 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι. Ο δε πρώτος επικεφαλής της Ντέλεβ Ροβέντερ των Σοσιαλδημοκρατών δολοφονήθηκε ήδη την 1η Απριλίου 1991.
Οικονομολόγοι που σχολίασαν τις αναφορές του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στο Reuters, επισημαίνουν πως η Αθήνα έχει ένα αρκετό διαφορετικό έργο μπροστά της, και συμφωνούν μόνο στο ότι από την ιστορία της Treuhand μπορούν αντληθούν συμπεράσματα για το τι κίνδυνοι μπορεί να προκύψουν και πώς μπορούν να αποφευχθούν.
«Η Treuhand συνάντησε πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις, και κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και στην Ελλάδα» ανέφερε στο πρακτορείο ο Γιούργκεν Μίχελς, επικεφαλής οικονομολόγος της Citigroup για την Ευρωζώνη.
«Η ομοιότητα με την Ελλάδα είναι πως θα πουλήσει ένα τεράστιο πακέτο περιουσιακών στοιχείων» συνέχισε, «αλλά το ερώτημα που παραμένει είναι το ύψος της αξίας τους, ιδιαίτερα όσον αφορά τις ζημιογόνες επιχειρήσεις».
Λανθασμένο θεωρεί το συσχετισμό με την Treuhand και ο επικεφαλής οικονομολόγος της Commerzbank Γιοργκ Κρέμερ, λέγοντας πως «είναι δύο διαφορετικές περιπτώσεις: Η Treuhand δεν προσπαθούσε να πουλήσει τα στοιχεία στην υψηλότερη δυνατή τιμή ούτε και την απασχολούσαν πρωτίστως τα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού».
«Δουλειά της ήταν να πουλήσει τις ρημαγμένες κρατικές επιχειρήσεις, με τη ελπίδα πως θα αναδομούνταν και θα εξυγιαίνονταν» συνέχισε, λέγοντας πως «ο στόχος της Ελλάδας είναι άλλος».
Από την πλευρά του, ο Φέρντιναντ Φίχτνερ του γερμανικού ινστιτούτου οικονομικής έρευνας DIW -που υπερασπίζεται την πορεία της Treuhand, λέγοντας πως λειτούργησε υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες- εκφράζει την ελπίδα ότι ένα μοντέλο Treuhand τουλάχιστον θα «επιβραδύνει την πορεία των αποκρατικοποιήσεων, καθώς εάν οι αγορές γνωρίζουν πως η Ελλάδα είναι με την πλάτη στον τοίχο λόγω χρονοδιαγράμματος, οι τιμές θα είναι καταστροφικές».
Ο ίδιος εξέφρασε επίσης την άποψη ότι, ακόμη και σε μία «τακτική εκποίηση» της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, τα άμεσα κέρδη θα ήταν μικρά σε σύγκριση με την μακροπρόθεσμη εξοικονόμηση από τις εταιρείες που θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί.
Πηγή:
tanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου